سوره 13. رعد آیه 14

لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِینَ یدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا یسْتَجِیبُونَ لَهُم بِشَی‌ءٍ إِلَّا کبَسِطِ کفَّیهِ إِلَی الْمآءِ لِیبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَلِغِهِ وَ مَا دُعَآءُ الْکفِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَلٍ

تنها خواندن او حق است و کسانی را که (مشرکان) جز او می‌خوانند هیچ پاسخشان نمی‌گویند، مگر مانند کسی که دو دستش را به سوی آب گشوده تا آنرا بدهانش رساند و حال آنکه نخواهد رسید و دعا و خواست کافران (از غیر خدا) جز در گمراهی (وبه هدر رفتن و انحراف) نیست.

* دعوت به پرستش خدای و دوری از توجّه به دیگران و تنها او را مؤثر دانستن، بارها در قرآن تذکر داده شده است. از جمله: اگر انسان، تنها از من درخواست کند، من حتماً او را پاسخ می‌دهم. «اجیب دعوة الداّع اذا دعان»(بقره، 186) امّا اگر به سراغ دیگران رفت و از آنها حاجت خواست، بداند آنها نمی‌شنوند و اگر هم بشنوند اجابت نمی‌کنند. «ان تدعوهم لایسمعوا و لو سمعوا دعائکم ما استجابوا لکم»(فاطر، 14)

* انسانِ محدود در زندگی پرحادثه دنیا نیازمند پناهگاهی مطمئن است، انبیا پناهگاه واقعی را به او معرّفی می‌کنند، «له دعوة الحق» امّا کمک‌های دیگران (طاغوت‌ها) یا برای استحمار یا استثمار یا تبلیغات وحفظ موقعیّت خود و یا... می‌باشد و در واقع آنچه برای آنها مطرح نیست، انسان است.

* انسان، فطرتاً تشنه حقّ و خواستار حقیقت است «لیبلغ فاه» ولی راه وصول به آن را گم می‌کند. امّا جز ایمان به خدا و عشق و انس به او و دعا و درخواست از او، هیچ چیز دیگری انسانِ بی‌نهایت طلب را سیراب نمی‌کند. «و ما هو ببالغه» چرا که غیر از اللَّه هر چه باشد سراب است و دعا از غیر او بیهوده.

* جز خدا به سراغ دیگران نروید که از غیر او هیچ کاری ساخته نیست. «لایستجیبون لهم بشی‌ءٍ»
* سرچشمه‌ی شرک مردم، تصوّرات و خیالات باطل آنهاست. «کباسط کفیّه الی الماء... و ما هو ببالغه»

* هرکس خالصانه خدا را بخواند، با دست پر برمی‌گردد. دست خالی برگشتن به خاطر توجّه به غیر خداست. «له دعوة الحق... و ما دعاء الکافرین الاّ فی ضلال»

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است