سال گذشته همین روزها بود كه برای ثبت نام به كمسیون انتخابات رفتیم و در میان امواج شور و احساسات و شعارهای كوبنده داكتر عبدالله عبدالله سخنرانی كرد و از برنامه های خود سخن گفت.

یک سال تمام شب و روز نشناختیم وتلاش كردیم و ودر دو مرحله كمپین به سراغ مردم رفتیم و ملت نیز به پهنای افغانستان از داكتر عبدالله استقبال كرد و بزرگترین و پرشورترین گردهمایی ها و همایش های مردمی در اكثر ولایات كشور شكل گرفت و در برخی ولایات تا نیم میلیون نفر هم به میدان آمد و دریا وار رهبر تیم اصلاحات را به آغوش كشید.

آنجا كه رای بود، مردم بود، حضور و مشاركت بود، داكتر عبدالله با فاصله بسیارزیاد از رقبا یا رقیبش در صدر قرار داشت اما دست تقلب از آستین كمسیون ها و ارگ بلند تر از دست ملت به اهتزاز در آمد ومسیر مردم سالاری را به انحراف كشانید.

اكنون ماه ها است كه انتخابات در مرداب سیاه تقلب و جعل وخطاكاری فرو رفته ودستان وحشی جهالت وتعصب حلقوم اراده ملت را می فشارد و دیو قدرت سرنوشت مردم را به گروگان گرفته است. اكنون دست های مرموز توطیه هم با انتخابات بازی می كنند و هم شرایط زندگی مردم را سخت تر می سازد.

نا امنی ها عمدا دامن زده می شود، دزدی وسرقت واخطاف افزایش می یابد، نرخ مواد غذایی و سوخت چند برابر می شود، سر درگمی و یاس مردم زیادتر می شود، جنگ ها وحمله ها در نقاط مختلف كشور تشدید می یابد و در كنار این همه فشارهای روانی بر تیم اصلاحات نیز از سوی دوست و حریف شدید تر می شود كه از انتقاد و اعتراض دست بردارید و نتیجه انتخابات را هرچه كه باشد بپذیرید، حلقات معلوم الحال در حالی كه بر كرسی های حكومتی تكیه زده اند با استفاده از امكانات دولتی و بودجه بیت المال گردهمایی های بزرگ به وجود می آورند و زبان تهدید می گشایند كه نتیجه انتخابات و پیروزی تقلب را هر چه سریع تر اعلام كنید.

در چنین اوضاع و احوالی چگونه می توان به دموكراسی و فرهنگ رقابت سیاسی به معنای انسانی آن امیدوار بود، فكر می كنم تا رسیدن به دموكراسی راه درازی در پیش داریم ، راه دراز...


سانچارکی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است