ناامنی در ولایات مرزی و برخی جاده های مرکزی منتهی به پایتخت امری معمول، مرسوم و معروف بوده است که دیگر نه تامل و نه تاثر مسوولان ذی ربط یا مردم دیگر مناطق را برنمی انگیزاند اما ناامنی در خیابان های کابل و برخی ولایات پیش از این امن تر، بلافاصله منجر به واکنش می گردد.

از آنجا که مردم پایتخت نشین بیش از سایر مردم ولایات بزرگ و کوچک دور و نزدیک به حقوق و آزادی های مشروع و حدود شهروندی خود واقفند لذا در کمتر از چند ساعت از وقوع موشک پرانی ها به کابل دست به تظاهرات مسالمت آمیز شبه راهپیمایی برای امنیت زدند.

ما امنیت می خواهیم شعار شهروندانی است که همواره مورد آماج برنامه های فرمالیته و نمادین و مقطعی نهادهای مدنی، مجامع بین المللی و مدعیان حقوق بشری بر افکار و اندیشه های خود بوده اند. واکنش آنی به ناامنی فزاینده و راکت باران بر کابل مصداقی بر این مدعا است.

پیش از این ماه ها و سالها رگبار موشک های کشورهای همسایه بر سر زنان و کودکان و خانه و کاشانه و اعصاب و روان مردم کنر نشین، نورستان نشین و توابع اطراف، در سکوت مرگبار ارگ و بلندپایگان حکومتی همچنان ادامه یافت تا اینکه...

تا اینکه سرانجام دشمن پشت دروازه ها رسید و شد آنچه نباید می شد؛ البته که اقدامات عاجل و قاطع اشرف غنی در تحول و اصلاحات درخور توجه و تحسین است اما روی گردانی از اصل اول امنیت برای روزمره ملت و روال عادی زندگی امری مذموم شمرده می شود.

به عبارتی دیگر مردم پایتخت نشین که به تازگی حس همدردی و همذات پنداری خود با مردم ولسوالی های دانگام، شینگل و مروه و کامدیش را تقویت کرده اند صبح امروز با وقوع دو موشک پرانی پیاپی بر آسمان کابل در هفته گذشته به خیابان ها ریختند.

ا م ن ی ت اصل اولیه و اساسی در نظر گرفته نشده ای است که تمام تحرکات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و سیاسی را تحت الشعاع خود قرار داده، می دهد و خواهد داد؛ از این رو حاجی اشرف غنی احمدزی نباید در این خصوص کوچکترین اغماضی انجام دهد.

ناامنی از کنر تا کابل فاصله ای کمتر و کوتاه تر از آنچه ارگ نشینان می اندیشند و مسوولین امنیت ملی می پندارند دارد چه اگر اصول نظامی و مدیریت بحران در نقاط مرزی جدی گرفته نشود مرکزیت افغانستان به سهولت و سرعت شاهد راکت باران خواهد بود.

کد (8)

>>>   به واقعیت هر کسی بالای شهر های مزدحم راکت پرانی میکند آنان فجیع ترین اعمال ضد انسانی را مرتکب میشوند اصلاً در قطار انسان نه حتی در قطار جانوران وحشی هم حساب نمیشوند, این مردم ماست تا چگونه عکس العمل شدید خود را علیه این اعمال زشت و فجیع ابراز بدارند, خاموشی بیش از حد مردم به معنی نوشیدن جام زهر است که جز پناه دادن به دشمن خاک و وطن و بلاخره خودکشی کردن خواهد داشت, ما باید بیدار شویم همانگونه که مردم ما در بعضی محلات دست به قیام های مردمی زدند و به دشمن مجال و فرصت تخریب را نمیدهند این مفکوره باید افغانستان شمول شود و همه تحت یک چتر واحد از منافع کشور دفاع نماید. وسلام

>>>   تلوبزون طلوع در غم برنامه ستلره افغان است از طرف ديگر مردم در ولايات در غم جنگ است نمي دانم اين چه رقم عدالت است

>>>   ما از رسانه های ملی خود میخواهیم تا روند صلح را به مردم مان تشریح کنند و از سپاهیان دلیر مان نیز تصاویر را به نمایش بگذارند که از یکسو قوت های نظامی ملی ما تشویق وترغیب گردند و از سوی هم دشمنان این کشور لرزه به اندام شوند این وجیبه تمام رسانه های چاپی ، صوتی وتصویری درکشور ما می باشند
شفیع از پنجشیر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است