بهره گیری از فرصت های پیش آمده:
اول) با آنچه در پاکستان جریان دارد یعنی حضور عریان رهبری طالب زیر چتر "آی اس آی" موقف اخلاقی، سیاسی و جهانی افغانستان را تحکیم می بخشد. ادعای برحق ما که دشمن دولت چند تا روستایی جنوب و شرق نه بلکه اردوی پاکستان است حالا با ثبوت هویدا گردیده است.

دوم) چند پارچگی در میان طالبان فرصت خوب برای عملیات های نظامی، اقدامات نفوذی و پیام رسانی به مقیاس بزرگ است. شماری به این عقیده اند گاه چند دستگی طالبان ممکن جنگ و صلح را چند پارچه بسازد. نخیر. حالا افغانستان دارای یک دولت و نهادهای امنیتی است. دشمن هر قدر که پارچه شود به نفع ما است.

سوم) زیر کنترل آوردن روند مذاکره. حداقل تا حال اگر طرفین مذاکره افغانستانی بوده اند اما این روند زیر سلطه کامل "آی اس آی " بوده است. نیاز است که دولت افغانستان اکتفا به گام بعدی از طرف پاکستان نکرده و با هر پارچه و جناح طالب وارد مذاکره گردد. البته این کار از طرف "آی اس آی" سبوتاژ خواهد گردید زیرا هنوز تقسیم و توزیع منابع پولی و تسلیحاتی در اختیار پاکستانی ها است اما به یقین طرف افغانستان دستاوردهایی خواهد داشت.

چهارم) دولت افغانستان نباید زیر هیچ فشار و شرط به روند مذاکرات عنوان "دیالوگ بین الافغانی" بدهد. این دیالوگ باید بین دولت و دشمن دولت که طالب و پاکستان است باید صورت بگیرد. پذیرفتن روند به عنوان بین الافغانی معنی اش این خواهد بود که ما اکنون دخیل در جنگ داخلی و قومی بوده ایم و حالا پاکستان افغانها را آشتی می دهد. این تکتیک زهراگین را باید به زباله دانی تاریخ انداخت.

پنجم) دشمن در درون خودش دچار بحران مشروعیت و رهبری شده است. از این فرصت بزرگ باید استفاده بزرگ نمود.

تبصره: سکوت، بی ابتکاری و عدم اقدام دولت افغانستان معمای ملی ایجاد کرده است. چرا؟ بیدار شوید.


امرالله صالح

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است