به گفته مردم در این روزها طالبان زنگ شان «کر» است. به استثنای یک تعداد ملاهای بی‌خبر از سیاست و از پشت پرده، که در بعضی از مساجد خیزهای بلند می‌زنند و ضد امریکا شعار می‌دهند، رهبران، مقام‌ها و سخنگویان طالبان گردن شان نرم شده و حرف‌های خود را خاییده خاییده و ترسیده ترسیده می‌زنند.

به وضوح قابل پیش‌بینی است که طالبان به دو گروه مخالف و موافق در باره واگذاری بگرام تقسیم شده‌اند. موافقان بخاطری خاموشند و ترسیده‌اند که مبادا مخالفان علیه شان اقدام کنند و مخالفان نیز ترسیده‌اند که مبادا موافقان علیه شان اقدامی کنند. موافقان تسلیم دهی بگرام به امریکا، ترس شان این است که با این اقدام به افراد فریب خوردگان و جهادی‌های مسلح خود چه بگویند. مخالفان ترس شان این است که با این همه رسوایی و بدنامی‌ای که صورت گرفت چگونه با امریکا مخالفت کنند.

اما تصمیم امریکا برای بازپس‌گیری بگرام جدی به نظر می‌رسد. اگر طالبان از طریق مذاکره میدان را به امریکا خالی کنند، ممکن برای مدتی رژیم شان بقا پیدا کند اما هرگاه خود را با امریکا مواجه کنند، عواقب فوری بدی در انتظار شان است. حالا طالبان راه گریز به پاکستان را هم ندارند.
منابع مردمی در کابل می‌گویند که مقام‌های طالبان در حال جابجایی به مناطق دیگری هستند.

تصور طالبان این بود که حمایت امریکا از راه دور را با خود خواهند داشت و در داخل کشور اسپ خود را در زمین هرکه بستند، کسی صدای خود را کشیده نمی‌تواند. اما به نظر می‌رسد که اوضاع منطقه‌ای به حدی از تنشنج رسیده که دیگر امریکا به ادامه پیشبرد اهداف خود از طریق گروه نیابتی تالبان اکتفا نمی‌کند و قصد حضور مستقیم برای مدیریت اوضاع را دارد.

نورالله ولیزاده