جوامع بشری بمنظور تامین و تضمین ارزش ها و هنجار های حاکم بر نظام اجتماعی خود و پاسداری از آن و ادامه حیات خود قواعد و مقررات پدید می آورند که آن را قانون می نامند.

هر چند ارزش ها و هنجار های مذکور مورد پذیرش اکثریت قریب به اتفاق اعضای جامعه می باشد لیکن همواره در عمل برخی آن را نادیده می گیرند از این رو جامعه ناگزیرِ واکنش در مقابل این قبیل نا هنجاری ها و ضد ارزش ها و هنجار شکنی ها می باشد، مادام که هنجار شکنی ها جنبه انحراف اجتماعی دارد واکنش و عکس العمل جامعه نیز خفیف تر است و عمدتاً به شکل پند و اندرز، طرد... می باشد. لیکن هرگاه این انحراف جنبه مجرمانه پیدا کند و از حالت منفعل و ایستا به حالت فعال و ضدیتی محسوس و آشکار تبدیل گردد انحراف اجتماعی عنوان جرم را به خود می گیرد و نتیجتاً جامعه نیز برای حفاظت از اعمال و آرمان های خود واکنش قهر آمیزی از خود نشان می دهد و چون حفظ حقوق و آزادی های فردی نیز از دیگر آرمان های جامعه بشری می باشد ناگزیر جامعه قبل از ارتکاب عملی به اعضا هشدار می دهد که در صورت ارتکاب چنین افعالی به واکنش اجتماعی مواجه خواهند شد از اینرو قانون را که بیانگر نوع و نوعه و میزان این واکنش های قهر آمیز است قانون جزا می نامند و این قانون هنگام قانون کار آمد خواهد بود که سه نقش کارکرد محوری سرکوبی، بیان کننده ارزش ها و حمایتی بودن را بطور هماهنگ اعمال نماید.

انتظارات بر آن بود که قانون مجازات اسلامی قانونِ پاسخگو به نیازهای جامعه امروزی باشد، اگرچه است اما کسانی هستند که خود را از جمله مسلمانان راستین می دانند اما هیچ احترام و ارزش را در مقابل این قانون، شرعیت اسلامی، قوانین دیگر نافذه کشور قایل نیستند.

افغانستان هم مثل کشورهای دیگر از جمله کشورهای است که در مجازات جرایم نیروهای مسلح کشور خویش مصمم است که هر نظمی که به منظور برهم زدن امنیت کشور (ایجاد رعب، آشوب و قتل)، جمعیتی با بیش از دو نفر تشکیل دهد یا اداره کند، چنانچه محارب شناخته نشود به حبس از سه تا پانزده سال محکوم می گردد.

در حدیث صحیح آمده است که "مَنْ عَمِلَ عَمَلاً لَیْسَ عَلَیْهِ اَمْرُنَا فَهُوَه رَدٌ." ترجمه: کسیکه عملی (عبادتی) را انجام دهد که موافق رهنمود من نباشد، پس او مردود است، یعنی مقبول نیست. باید واضح نمود که مراد از چیزی نو در دین و عبادت است نه در بخش های دیگرِ از زندگی.

امروزه طالبان، مخالفان، هراس و یا دهشت افکنان بدون تفکر روا بودن افعال شان طبق سنت رسول اکرم (ص)، امر و نهی خداوند (ج) و شرعیت اسلامی همواره می کوشند تا دست به کشتار دسته جمعی و یا انفرادی مسلمانان بزنند. در هر نوع حملات انتحاری و انفجاری شان (که شاید بخاطر کشتن نیروهای خارجی باشد) احتمالاً، کشتار مردم عوام بیشتر از نیروهای یاد شده باشد و علت بر این است که نیروهای خارجی با تجهیزات خوبی که دارند کمتر صدمات را متحمل می شوند.

دین مقدس اسلام یکی از جامع ترین دین ها نسبت به کلیه ادیان جهان می باشد. لذا جامع بودن دین کافی نیست، بلکه مهمتر از همه این است که دینداران (مسلمانان) از غنامندی دین خویش استفادهِ درست کرده و به بی راهه نروند. می گویند: در گرسنگی یک نان از هزاران روپیه بهتر است. بحث انفجار و انتحار از لحاظ حکم اسلامی بنا به اعلامیه بعضی از چهره های شناخته شده و عالم مردود پنداشته شده است و گفته اند: انتحاری و خود کشی حرام است و هر کسی که حرام خدا را حلال بگوید، خودش کافر است. پس کوشش کنیم در مقابل همه موارد، فهمیده عمل نماییم تا نشود خدای نا خواسته سکتگی و معایب در دین مان ایجاد گردد. و از تسهیلات اخروی بی بهره بمانیم و بخاطر اشتباه که در انجام اش می دانستیم که این اشتباه است، خود را به آتش هلاکت بسوزانیم.

خلاصه این مطلب در این شعر است.
اسلام به ذات خـود نـدارد عیـبی
عیبی که است از مسلمانی ما است



گل رحمان فراز

>>>   از آنجای که بنده دانش آموخته حقوق جزا هستم، با دیدن عنوان این مطلب، خوشحال شدم که شاید مطلبی و یا نظریه ای در مورد قانون جزای افغانستان که فعلن در دست تدوین است، در این نوشتار به تحریر درآمده باشد، خیلی مشتاقانه و با صبر و حوصله، مطلب را تا آخر خواندم، اما بعد از ختم نه مفهوم گرفتم و پی بردم که هدف از این نوشتار چه بود. آیا نکوهش کسانی بودند که با استفاده از نام اسلام و شریعت، مجازات های ضد انسانی را بر برخی ها اعمال میکنند؟ آیا بیان ضعف مسلمانان بودند که برخی ضعف مسلمانان را به اسلام پیوند می زند؟ و یا چیزی دیگر که بنده نتوانستم چیزی از آن بفهمم.
دانش آموخته حقوق جزا از کابل

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است