تجربیات چند دهه اخیر نشان داده است که منشا هراس افکنی و افراط گرایی از کجا نشات گرفته است و چگونه اسلام را دین وحشت و جنگ به تصویر کشیدند!

امروز یکی از بلاهای خانمان سوز و انسانیت سوز، افراطی گرایی و جنگ هایی است که به نام دین و مذهب شکل می گیرد که متاسفانه بلاد اسلامی در آن می سوزند و الله اکبر گویان یکدیگر را سربریده و به کفر متهم می سازند!

افغانستان نیز که سالها متاثر از جنگ داخلی بوده و مرکز مداخلات منطقه ای و بین المللی قرار گرفته، کمتر طعم صلح و آرامش را چشیده است. تندروان مذهبی که بنام طالبان یاد می شد، صرف توسط پاکستان و عربستان سعودی در آن زمان به رسمیت شناخته شد و مستقیما مورد حمایت قرار گرفت و این حمایت کماکان دوام یافت!

تلاش های زیادی نیز در این ایام صورت گرفت تا افغانستان را که به باور آنها یکی از پتانسیل های خوب برای نفاق مذهبی و وارد کردن آن به جنگ مذهبی می باشد، داخل سازد اما مردم و حکومت ما اگاهانه این اجازه را ندادند که این مصیبت کلان به سفارش بیرون در کشور ما، بسترش رشد و تجلی نماید.
چگونه می تواند اعتماد داشت کشوری که خود در سطح بین الملل به حمایت از گروه های افراط گرایی و دهشت افکن متهم می باشد و تاریخچه آن نیز نمایان می باشد.

بزرگترین مرکز علوم اسلامی معتدل را در کابل ایجاد نماید! چطور می توان به مساعدت و نیت خیرخواهانه کشوری دل بست که خود از جمله حامیان اصلی گروههای تندرو مذهبی از قبیل طالبان می باشد!

به نظرم مسوولان باید در ایجاد این قبیل مراکز و دانشگاه ها که از سوی کشورهایی که متهم به افراط گرایی دینی می باشند، دقت لازم را داشته باشند و صرف به جنبه مادی آن توجه نداشته باشند. یکی از بهترین ارمغان ها و دستاوردها، شاید همین باشد که افغانستانی های امروز ما با تمام تفاوت ها برادر وار در کنار یکدیگر زندگی می کنند و مشترکا در خوبی ها و مشکلات آن با هم شریک اند.


حسین رضوان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است