از طرح و نقشه انگلیس برای محدود کردن زنان مسلمان چه می‌دانیم؟
این تصویر متعلق به یک زن مسلمان در زمان استعمار بریتانیا در نزدیک مسجد "پادشاهی" شهر لاهور از شهرهای شبه‌قاره هند است. انگلیس‌ها در دوره استعمار که بیش از دوصد سال را دربر گرفت، با مطالعه همه‌جانبه وارد سرزمین‌های مستعمره می‌شدند.

ورود استعمارگران بریتانیایی به شبه‌قاره هند نیز غیرمترقبه نبود بلکه حاصل سال‌ها مطالعه و تحقیق بود تا سرانجام این سرزمین را به اشغال درآوردند. انگلیس‌ها از تاریخ هند اطلاع داشتند که زنان مسلمان، قبل از ورود آنان به هند، پا‌به‌پای مردان در سیاست و سایر فعالیت‌های اجتماعی حرکت می‌کردند و چه بسا در بخش‌هایی جلوتر از مردان بودند. استعمارگران می‌دانستند که "راضیه سلطان" فرمانروای مسلمان دهلی، "مهرالنساء" مشهور به "نورجهان" همسر "جهانگیر" و "ارجمندبانو" یا "ممتازمحل" همسر "شاه‌جهان" چه جایگاهی در سیاست هند داشتند و چگونه این بانوان مسلمان، شبه‌قاره پهناور هند را اداره می‌کردند.

لذا یکی از دغدغه‌های تازه‌واردان انگلیسی به هند، نقش پُررنگ زنان مسلمان در سیاست و اجتماع این سرزمین بود که آن را مانعی برای اهداف استعماری خود می‌دانستند زیرا به وضوح درک کرده بودند که گاهی زنان سیاستمدار، مقاوم‌تر و آگاه‌تر از مردان سیاستمدار در برابر برنامه‌های استعماری هستند. به همین منظور راه‌های محدود کردن زنان مسلمان را مورد مطالعه قرار دادند که طرح ترویج ححاب یک‌دست یا سراپا یکی از این موارد بود. انگلیس‌ها روی پوشش سراسری زنان، تحقیقات زیادی انجام داده بودند که استفاده از آن نه تنها زن مسلمان را از سیاست بازمی‌داشت بلکه این قشر از جامعه را از حق تحصیل، کسب آگاهی و فعالیت‌های اجتماعی نیز محروم می‌کرد. جالب است که اجرای طرح حجاب استعماری نیز توسط خود مسلمانان شبه‌قاره با گردانندگی انگلیس به این بهانه و این شعار که نباید چشم کافران "انگریزی" به بدن زنان مسلمان بیفتد، اجرا شد. در همین دوره ناگهان زنانی عامداً با پوششی سراسری در اماکن مشهور دیده شدند که اکنون این نوع پوشش را به نام "برقع" می‌شناسیم. قبل از دوره استعمار انگلیس، هیچ‌گونه گزارشی از استفاده زنان مسلمان شبه‌قاره هند از برقع وجود ندارد و این نوع پوشش، فقط حاصل حضور و طرح انگلیس‌ها در این سرزمین است.

در عصری که بریتانیا، هند را در اشغال داشت و نقشه اشغالگران برای محدود کردن زنان مسلمان شبه‌قاره به خوبی اجرا شده بود، شخصی به اسم «مونت استوارت الفنستون» مأمور عالی‌رتبه انگلیس به نمایندگی از بریتانیا در سال ۱۸۰۸ میلادی، در رأس هیئت عالی‌رتبه به کابل آمد تا برای لندن از اوضاع اداره کابل و وضعیت سایر مناطق افغانستان فعلی، گزارش تهیه کند. در بخشی از این گزارش که پس از روزها گشت‌وگذار انگلیس‌ها تکمیل شد، به انواع پوشش زنان ساکن سرزمینی که اکنون افغانستان نامیده می‌شود هم پرداخته شده اما در آن به پوشش برقع اشاره نشده است. این گزارش ثابت می‌کند که پوشش برقع در اواخر دوره استعماری وارد افغانستان شده است.

حتی در تصاویر و اسناد موجود از دو جنگ انگلیس و افغانستان که در سال‌های میانی عصر استعمار به وقوع پیوسته نیز برقع در افغانستان رواج پیدا نکرده بود. مهم‌ترین سند برای این سخن، عکس‌های "جان‌بورک" عکاس ایرلندی از سال‌های ۱۸۷۹ تا ۱۸۸۰میلادی از بانوان افغانستان است که با روسری و شال دیده می‌شوند. پس از این سال‌ها است که برقع از طریق مناطق شمالی هند که اکنون مناطق قبایلی پاکستان نامیده می‌شود وارد افغانستان شد و اکنون با اندکی تغییر مثل ایجاد چین در اطراف آن، بر میلیون‌ها تن از زنان این سرزمین تحمیل شده است.

سخن پایانی این که برقع نه تنها حجاب زنان مسلمان افغانستان نیست بلکه در حال حاضر هیچ‌ کشور اسلامی آن را به عنوان حجاب اسلامی به رسمیت نمی‌شناسد. این نوع پوشش یعنی برقع که روزگاری برای محدود کردن زنان مسلمان توسط استعمارگران در شبه‌قاره هند رواج یافت، اکنون مورد بهره‌برداری طالبان نیز قرار گرفته تا به پیروی از استعمار بریتانیا و ترسی که از بانوان دارند، نیمی از پیکر جامعه افغانستان را از حضور در سیاست، حق تحصیل، کسب آگاهی و فعالیت‌های اجتماعی محروم کنند.

مرادی

>>>   طالبان نه از دین چیزی میدانند و نه از اسلام و نه از قران.
در تمام مناطق پشتون نشین از وردک و لوگر گرفته تا خوست و پکتیا و پکتیکا واطراف غزنی و ننگر هار و کنر و لغمان که من سفر داشته ام در همه جا زنان در کنار مردان مشغول کار و زراعت بودند و چیزی به نام چادری به سر نداشتند و از کفن سیاه هم خبری نبود و حالا هم نیست.
زنان مربوط فامیل های طالبان به شمول زن ملا هبت و ملا های دیگر و ملا معروف و منکر نه کفن سیاه بر تن دارند و نه هم چادری.
زن های کوچی که در طول حیات شان با این چیز ها بیگانه بوده اند، دختران جوان کوچی در مقابل شدن با مردان جوان چادر سرخ و سبز و هر رنگ خود را به رخ میکشند که این خود باعث تولید لندی های مقبول در شعر پشتو شده و میشود.
طالب از فهم و دانش و انرژی زن تحصیل کرده شهری به خصوص دختران شهر کابل در هراس است و خودرا در مقابل قشر جوان و تحصیلکرده شهری ناتوان میبیند و حال با این بهانه دختران و زنان شهری به خصوص شهر کابل را میخواهد به بند بکشد و به حاشیه براند.
یگانه راه ایستاد شدن در مقابل طالب و نه گفتن به این ترفند های احمقانه طالب است.
مقاومت ملی در مقابل طالب و طالب پرستان و طالب دوستان در حال جوانه زدن در شهر کابل و شهر های بزرگ است.
شیر مردان مبارز مقاومت ملی در کوه پایه های وطن شیر زنان و دختران شهری در مرکز و ولایات در همکاری و همسویی با هم بنیان حمارت احمقانه طالبی و فاشیستی را از ریشه نابود خ اهند کرد و این کار شدنی است چنانکه بار ها تجربه شده.

>>>   چادری را انگلیس ها از انگلستان به افغانستان آوردند.
ملکه ویکتوریا،ملکه انگلستان خودش در الماری لباس هایش اضافه از دوازده چادری به رنگ های مختلف داشت.
او هنگامی که به هندوستان سفر میکرد، در جاده های انگلستان در گادی(در آنوقت هنوز موتر وجود نداشت)،در سرک های هندوستان چکر میزد. با وجودی که در سرش چادری بود،سربازان او از گادی بالای مردم در کنار جاده ها،صدا میکردند که سر هایتان را پایین بگیرید و به طرف سرک سیل نکنید که ملکه ویکتوریا تیز میشود و نمیخواهد که مرد ما محرم او را از روی چادری ببیند.

>>>   زندانی ساختن زنان افغانستان توسط طالبان به دستور مشترک امریکا، انگلیس و پاکستان صورت گرفته است و این جزء قرارداد قطر بین سی آی ای امریکا و آی اس آی پاکستان و انتلجنت سروویس انگلیس است هدف آن انتشار دوره قورن سیاه وسطی به شرق و آسیای مرکزی و خاور میانه است تا در مقابل رشد اقتصادی و آزادی تجارتی چین و روسیه و ایران و ترکیه و .... مایع ایجاد کنند.

>>>   برقع ارتباطی با مسئولیت اجتماعی زنان ندارد و با برقع هم زنان می توانند در جامعه حضور داشته باشند همان طور که با روسری و چادر هم حضور یافتند.

>>>   حجاب و برقع ارتباطی به انگلیسی ها ندارد. بلکه کشف حجاب و منع حجاب ارتباط با انگلیسی ها دارد.

>>>   مردان افغانستان در خواب استند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است