آیه 15 سوره شوری

فَلِذَ لِک فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کمَآ أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَآءَهُمْ وَقُلْ آمَنتُ بِمَآ أَنزَلَ اللَّهُ مِن کتَابٍ وَأُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَینَکمُ اللَّهُ رَبُّنَا وَرَبُّکمْ لَنَآ أَعْمَالُنَا وَلَکمْ أَعْمَالُکمْ لَا حُجَّةَ بَینَنَا وَبَینَکمُ اللَّهُ یجْمَعُ بَینَنَا وَ إِلَیهِ الْمَصِیرُ

پس (ای پیامبر) به خاطر آن (که اهل کتاب دچار شک و تردید یا عناد و لجاجت با تو هستند، آنان را به راه حقّ) دعوت کن و بر آن پایداری نما آن گونه که فرمان یافته‌ای و خواسته‌های آنان را پیروی مکن و (به آنان) بگو: به هر کتابی که خدا نازل کرده است ایمان دارم و فرمان یافته‌ام تا میان شما به عدالت حکم کنم. خداوند، پروردگار ما و شماست. اعمال ما برای ما و اعمال شما برای شماست (و هیچ کدام مسئول کارهای دیگری نیستیم) هیچ حجّتی میان ما و شما (ناگفته) نمانده است. خداوند (در قیامت) میان ما جمع خواهد کرد و بازگشت همه به سوی اوست.

بنگرید که خداوندِ هستی خود با چه زبان مبین و روشنی با رسولش سخن می گوید و چگونه رسولش با شفقتی پدرانه وظایف الهی خود را با مردمان طرح می کند و در میان می گذارد و با صراحتی دوستانه بر ایشان دلیل و حجت می آورد.

این آیه چند سطری را می توان به اتاق کوچکی تشبیه کرد که جماعتی از معانی به انتظار ظهور در عرصهٔ کلمات در آن نشسته اند و یک یک بیرون می آیند چنانکه آدمی در شگفت می شود این همه حوران و پریان چکونه در این اتاق کوچک گرد آمده بودند.

در صدر آیه به پیامبر می فرماید تو مردم را به دین حق و توحید دعوت کن و بگو:
بیایید بیایید که خورشید دمیده ست

آنگاه می فرماید که «تو در این دعوت خویش استقامت کن و کن و اگر مردمان زبان به انکار گشودند تو استوار باش چنانکه تو را پیش از این نیز به این استقامت و پایداری فرمان داده ایم.»

این کلمه استقامت مسوولیت بسیار سنگینی بر دوش می گذارد که هیچ راهی برای سستی و اهمال در آن نمی ماند زیرا اگر حتی یک بار کسی در انجام وظیفه قصور ورزد از صفت استقامت بیرون شده است و به همین مناسبت است که از قول پیغمبر نقل کرده اند که سورهٔ هود مرا پیر کرد و چون علت را پرسیدند فرمود که در آنجا فرمان استقامت آمده است.

فرمان سوم این است که تو ای پیامبر به دنبال هواهای نفسانی و خواستهای منکران مباش که به نوعی کوتاه آیی و با ایشان سازش بگو «من چگونه هواهای شما را دنبال کنم در حالی که ایمان آورده ام به آنچه خداوند در کتاب بر من نازل کرده است و چگونه من می توانم به راه باطل و عدول از حق و انصاف بروم در حالی که به من فرمان داده شده است که بین شما عدالت برقرار کنم.».

و همچنین با ایشان بگوی «آن الله که من از آن سخن می گویم پروردگار ما و پروردگار شما هر دو هست و هر یک از ما در آستان او در گروِ اعمال خویشیم و اگر من عملم را بر خواست شما نهم و از خواست پروردگار بیرون شوم در گرو آن عمل خواهم بود، چنانکه شما نیز باید منتظر نتایج اعمال خویش باشید.

بنابر این دیگر هیچ حجتی و خصومتی میان ما و شما نمی ماند. من به راه شما نخواهم آمد اگر شما به راه خدا نیایید و به راه خود و خودپرستی بروید؛ و دیگر آن که من ایمان دارم که خداوند روزی ما و شما را در عالمی جمع خواهد آورد و من که رسول شما هستم در آن روز چه حجت خواهم داشت با شما، اگر بر من خرده بگیرید که تو می بایست ما را هدایت می کردی نه آن که خود به راه ما بیایی.»

و در پایان این بشارت آمده است که همگی ما به سوی خدا بازخواهیم گشت و در پیشگاه عدل او حاضر خواهیم شد و شایسته اشت که خود را برای این دیدار آماده کنیم.

کد (6)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است