ایتلاف جدید، اهداف زیر را دنبال می‌کند:
نخست: ایران که متوجه زوال حاکمیت طالبان شده، می‌کوشد با وارد کردن کساني از اقوام و احزاب مختلف، در حلقه‌ی آن حاکمیت، که اگر نتواند جلوی سقوط آن را بگیرد، از داشتن سهم در آتیه‌ی افغانسان بی نصیب نباشد.

دوم: این خواست ایران، که موافق با منافع ملی آن کشور طراحی شده، به طبع کساني چون آقایان حنیف اتمر و محمد عمر داوودزی و دیگران، سخت سازگار است؛ چون آنان نیز می‌خواهند از «فروپاشی» حاکمیت طالبانی- که معنای آن، افتادن اقتدار بدست غیر افغانان است(چنانکه در سال ۲۰۰۱م واقع گشت)- جلوگیری شود.

سوم: آنان و بسیار دیگر که در جمهوریت(دوم) صاحب نام و جاه بودند، به امید اینکه در «جمهوریت سوم»(اصطلاحي که داوودزی وضع کرده) نیز به نوایي برسند، در این ایتلاف فراهم آمده‌اند.

چهارم: در زماني که خطر سقوط حاکمیت طالبانی توسط پاکستان- که از حاکمیت یک‌دست افغانی، سرخورده شده‌است- وجود دارد؛ و در زماني که شعار «من_افغان_نیستم»، دارد به گفتمان غیر افغانان تبدیل می‌شود (که این نیز در نفس خویش به معنای سقوط آن حاکمیت است)، تأکید بر «گفت‌گوی بین الافغانی»، به معنای جلوگیری از شکل گیری روایت جدید دولت داری‌است، که در هسته‌ی آن، به جای «افغانیت»، «انسانیت و عدالت» گذاشته شده است.

پنجم: اتمر، داودزی و بسیارِ دیگر، از بیم «انتخابات شفاف»، اقتدار را به طالبان سپردند؛ اینک، در یک هم‌آهنگی با آنان با وساطت کشور ایران آن را پس می‌گیرند؛ تا «حاکمیت بر مبنای افغانیت» امتداد یابد و اگر بتوانند، این پروسه را چنانکه -پوتین و مِدوِدوف کردند- تا ابد ادامه دهند!

ششم: عده‌ای، در آخرین انتخابات دوره‌ی جمهوریت(دوم)، شریک بازی آقای اتمر بودند؛ آنان استدلال می‌کردند که «غنی» را فقط توسط اتمر می‌توانند از ارگ بیرون کنند. لابد، این‌ که آنان بار دیگر به او اقتدا نموده‌اند، قصدشان بیرون کردن طالبان از افغانستان توسط آن «الگوی وفا به عهد» و «اسوه‌ی پایندی به قول»بوده‌است!

هفتم: یک بار دیگر، به درستی این مقوله که قدما گفته بودند: «کسي که نان می‌دهد، همو فرمان می‌دهد» اعتراف می‌کنم؛ اگر چنین نبود، حضور بعضی از جوانان را در این حلقه، توجیه نمی‌توانستم.

داکتر مهدی