حمله اخیر هند به مواضع گروه‌های تروریستی در خاک پاکستان، رویدادی است که تنها یک اقدام نظامی نیست؛ بلکه هشداری جدی به کشوری است که سال‌هاست بستر و مأمن افراط‌گرایانی شده که امنیت منطقه را به بازی گرفته‌اند.
حملات تروریستی در کشمیر و سایر مناطق هند، نتیجه مستقیم حضور و فعالیت آزادانه دهها گروه‌ی چون لشکر طیبه ، جیش محمد، القاعده و جیش الظلم در خاک پاکستان است. پیدایش طالبان تروریست از همین کشور نا میمون است.
این موضوع، سال‌هاست که هند، افغانستان، ایران و حتی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را با بحران امنیتی روبرو ساخته است.

کشوری که خود را مدعی همکاری با جامعه جهانی در مبارزه با تروریسم می‌داند، نمی‌تواند در عمل، آغوش خود را برای تروریست‌ها باز نگه دارد و هراز چندگاهی در برابر فشارهای جهانی وعده همکاری بدهد. آنچه امروز رخ داد، در حقیقت بهایی است که پاکستان در ازای بی‌تفاوتی یا مماشات با جریان‌های تندرو پرداخت می‌کند.
حکومت اسلام‌آباد باید به خود بیاید و از این حادثه، درسی برای آینده بگیرد. حذف لانه‌های تروریستی از خاک پاکستان نه یک لطف به همسایگان، بلکه وظیفه‌ای در قبال مردم خود پاکستان است. کشوری که به دلیل همین گروه‌های افراطی، بارها درگیر حملات داخلی، بحران اقتصادی و بی‌اعتمادی بین‌المللی شده است.

امروز هند دست به اقدامی قهرمانانه زد که ممکن است فردا کشور دیگری برای حفظ امنیت ملی خود به آن متوسل شود. چنانکه ایران نیز بارها نسبت به فعالیت گروه‌های تروریستی در مرزهای مشترک با پاکستان هشدار داده است.
پاکستان باید بداند که ادامه این روند، منطقه را به ورطه بی‌ثباتی و نزاع‌های فرامرزی می‌کشاند. بهترین راه، عزم جدی اسلام‌آباد در پاک‌سازی کشور از جریان‌های تروریستی و بازگرداندن امنیت و اعتماد در منطقه است. صلح پایدار تنها در سایه امنیت مشترک و مسئولیت‌پذیری جمعی حاصل می‌شود.

چرا پاکستان اراده لازم برای مبارزه با تروریسم را ندارد؟
پاکستان طی دو دهه اخیر بارها از سوی کشورهای همسایه و جامعه جهانی متهم به پناه دادن و حمایت از گروه‌های تروریستی شده است. با وجود وعده‌های مکرر مقامات اسلام‌آباد مبنی بر مقابله با افراط‌گرایی، واقعیت میدانی نشان می‌دهد که اراده‌ای جدی و پایدار در این کشور برای ریشه‌کن کردن این معضل وجود ندارد. دلایل این وضعیت را می‌توان در چند محور عمده خلاصه کرد:

۱. بهره‌برداری سیاسی-امنیتی از گروه‌های تروریستی؛
نهادهای امنیتی و بخشی از ارتش پاکستان در طول سال‌ها از برخی گروه‌های شبه‌نظامی به‌عنوان ابزار فشار علیه رقبای منطقه‌ای، به‌ویژه هند و افغانستان، استفاده کرده‌اند. این گروه‌ها در برخی مقاطع، اهرم چانه‌زنی و ابزاری برای تأمین منافع امنیتی و سیاسی پاکستان بوده‌اند.

۲. ساختار ایدئولوژیک و مذهبی در بدنه حکومتی؛
بخشی از فضای فکری-فرهنگی و ساختار مذهبی در پاکستان، زمینه مساعدی برای رشد و فعالیت گروه‌های افراطی فراهم کرده است. مدارس مذهبی (مدارس دینی) در برخی مناطق این کشور به مراکز جذب و آموزش نیروهای افراطی تبدیل شده‌اند که مقابله با آن‌ها به معنای درگیری با پایگاه‌های سنتی و مذهبی درون جامعه است.

۳. نگرانی از جنگ داخلی و آشوب‌های قومی-فرقه‌ای؛
پاکستان کشوری با تنوع قومی و مذهبی است و برخی گروه‌های تروریستی در مناطق خاص، پیوندهای عمیق قومی و قبیله‌ای دارند. اقدام قاطع علیه آن‌ها، ممکن است به آشوب‌های داخلی و بی‌ثباتی سیاسی دامن بزند. همین مسئله، دولت‌های مختلف پاکستان را در برخورد ریشه‌ای با این گروه‌ها مردد کرده است.

۴. ضعف اقتصادی و وابستگی به کمک‌های خارجی؛
پاکستان در دهه‌های اخیر به دلیل بحران‌های اقتصادی، بارها نیازمند حمایت‌های کشورهای حامی خود مانند عربستان، امارات و حتی چین بوده است. برخی از این کشورها در مقاطعی به‌دلیل اهداف منطقه‌ای خود، در حمایت غیرمستقیم از برخی گروه‌های مذهبی و شبه‌نظامی در پاکستان نقش داشته‌اند.

۵. نفوذ گروه‌های افراطی در نهادهای سیاسی و امنیتی؛
متأسفانه بخش‌هایی از نهادهای امنیتی و دستگاه‌های دولتی پاکستان در طول سال‌ها، در ارتباطات پنهان یا حمایت‌های ضمنی از این گروه‌ها سهیم بوده‌اند و این وضعیت، مبارزه جدی و قاطع را دشوار ساخته است.

بنابر این:
تا زمانی که پاکستان منافع سیاسی کوتاه‌مدت و سیاست‌های امنیتی مبتنی بر حمایت از نیابتی‌ها را بر منافع ملی و امنیت منطقه‌ای ترجیح دهد، اراده‌ای واقعی برای مبارزه با تروریسم در این کشور شکل نخواهد گرفت. پاکستان باید بپذیرد که ادامه این روند، نه تنها تهدیدی برای همسایگان، بلکه بزرگترین خطر برای ثبات و آینده خودش خواهد بود.

احمد محمودی- تهران

>>>   این چتلستان باید جزا ببیند، بهترین راه الحاق دوباره آن به هند است تا این لانه تروریسم خانه تکنایی شود!!!!
آتش‌خاوری