ایکاش برای دختران و زنان زجر کشیده افغانستان هر روز 8 مارچ می بود تا صدای مظلومانه آنان بگوش جهانیان می رسید.
اینک روز جهانی 8 مارچ به اتمام می رسد و زندگی زجر بار دختران و زنان افغان که فقط نفس کشیدن است نه زندگی ادامه می یابد.

به مناسبت هشت مارچ روز جهانی زن همایشی شام دوشنبه از طرف خانم کلودیا پیپر معین وزارت خارجه آلمان در برلین برگزار شده بود که در آن تعداد زیادی از شخصیت های اجتماعی و فرهنگی آلمانی و کشورهای اسلامی تحت عنوان نقش زنان در گفتگوی از فرهنگ ها اشتراک نموده بودند.
خانم پیپر معین وزارت خارجه آلمان در آغاز سخنان خود گفت رول زنان در گفتمان فرهنگ ها از اهمیت خاصی برخوردار است.
وی افزود ما می خواهیم برای غلبه بر تبعیض یکپارچگیی بین زنان و مردان را بوجود آوریم.
معین وزارت خارجه آلمان در این همایش در حضور بیش از 800 نفر که بیشتر شان خانم ها بودند گفت : ما می خواهیم که زمینه مشارکت زنان و دختران را در تمام زمینه های فرهنگی و زندگی عادی بطور فعال بوجود اوریم. یکی از خواسته های زنان در جامعه مبارزه با حقوق یا معاش برمبنای شایستگی باشد نه اینکه زنان به علت زن بوده معاش کمتری بگیرند و همچنین مبارزه برای حضور فعال زنان درعرصه های سیاسی و فرهنگی و ساختار دولتی از اهداف مهم زنان می باشد.

در این همایش خانم پیپر معین وزارت خارجه آلمان با خانم منار عمر یکی از زنان فعال مسلمان در قاهره و تعدادی از زنان دانشمند اسلامی از کشور های ترکیه ، الجزیره در رابطه با مشکلات زنان در جهان به خصوص کشورهای اسلامی به بحث و تبادل نظر پرداختند.

معین وزارت خارجه آلمان در مورد حقوق زنان در افغانستان گفت : در راستای آموزش و پرورش خصوصا دختران دانشگاهی نسبت به چند سال گذشته تا 20 فیصد افزایش یافته است. همچنان آموزش پسران و دختران افغان در مکاتب افغانستان موفقیت های به دست آورده اند.
وی افزود در حقیقت وضعیت زنان درافغانستان نگران کننده می باشد. دولت آلمان در زمینه اشتغال برای زنان با دولت افغانستان و بعضی از ولایت برنامه های را روی دست گرفته که بعضی به مرحله اجرا درآمده است.

بیش از صد سال قبل زنان ازچندین کشوراروپایی منجله آلمان به تشکیل روز جهانی زن در کپنهاگ اقدام نمودند و درسال 1977 میلادی هشت مارچ به عنوان روز جهانی زن ازطرف سازمان ملل به تصویب رسید و در کنوانسیون 1979 برای رفع هرگونه تبعبض علیه زنان در این سازمان توافق صورت گرفت.
نقش زنان یک فابریکه نساجی در نیویارک در همان اویل جنبش زنان برای آزادی حقوق زنان از اهمیت خاصی برخوار بود.

یکی از زنان کارشناش ترکیه گفت : ما می خواهیم به عنوان مسلمان و با باورهای دینی خود عضوی از جامعه جهانی باشیم. ما می خواهیم اجازه داشته باشیم با چه سنی ازدواج نمایم ما جدآ مخالف ازدواج اجباری هستیم.
وی افزود از جایکه درآلمان و سایر کشورهای اروپایی به دختران زیر 18 ساله اجازه ازدواج داده نمی شود. بعضی مسلمانان در کشورهای اروپایی دختران خود را به بهانه ی تعطیلات به کشورهای شان می برند و دختران خود را مجبور به ازدواج اجباری با اقوام و دوستان خود می نمایند و بعدا به آلمان برمی گردند که باید جدا علیه این روش مبارزه کرد.
بقول کارشناسان حقوق زنان درافریقا که می گویند: ظلم و جنایت دیگری که دربعضی کشورهای اسلامی خصوصا آفریقا به دختران خورد سال و یا نوجوان دخترصورت می گیرد (جراحی دستگاه تناسلی ) آنان می باشد که تا آخر عمراین عمل جراحی آنان را رنج می دهد و از لحاظ روانی هیچ علاقه ای به ازدواج و یا روابط جنسی ندارند. سالانه میلون ها دختر تحت این عمل جراحی در افریقا و تعدادی هم در کشور های آسیایی قرار می گیرند.
خصوصیات مرد سالاری یا پسر سالاری از همان روز تولد در خیلی از خانواده ها خصوصا در شهرستان ها و دهات افغانستان که بیشترین جمعیت در آن زندگی می کنند مشاهده می شود.

کارشناسان حقوق زنان می گویند : دختران افغان از همان روز تولد خود با تبعیض بدنیا می آیند. در جامعه افغانی هنوز هم از تولد دختر در خانواده ها احساس خوشی و سرآفرازی نمی شود یا کمتر است نسبت به تولد یک پسرها .
همچنین مادری که برای چندمین بار دختر به دنیا آورده مورد مهرومحبت شوهر و اقوام شوهر قرار نمی گیرد اغلب پدرها به علت نداشن پسر از خانم اول خود طلاق می گیرند و یا برای همین منظور یعنی پسر نداشتن زن دوم می گیرد.
برای تولد پسران بیشتر احساس خوشی میکنند یا جشن می گیرند شرایط در افغانستان طوری است که دختران در خانه باید در خدمت برادران خود قرار گیرند یعنی همان طور که مادر درخدمت پدر است باید دختر نیز در خدمت برادر باشد پسران فکر می کنند که وظیفه خواهران خورد سال یا بزرگسال این است که به پسر ها احترام بیشتر داشته باشند و خدمت شانرا بکنند حالا اگر این کار از روی علاقه باشد خوب است ولی اکثر پسران این را وظیفه دختران می دانند که از همین جا آغاز مرد سالاری شروع می شود. این وظیفه فامیل ها می باشد که احترام و محبت دختران و پسران خود را برابر داشته و در عمل نیز نشان دهند که دختر نیز موجود با ارزشی می باشند مانند پسرها .

هموطنانی که در دهات و شهرستان های دور دست افغانستان زندگی کرده باشند و یا از آن مناطق دیدن نموده باشند مطالبی را که اینجانب نوشته ام بهتر درک کرده می توانند.
دختران و زنان درافغانستان مورد خشونت و سرزنش قرار می گیرند و قانونی نیست که از ایشان درست پشتیبانی و حمایت نماید.
در مقابل این همه خشونتها وبی عدالتی ها هیچ پناه گاه قانونی در افغانستان برای زنان وجود ندارند. دختران از سنین 11 ، 12 و 13 ساله مجبور به ازدواج می شوند.
گزارشات رسیده از افغانستان حاکی از آن است که روزانه ده ها دختر جوان و زن در افغانستان به علت خشونت های طاقت فرسا به خود کشی از قبیل خوردن داروهای سمی و یا خود سوزی دست می زنند. اغلب این دختران از سنین 12 تا 19 ساله و یا بیشتر می باشند.
ده روز قبل دو دختر 13 و 15 ساله در ولایت هرات توسط داروهای سمی دست به خود کشی زدند که حال یک دختر بسیار وخیم گزارش شده است.
در مصاحبه های که من در بیمارستان هرات و از دختران و یا زنانی که دست به خودسوزی می زنند جویا می شوم این دختران با سنین بسیار کم ازوداج می کنند و یا به ازدواج مجبور می شوند. شاید این دختران جوان از لحاظ جسمی بقول پدر دختر و یا ملا صاحب آمادگی ازدواج را داشته باشند ولی هنوز از لحاظ روحی وفکری آمادگی چنین ازدوداج ها را ندارد. یک دختر11تا 13 ساله که هنوز یک عروسک پلاستیکی یا پارچه ای را در بغل می کند ناگهان همین دختر 12 و 13 ساله یک موجود زنده و طفل شیرخوار را در بغل می گیرد که بین 3 تا 4 کیلو وزن دارد. همین دختر که چند ماه قبل دنبال مادرش می دود خودش اینک مادر شده اینکه چه درد های جسمی و روحی را متحمل شده انسان را وحشت زده می سازد و طوری که یک دختر 14 ساله که 8 ماهه حامله بود باجراحات شدید خود سوزی به شفاخانه هرات منتقل می شود. اول دکتران فرزند او را نجات می دهد در مصاحبه ای به من می گوید هنوز 13 ساله نشده که مجبور به ازدواج شده است و همیشه مورد لت وکوب مادر شوهر قرار می گرفته چون پس از ازدواج جهزیه به خانه شوهر نبرده است به همین علت مورد سرزنش فامیل شوهر قرار می گیرد چون دیگر تحمل این همه آزار جسمی و روانی را نداشته دست به خود سوزی دست زده است. این دختر جوان که جراحات سوختگی اش خوشبختانه زیاد نبوده زنده مانده ولی آثار سوختگی برای همیشه در صورت و بدنش معلوم می شود.
دختر 19 ساله دیگری که با جراحات شدید سوختگی به شفاخانه هرات منتقل شده است می گوید خودش خود را آتش زده است. از او می پرسم آیا اولاد داری؟ می گوید سه اولاد دارم معلوم می شود این دختر نیز به سن 13 یا 14 سالگی ازدواج نموده است. زمانی که بیشتر با دختر داخل صحبت می شوم و خانمی که گویا مادرش می باشد به دخترش می گوید چرا حقیقت را نمیگویی با کمی صحبت می کوشم اعتماد او را بخود جلب کنم مادر و دختر درحال گریه می گویند مادر زن اش او را آتش زده حتی درحال سوختن کوشش نکرده آتش را خاموش کند. در همین حال شوهر وارد خانه شده و خود را بر روی زن آتش گرفته می اندازد و آتش را خاموش می کند. او درحالت گریه مرتب از من خواهش می کند مبادا به فامیل شوهراش خبر شوند چنین تصور می شود که خشونت و آزار جسمی باید آنقدر زیاد باشند که این دختر در چنین حالی هنوز هم ازمادر شوهرش می ترسد. این دختر جوان می گوید هنوز از فامیل شوهرش کسی به دیدین او نیامده است.
سه روز بعد از دو واقعه خود سوزی دو دختر جوان خبر شدم زمانیکه به شفاحانه مراجعه نمودم هردو دختر در اثر جراحات شدید متاسفانه فوت شده بودند.
از داکتر بخش سوختگی که نام اش را ذکر نمی کنم می پرسم آمار سوختگی ها در سایر ولایات چطوراست او می گوید در ولایات جنوب ، شرق و شمال افغانستان بسیار زیاد است ولی عدم حضور فعال خبرنگاران در آن مناطق مانع بخش آمار خشونت علیه زنان و خود سوزی ها می باشد. به گفته همین داکتر در مناطق جنوب و شرق دختران و زنانی که مورد خشونت و آزار جسمی قرار می گیرند به شفاخانه کمتر اطلاع می دهند و جرات گزارش چنین اخباری را ندارند.

دیدن این دختران خورد سال با بدن های سوخته و داستان های تلخ روز مره و لت و کوب و ناسزا گفتن ها به این مادران جوان روح و روان انسان را متاثر می سازد و انسان را به مرز جنون می کشاند. رواج های نا پسندیده که هنوز هم فامیل های که خود با فقر زندگی می کنند باید جهزیه به خانه شوهر ببرند یکی از مشکلات عمده دختران خصوصا دخترانی که در دهات و اطراف زندگی می کنند می باشد.

دختران و زنان به مقامات عدلی و قضایی افغانستان پناگاهی ندارند به شکایات زنان درست رسیدگی نمی شود کسی اعتراض و شکایت آنان را در مقامات امنیه و دادستانی نمی شنود و یا باور نمی کند بیش از نیمی از دختران و زنان افغانستان شاید هم بیشتر به همین زندگی درد آور محکوم باشند.
این مشکلات با کمک جامعه جهانی و پول حل نمی شود این عنعنات ناپسندیده فقط با کمک مقامات عدلی و قضای افغانستان با روحانیون ، ملا ها ، بزرگان محل ، ملاهای دهات وکلای گذر که اجازه ازدواج دختران زیر سن 15 ساله به هیچ عنوان صادر نکنند و خطبه نکاه را نخوانند شاید خوانندگان این مضمون بمن انتقاد کنند که دختر 15 ساله هنوز طفل است من به آنها حق می دهم ولی در شرایط موجود سازمان حقوق بشر در افغانستان به سن 15 توافق نموده ولی روحانیون و ملا صاحب ها سن 12 و 13 را برای ازدواج درافغانستان مناسب می دانند.
ازدواج زیر سن در افغانستان مشکلاتی را برای پناهندگان افغان که به اروپا مهاجر می شوند بوجود آورده است. در این اواخر صد ها فامیل از طریق ترکیه و یونان وارد آلمان و بعضی ها وارد شهر برلین شدند. من گاهی در رابطه با مشکلات پناهندگی و ترجمه با بعضی از ایشان همکاری می کنم اغلب دختران جوان زیرسن 14 تا 16 در افغانستان یا ایران ازدواج می کنند مادران برای اینکه دختر شان را از فامیل جدا نکنند یک یا دوسال سن دختر را کوچک تر معرفی منمایند که این به مشکلات شان می آفزاید ازدواج 13 تا 15 ساله نزد مقامات آلمانی مورد قبول قرار نمی گیرد این هم به مشلات شان افزوده می شود.

در خاتمه من حقوق دان و تحصیلات دینی ندارم و به هیچ عنوان دراین موضوع مداخله نمی کنم ولی به عنوان خبرنگار شاهد این بی عدالتی ها و خشونت ها هستم و فقط از آن گزارش می دهم و آنرا به عنوان یک انسان و مسلمان درست نمی دانم این وظیفه مسؤلین افغانستان است تا هر چه زود تر سن مشخصی را برای ازدواج تعیین نمایند و آنرا به نمایندگان سیاسی افغانستان درخارج از کشور نیز اطلاع بدهند که تا اندازه ای این مشکل حل گردد.

محمود منجم زاده برلین آلمان

>>>   جناب مجنم زاده صاحب
تشکرازاین مطلب وگزارش پرمحتوی تان واقعاانعکاس واقعیات اجتماع امروزکشورماوبعضی ممالک دیکربود وطوریکه ذکرشد این وظیفه علمای تحصیل کرده وواقعی کشور ودولت افغانستان است که درین زمینه تصمیم درست بگیرند ولااقل این فکررابکنند که آن دخترحامله ای که ازان ذکر رفت دخترخودشان است درمقابل این واقعه چه عکس العملی دارند ومردم ماملامت نیستند چراکه سطح آگاهی خیلی پایین دارندوملاهاهم ازعلوم اسلامی معلومات کافی ندارندوبه قضایا به شکل عنعنوی برخوردمیکنندودرین مراسم ها ونکاحهای شوم خودهمین ملاهاهستندکه خطبه عقدرامیخوانندویک دخترمظلوم رابه دوزخ این دنیاوخودرابه دوزخ آن دنیاواصل میسازند اما نوشتن این مطلب چی فایده داردکه بگوش شان نمیرسه وفقط بعنوان یک دردعینی جامعه بایدباخودحمل کنیم ورنج ببریم

>>>   سلام !
منجم زاده صاحب بکلی دردهای اجتماع امروز این جهنم راکه نامش را افغانستان گذاشته اند بحا، دقیق و همه جانبه بررسی و گذارش داده اید . این مسائیل و رسم و رواج های نا بجا و ناپسند بسیار به زمان های دور بر میگردد که صحبت کردن سراین مسایل خیلی ها مورد قبول جامعه سنتی و متحجر ما نخواهد بود . من در بسا موارد دیده ام که شخصی سخت از حقوق زن دفاع نموده ورفع هر گونه تبعیض علیه زنان را همیشه مدافع بوده ولی خودش همان کار را اجرا نموده که کرامت انسانی اولاد آدم زیر سوال رفته و میرود . زیاد تر بالای این موضوع برهنه و علنی صحبت نمی نمایم
یکی از خواننده گان همیشه گی سایت انترنیتی وزین افغان پیپراز شهر مزار شریف .

>>>   باید اسلام و تاریخ گرانقدرمان را بشناسیم . زمانی که زنان در سطح دنیا ، نادیده گرفته می شدند ، در امپراطوری ایران ، زنان جایگاه والایی داشتند . افغانستان نیز بخش بزرگی از این تاریخ است . این چنین رفتارهای زننده ای ، از ما بعید است . باید در رفتارهای خود بازنگری کنیم .
حسین حقگو از ایران

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است