طالبان با سرعت و قدرت هرچه تمام، در بیشتر ولایات کشور توسن جنگ می رانند. پیامدها و حواشی زیادی از تلفات نیروهای امنیتی کشور در جنگ باطالبان از چشم رسانه ها دور می ماند.

سربازان ما در جنگ اعلام ناشده و تعریف نا شده با طالبان قرار دارند. مخالفان بالای پاسگاه های نیروهای امنیتی حمله می کنند، به سادگی پاسگاه ها را تصرف می کنند سربازان ما را می کشند. قصه های جنگ و وضعیت وخیم امنیتی و کشتن گوسفند مانند سربازان را از زبان سربازی می شنوی که از صحنه نبرد فرارکرده است، بعد پی می بری که زندگی واقعا در این خِطّه تصادفی است و به ناحق در میان این همه فاجعه و حادثه زنده هستیم...

بارها از زبان سربازان و فرماندهان محلی درجنگ های بدخشان و قندوز شنیدیم که وقتی مورد هجوم طالبان قرار می گیرند و از مرکز خواهان کمک و اعزام نیروی کمکی می شوند، مقام های حرف شان را پشیزی نمی خرند و طرفه چشمی به آنان نمی زنند.

به‌راستی‬‬ تفاوت میان آنانی که نیروهای امنیتی را می کشند و سرمی برند و آنانی که شانس زنده ماندن و حیات را عمدا ازاین سربازان می گیرند در چیست؟

به راستی چقدر تفاوت میان حرف های رهبران در کاخ ها و جنگ سربازان در میدان بی در و دیوار، وجود دارد؟


حفیظ الله مصداق

>>>   عکسل عملی بود برابر عمل
باید یک فکری اساسی در این مورد شود
ج

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است