حدود 30 سرباز برای حفظ عزت و امنیت مردم شهید شدند. دولت این سربازان را با وعده های دروغین به کام مرگ فرستاد. هیچ حمایتی از جنگ طولانی این سربازان صورت نگرفت.

دولت نه تنها از این سربازان در جنگ با تروریستان حمایت نکرد بلکه آنها را تا دست گیری و کشته شدن منتظر نگهداشت و با دروغ امکان عقب نشینی را نیز از آنها گرفت.

پرسش ها و توقعات ما از دولت یک طرف؛ دیدن تصویر سه فردی که خودرا رهبران سیاسی قوم می دانند طرف دیگر. اجساد افتاده آن سربازان و استخوان های کرخت این رهبران؛ آزار دهنده ترین پارادوکس در روزهای دشوار کنونی است. آن همه جسد هیچ کدام این سه نفر را تکان نخواهد داد. این سه نفر هنوز فکر می کنند که حکومت وحدت ملی ناجی بی بدیل آشفتگی امروز ما است. هرسه نفر به یک اندازه منتظر صید دخل خالی شده حکومت وحدت ملی است. صیدی که غم نان را کم کند و رنج ادعای رهبری را کمتر.

به استخوان های کرخت قوم باید دارویی تزریق کرد تا به هوش آید که در جلریز و مملکت چه خبر است؟ شرم آور تر از این چیست که دانش اعلامیه صادر می کند و سوال می پرسد. دانش آن قدر ذلیل است که نمی داند عالی ترین مرجع تصمیم گیری همان کاخی است که او معاون اش هست. او دارد سوال می پرسد که چرا چنین شد؟ آقای معاون این سوال ها را از که می پرسی؟ از مردم؟ مردم به شما پاسخ بگویید یا شما به مردم باید پاسخ بگویید؟

به استخوان های کرخت مان باید داروی اعتراض تزریق کرد. اگر نه آنها کرخت تر خواهند شد تا اینکه گرگی از کشمیر بیاید و استخوان ها را ...

ذکی دریابی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است