نشستی که طالبان با حضور علمای وابسته به خود در کابل برگزار کرد، با فتوای تحریم جنگ در خارج از مرزهای افغانستان پایان یافت.
این فتوا -که اگر ناظر به حرمت جنگ طالبان افغانستان در خیبر پختونخواه باشد، در ضمن خود، رسمیت دادن به خط مرزی دیورند را تایید میکند- از سوی کارشناسان، به عنوان پیامی تنش زدا و به معنای عدم تمایل طالبان به درگیری کابل با اسلام آباد تلقی شده است.

نزاع طالبان و پاکستان بیش از آنکه واقعی باشد، نمایشی به نظر می آمد، چرا که هیچ نشانه ای از عمیق بودن اختلاف، دیده نمیشد.
پاکستان به عنوان کشوری که در پنجاه سال پسین، بيشترين نقش را در مدیریت تحولات‌ افغانستان بازی کرده، عادتا هر زمانی که احساس کرده ممکن است کنترل شرایط را از دست بدهد، به سرعت از ابزارهای کنترلی ویژه خود استفاده نموده است.
در طول درگیری های طالبان و پاکستان، هیچگاه ندیدیم که حکمتیار و سراج الدین حقانی به عنوان دو مهره شاخص‌ و امتحان پس داده پاکستان در کنترل بحران در افغانستان، تحرک ویژه ای داشته باشند و همین کافی است تا درک کنیم که پاکستان، نگران وضعيت و از جمله نگران درگیری ها و شاخ و شانه کشیدن های طالبان نبوده است.

نشست علمای طالبان در کابل و فتوای آنها، همچنان نشان می‌دهد که از نظر اسلام آباد، کنترل پاکستان بر مدیریت وضعيت، دارای ثبات است و قدرت‌نمایی سراج الدین حقانی در نماز جمعه خوست و نیز سفر حکمتیار به مالزی، نشان از اطمینان خاطر اسلام آباد از شرایط مطلوب خود در تحولات افغانستان دارد.
فی الواقع، فتوای صادر شده در نشست علمای طالبان در کابل، یک موضوع فقهی مستقل نیست، بلکه ابزار تنظیم رابطه طالبان با پاکستان است. ابزاری که همزمان با راضی نگاه داشتن تی تی پی، پیام همراهی طالبان با طرح های اسلام اباد و درخواست کاهش تنش را به پاکستان ارسال می‌کند.

سید احمد موسوی مبلغ