شهادت در راه علم والا ترین مقام آدمی هست!

این دو جوان محصل که صبح شان را با گام ها به سوی کسب علم آغاز کرده بودند و آرزویشان رسیدن به کمال انسانی بود، تا کسانی شوند سوق دهنده این جامعه جنگ زده وفقر زده شوند و راهی را بگشایند تا دیگر انسانیت معیار حیات بشری شود نه قدرت.

بی خبر از اینکه طعمه ای حیوان صفتان وحشی می شوند که تمام آروزهایش را لحظه ای به دود و آتش می کشند و وجودی را که با تحمل هزاران ناملایمات جهان هستی محافظت کرده تا آماده بهترین روح پاک و پرتفکر و در این جسم شود به چند تکه گوشت سوخته و خونین مبدل می کند.

این یک طرف! وای از لحظه ای که خون پاک خود را فدا کند و بازم این ملت که او ازبطن اش هست جستم تکه پاره ات را نظری نه کند و در بیابان وحشت زده بگذارند وپراز شور و سراپا هیاهو دیدن شخصی که تنها کمی آسیب ظاهری دیده بروند عیادت ها را رسانه ای نماید تحمل اش دشوار هست.

نمی دانم که درک می کند این طبقه ای جامعه را؟ این گونه حادثه ها همه روزه اتفاق می افتد، چه کنیم راه چاره را از کجا در یابیم، جز اینکه درد بکشیم و از درون آهی را سردهیم.

در این کشور نسبت به طبقه متوسط و یا پایین جامعه کم توجهی زیادی می شود اما جز اینکه، جامعه را به سمت نخبه‌زدایی سوق می‌دهد هنری دیگر نیست. عکس العمل ها را شاهد هستیم و استدعا داریم که این عقده ها روزی به دود غبار مضر مبدل نگردد که خفه کن به فرد فرد جامعه گردد آن وقت نه دارو و نه درمانی هست به این سرطان ریشه ای.
خدایا خودت دریاب!


ملکه باهنر قاسمی

>>>   بسیار عالی خواهر محترم. ما همه این درد را میکشیم.
وباید دراین کوشش براییم که ازین حالت نجات پیدا کنیم.
نثاراحمد
کابل

>>>   بیائید کم با مادر ان سربازان شهید هم گریه کنیم روزانه ده ها سرباز طور کمنام شهید میگردد نه مطبوعات ازانها یاد میکنند نه دولت مردان هرچیز سیاسی شده حتی .......

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است