وقتی تازه كابل آمده بودم برای خرید شیرینی بیرون رفتم.

زمانی كه وارد شیرینی فروشی شدم و به شیرینی مورد علاقه ام اشاره كردم تا برایم در جعبه بگذارند، شیرینی فروش گفت: خووو كلچه نارجكی می خواهی؟ گفتم : چی؟ گفت كلچه نارنجكی اس نامش.

من آن روز فكر كردم دكاندار با من مزاح كرده است ولی حالا هشت سال است كه من شیرینی مورد علاقه ام را با نام كلچه نارنجكی می خرم. با اینكه دوست ندارم دخترم، خانواده ام، مادرم از این كلچه با این نام نوش جان كنند ولی متاسفانه اكثریت به این نام می شناسندش و در خانه ما این شیرینی طرفدار زیاد دارد اما همیشه و هر بار این شیرینی را می خرم از خودم می پرسم، چرا این نام خشن برای این كلچه شیرین و دوست داشتنی كه لذیذ هم هست انتخاب شده است؟ و آیا ما انقدر دچار قحطی كلمه و نام هستیم كه نام زیبایی برای این شیرینی نیافتیم؟ چرا باید اشخاصی كه اولین باراین كلچه را دیدن فقط به یاد نارنجک بیافتند؟

سخن كوتاه می كنم، آری، تا وقتی شیرینی ما كلچه نارنجكی باشد، تفریح ما دیدن زور ازمایی فیزیكی اطفالمان باشد، كودكانمان گودی پران ها را در آسمان جنگ بدهند نه آشتی، پیرمردان مان روز های تعطیل به تماشای جنگ حیوانات بروند و پیرزنان مان برای پی بردن زندگی زن جوان همسایه گاهی نماز را قضا می كنند، امكان ندارد صلح داشته باشیم و نسل ملاعمرها قطع شوند و بدون شک باز هم ملاعمری در بطن مادری دیگر شكل می گیرد و خواب ویرانی ما را خواهد دید.

منیره یوسف زاده

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است