سوره 47. محمد آیه 28،27

فَکیفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَآئِکةُ یضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَأَدْبَارَهُمْ
ذَلِک بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُواْ مَآ أَسْخَطَ اللَّهَ وَکرِهُواْ رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ

پس (حال آنان) چگونه خواهد بود، آنگاه که فرشتگان جانشان را بازگیرند، در حالی که به صورت و پشت آنان می‌کوبند.
این (نوع جان گرفتن) به خاطر آن است که آنان از آنچه خداوند را به خشم می‌آورد، پیروی کرده و خشنودی خدا را خوش نداشتند، پس خداوند نیزاعمالشان را تباه کرد.

«توفّی» به معنای بازگرفتن کامل چیزی است که به انسان داده‌اند. این واژه در قرآن، در مورد مرگ به کار می‌رود، زیرا مرگ در حقیقت، بازگرفتن روح خدا دادی از جسم است.

در آیه 50 سوره انفال نیز، مشابه این آیه برای چگونگی جان دادن کفّار آمده است.
شاید عذاب مرتدّان از ناحیه صورت: «یضربون وجوههم»، تجسّم اقبال و روآوردن به سخط الهی است «اتّبعوا ما اسخط اللّه» و عذاب از ناحیه پشت: «ادبارهم»،
تجسّم اِدبار، پشت کردن و ناپسند شمردن رضوان الهی است. «و کرهوا رضوانه»

* آنان که دیگران را در برابر حق به مقاومت دعوت می‌کنند، با ذلّت و عذاب جان خواهند داد. «فکیف اذا توفّتهم...»

* مرگ، نابودی نیست، بلکه گرفتن کامل روح و جان توسط فرشتگان است. «توفّتهم»

* کیفر منافقانِ مرتدّ، از لحظه جان دادن آغاز می‌شود. «توفّتهم الملائکة»

* توجّه به عمر محدود دنیا و خط پایانی توطئه‌ها و گرفتار شدن به عذاب، می‌تواند انسان را از توطئه بازدارد. «فکیف اذا توفّتهم... یضربون...»

* دشمنی با وحی و قرآن، موجب خشم خداوند و بطلان اعمال انسان می‌شود. «ذلک... فاحبط اعمالهم»

* گرچه کافران در انتخاب راه و روش خود مختارند، «اتبعوا، کرهوا» امّا چاره‌ای جز پذیرش آثار و پیامدهای آن ندارند. «فاحبط اعمالهم»

* گاهی انسان نیکی‌ها و آنچه را کاشته است، خود به آتش کشیده و نابود می‌کند. «اتّبعوا... کرهوا... فاحبط أعمالهم»

* حرکت در مسیری که رضای الهی در آن نیست، بیهوده گرایی و قابل توبیخ است. «اتّبعوا... کرهوا... فاحبط أعمالهم»

>>>   تشکر ازمعلومات سودمند ، ای کاشکی مدنظر گیرند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است