ایجاد حکومت وحدت ملی انتخاب نیست بلکې ضرورت است.

این مفهوم زمانې در عمل محتوی خواهد داشت تا جوابګوی چهره سیاسی واقعی جامعه باشد. آیا این بدان معنی است که نیروهای که حاکمیت موجود را غیر مشروع می دانند باید جز حاكمیت شوند؟ جواب دریک جمله: یا در تیم حکومت برنامه و تیم حاکمیت را قبول دارم در آنم یا نه. در صورت مخالف یا در براندازی سیستم ام كه مخالف مسلح شد و یا اپوزیسیون ام كه سیستم را قبول و مشروع دانسته اما به برنامه هاى تیم حاكم موافق نیستم. نمى دانم اقاى عطاى نور و بدرامى و خراسانى و تجزیه طلب و متعصبان قومى و سمتى و رحیمى ها كه عزت و افتخار وطن را رد و توهین و تحقیر دارند در كدام یک ازین دو كتكورى اپوزیسیون و یا مخالف مى آیند. محتوى كارى شان به خیانت ملى مطابقت دارد تا مخالف و یا اپوزیسیون سیاسی.

اگر جناب داكتر عبدالله در مقام پست اجرایی سخن مهم را دارد هدیه نیست علت دارد. و آن ٤٥ درصد آرا در دور دوم انتخابات است. یا برنده یا اپوزیسیون است. در حالت ما توافق به حكومت وحدت ملى. در صورتی كه بخش اعظم این تیم در مخالفت به بخش وحدت و حكومت وحدت ملى قرار گیرد و به زعم خویش رول ابوزیسیون را بازى كند( عطاى نور و ...) درین صورت هم جز حاكمیت و هم اپوزیسیون شده نمى تواند و هم در صورت بخش اعظم جدا شده ازین تیم مشروعیت در راس قرار گرفتن این تیم در راس پست اجرایی جداً مورد سوال قرار می گیرد و عملاً دیگران قوت را ندارد كه داشت.

این همان عدم تجانس داخلى این تیم بود و هست كه در نه خواستن و منفى گرایی توافق دارند و در خواستن و مثبت گرایی توافق ندارند. این حالت است كه باید روشن شود و در صورت عدم توانایی تیم داكتر عبدالله مبنى بر تمثیل از تیم مقام اش در حكومت باید نیز متناسب قوت حقیقى فعلى وى تنظیم كردد.


صلاح الدین

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است