با تاسف حکمتیار هرازگاهی اظهاراتی دارد که نه تنها افراد و سیاستمدارها را هدف می گیرد بلکه بر مردم و ملت و جغرافیای افغانستان تعرض می کند. این موارد از مردم را ناامید می سازد

امریکا به هیچ یک از قرارداد ها و معاهدات بین المللی پایبند نیست. عضویت محکمه بین المللی عدالت را ندارد، بسیاری از کانوانسیون ها مانند کانوانسیون ضد بمب های خوشه ای را امضا نکرده است

مسجد جامع هرات که هر جمعه برای ادای نماز جمعه بیش از چهار هزار تن شرکت کننده دارد، روز استقبال از حکمتیار کمتر از هزار نفر شرکت کننده را در خود جای داده بود

جای شرمندگی است برای افغان ها که یک خارجی برای شان حکومت تعیین کند. فعلا در کشور شاهد حکومت موازی هستیم و دولتمردان باید به این وضع پایان دهند

در میانهِ ناامنی ها ، رهبران و رییس جمهور باید از شرم توان سخنرانی و دم زدن از دستاوردها را نداشته باشند چه برسد به نبرد حکمتیار و عطا محمد که به مانند جرقه ای بر آتشِ جنگ قومیتی است

آغاز سال تحصیلی جدید در ایران، دیگر رنگ و بوی نومیدی از تحصیل و ترس از بازماندگی سواد آموزی را نمی دهد و این نویدبخش اتفاقات خوب در آینده خواهد بود

ولایات بزرگ و کلیدی بعنوان سکوهای پرتاب و شاه کلیدهای دستیابی به قدرت متمرکز و احیانا نشستن بر چوکی ریاست جمهوری در تیررس چشمان گلبدین قرار گرفته است

عبدالله نه آن سیاستمدار با دل و جراتی که خواهان به جان خریدن خشم ارگ برای متحد شدن با جناح رقیب است و نه در پی رفع کدورت ها با والی ناسازگار بلخ بلکه حکم فرستاده ای را دارد برای تضعیف ایتلاف نجات

مجلس بجای وقت تلف کردن بر سر مواردی که حتی وجهه قانونی ندارد به دنبال راه حلی برای خاموش کردن صداهای افراط گر درونی خود باشد و مقابله با نمایندگان فاسد و طالب دوست

میلیون ها کودک به دست مقام های تشنهِ فساد محروم از مکاتب به جامعه هدف افراط گرایان بدل شدند در حالیکه میلیون ها دالر در مکاتب، معلم و دانش آموزان خیالی حیف و میل می شود

ابهام در قرارداد 16 میلیون دالری کمیسیون تدارکات با شرکت اماراتی تنها گوشه ای از میراثِ فساد می باشد اما در نهان آنچه بر سر انتخابات آینده می آید به بیمناکی وضعیت آشفته امنیتی است

افراط گری که با نام طالب گره خورده تنها خلاصه در این گروه نمی شود بلکه مقام هایی را در بر می گیرد که در حکومتی مشروع، سیاستی همچون تررویستان دارند، از قبیله گرایی گرفته تا جنگ افروزی

غنی بیش از اینکه هراسان حضور جنرال دوستم باشد از مشروعیت ایتلاف نجات بیمناک و به خوبی دریافته است که دورماندن رهبر از نیرو و مردم خود به تضعیف قومیت و جبهه مخالف می انجامد

اگر سه هزار تن در یازده سپتامبر کشته و جهان مجوز حمله امریکا به افغانستان را داد، طی شانزده سال گذشته چه تعداد کودک، زن و مرد در حمله های امریکا کشته و توسط ترویستان تحت حمایت شان، جان دادند؟