بعد از دو هفته رجزخوانی ها، تحرکات و برخورد نظامی در مرز ها، تهدید ها به حملات نظامی میان هند و پاکستان، سرانجام هند به پاکستان حمله کرد و 9 نقطه ای پاکستان را راکت باران نمود. پاکستانی ها گفتند که در این حملات دهها نفر کشته و زخمی شده اند. در مقابل پاکستان مدعی است که 3 فروند طیاره رافال، یک فروند طیاره میگ 29 ویک فروند طیاره SUC هندوستان را ساقط کرده است.

پاکستان شورای امنیت سازمان ملل متحد را طی اعلامیه رسمی مطلع ساخت که «حق دفاع خود را در مقابل حملات هند محفوظ می دارد.» پاکستان از پاسخ قاطع سخن گفته ولی زمان و مکان حمله را اعلام نکرده است. خلاصه اوضاع به شکل دراماتیک میان این دو قدرت اتمی متشنج است. هرگاه جنگ از کنترل خارج گردد، آتش آن کل منطقه را فرا خواهد گرفت. بی جهت نبود که عراقچی وزیر خارجه ایران هفته پیش پاکستان رفت و اینک در راه سفر به هندوستان است. ایران قطعآ نگران مرزهای خود است.

بدون تردید که پاکستان میوه های تلخ و زهر آگین خطاهای سیاسی خود را در قبال افغانستان بر مبنای سیاست «دیوبندی محوری» و فرزندان بر آمده از آن (طالبان) را می چیند. پاکستان وقتی طالبان افغانستان را به قدرت رسانید، تصور میکرد که همان عمق استراتژیک که سالها در پی آن بود، اکنون محقق میشود و به سادگی راه ما به سمت آسیای میانه باز گردیده و از تنگای ژیوپولیتیک بیرون میشویم. اما در عمل چنین نشد، طالبان افغانستان میل تفنگ شان را بطرف پاکستان نشانه رفتند. تی تی پی را نه تنها حمایت کرد، بلکه با اسلحه های پیشرفته ای امریکایی تجهیز شان کرد و پاکستان را از درون به چالش کشید. از آنسو جنبش بلوچ ها سر برآورد در نخستین گام با کشتن نظامی ها ی پاکستان، پروژه ای مهم چینی ها را دربند گوادر پاکستان مختل و از فعالیت باز داشت. لذا «تی تی پی و بی ال ای» با حمایت طالبان افغانستان و هندوستان، پاکستان را در بحران امنیتی عمیقی فرو برد. اقتصاد و سیاست پاکستان دچار چالش های زیادی شد و مدتی هم عمران خان حامی طالبان هر دو سوی مرز، فضای سیاسی پاکستان را مکدر ساخت.

بارها گفتیم که پاکستان میتوانست در این نزدیک به چهارسال قدرت گیری طالبان در افغانستان، مسیر سیاست هایش را عوض کند و در یک تحول تاریخی از کلیدهای داخل افغانستان، قفل بسته ای بحران هایش را بازکند. اما پاکستان در چنین اوضاع اضطراری هنوز هم به امید الطاف طالبان نشست و گاهی با تهدید و گاهی با التماس، نتوانست از حمایت طالبان از تی تی پی ذره ای بکاهد، برعکس آنها جدی تر، قوی تر و محکم تر از گذشته در کنار تحریک طالبان پاکستان ایستاد. اکنون که طالبان از افغانستان، هندی ها از هندوستان نیروهای مخالف پاکستان را به «شیران شرجه» تبدیل کرده اند؛ اگر جنگ شدت پیدا کند، معلوم نیست که پاکستان چگونه میتواند، بحران های داخلی خویش را مدیریت کند. همین دیروز «ششی تاور» رییس کمیته اطلاعات پارلمان هندوستان و مغز متفکر اطلاعاتی هند گفت که: تی تی پی پاکستان تصمیم گرفته است که در پاکستان دولت دینی (اسلامی) تشکیل بدهد. گفتن این سخن در حین جنگ میان دوکشور پیام بسیار واضح دارد. یعنی تی تی پی میخواهد پاکستان شبیه طالبان افغانستان ویا ایالت خیبر پشتونخواه طالبانی داشته باشد.

نکته مهم و قابل تذکر این است که: برخی ها از ایجاد «پشتونستان بزرگ» خیلی ذوق زده میشوند. اما این را از یاد می برند که آن پشتونستان بزرگ، پشتونستان اسلامی نوعی طالبی خواهد بود که در آن آیدیالوژی افراطی طالبانی حاکم میگردد، نه یک پشتونستان آزاد و دموکراتیک. اگر امارت اسلامی طالبانی در افغانستان را مطلوب میدانید، حرفی در این ذوق زدگی تان وجود ندارد، الا همچنانکه خلق پشتون در گرو گروه جهل و جنون طالبان افغانستان دست و پا میزنند، در آنسوی مرز اوضاع بدتر از این خواهد شد. لذا تجزیه پاکستان به هیچ عنوانی به نفع مردم دوسوی مرز دیورند نخواهدبود و هم اگر این تجزیه صورت گیرد کل ژیوپولیتک منطقه دچار تغییر و دگردیسی خواهد شد. این را باید با دقت و تامل مدنظر داشت و دچار احساسات زود گذر ومقطعی نباید شد. اما پاکستان اگر دیر بجنبد، بر همه این چالش ها فایق نخواهد شد. چون مودی این ناسیونالیست افراطی هندو؛ زمان حمله بر پاکستان را دقیق انتخاب کرده است.

علی تقوایی

>>>   پاکستان احمق نیست.خوب میداند که تی تی پی و تی تی ای ، طالبان لر و طالبان بر هردو زاده شده در دامان مدارس پاکستانی هستند و مادرشان بی نظیر و پدر شان انگلیس است.
فقط با بازی دوگلنه میکوشد تا مظلوم نمایی کند و غرب را احمقتر از گذشته باز هم بدوشد و بدوشد و بدوشد.

>>>   جنگ هند و پاکستان در حقیقت جنگ نیست بلکه تخلیه بخار های درونی است تا انفجار نکند.