تحرکات جنگی طالبان در میدان، ماهیت مذاکره در میز را بی‌معنا کرده است.
مذاکره ممکن است فریبی برای فرصت‌کشی و اغفال دیگران و زمینه‌سازی برای کسب برتری کامل طالبان باشد.

راه‌اندازی جنگ‌های خونبار توسط طالبان -آنگونه که تصور می‌شود- تنها برای کسب امتیاز بیشتر در میز نه، بلکه برای تصرف زمین بیشتر و حذف دیگران است. چون سیاست حذفی آنها، هنوز هم پابرجا است.
سرازیرسازی جوی‌های خون در گرماگرم گفتگو‌ها، هرگز با اخلاق و قواعد آشتی و صلح سازگار نیست.

در چنین وضع، اعتماد به میز و مشارکت سیاسی به شدت کاهش می‌یابد.
اگر در حال حاضر چهار گزینه‌ی الف، ب، ج و د برای مردم ما وجود داشته باشد، رسیدن به صلح و عدالت از راه مذاکره به سختی در گزینه‌ی«د» جای خواهد گرفت.

عزیزالله آریافر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است