نشست رؤساي ديپلوماسي چهار قدرت منطقوي يعني جمهوري خلق چين، فدراسيون روسيه، جمهوري اسلامي ايران و پاكستان در حاشيه هشتادمين اجلاس اسامبله عمومي سازمان ملل متحد با اهتمام به تحولات جاري و چگونگي اعلام رويكرد جديد ايالات متحده مبني بر حضور نظامي مجدد در افغانستان از منظر سياسي و ژیوپولتيك از اهميت ويژه برخوردار است، در اين نشست وزيران امور خارجه چهار كشور منطقه، اصل احترام به حاكميت ملي و عدم مداخله در امور افغانستان را بمثابه يك كشور مسنقل مورد توجه قرار داده و از مقامات كابل خواسته شد تا عليه موجوديت شبكه هاي تروريستي با جديت مبارزه و زمينه را در جهت مشاركت همه جوانب قومي و سياسي در قدرت مساعد نمايد.

اما موضوع مهم و قابل نگراني كه در اين گفتگو ميان سران ديبلوماسي قدرت هاي پيرامون افغانستان مطرح بود، لفاظي هاي جديد واشنگتن است كه تلاش دارد يكبار ديگر با بكارگيري از ابزار تهديد، حضور نظامي خود را با اشغال پايگاه نظامي بگرام در منطقه توسعه داده و نظم امنيتي و راهبردي منطقه را كنترول نمايد.
اين قدرت ها مخالفت شديد شان را نسبت به استقرار دوباره قشون خارجي در خاك افغانستان ابراز داشتند كه پاكستان هم ضلع اصلي در اين موقفگيري قاطع طاقت هاي منطقوي بود كه مخالفت صريح خود را به ايجاد پايگاه نظامي خارجي در همسايگي اش ابراز داشته است.
اما واقعا پاكستان مخالف حضور نيروهاي امريكايي در افغانستان است؟

به باوراين قلم، پاكستان با توجه به روابط تنگاتنگ كه با واشنگتن در طي دهه ها ايجاد نموده است و هكذا با امعان به اختلافات موجود ميان اسلام آباد و كابل كه بي ثباتي هاي داخلي خود را ناشي از حمايت بي وقفه معارضان تي تي پي توسط طالبان عنوان مي نمايد، از هيچ نگاهي نه خواهان استحكام روابط و ثبات در افغانستان است و نه از يك افغانستان با ثبات، حاكم به سرنوشت داخلي و خارجي خود بهره خواهند جست، لذا از اين رو است كه همزمان با اين موضع گيري هاي ديبلوماتيك كشورهاي منطقه، عاصم منير لوي درستيز و شهبار شريف صحبت گرم تر و محرمانه تري در كاخ سفيد داشتند كه بي ترديد مساله داغ پايگاه بگرام و سلطه نظامي امريكا در افغانستان البته به همكاري بي دريغ و از مسير پاكستان در دستور كار در اين مذاكرات قرار گرفته است.

براي پاكستان حضور خارجي در افغانستان كه بسود اهداف راهبردي اش باشد، وجاهت دارد، زيرا پاكستان اداره مطيع و كنترول شده را در همسايگي خود مي طلبد، قطع نظر از اينكه از چه راهي ميتواند به نتايج مطلوب دست يابد.
بنابر اين همسويي ديپلوماتيك پاكستان از راهبرد عدم مداخله، بي طرفي و عدم موجوديت نيروي خارجي در جغرافيای افغانستان، پارادوكس و تناقض گوىي بيش نخواهد بود.

عبدالاحمد فیض

>>>   احمدی
کشور های منطقه بخصوص چهار کشوری در حاشیه نشست ملل متحد با هم حرف های داشته اند که مخالفت خود را به حضور نظامی امریکا اعلام داشتند اینها در دو راهی قرار گرفته اند
-اول اینکه تالبان را به لحاظ دولت که در قوانین روابط بین الملل تعریف شده با آن صورت اینها نمی شناسند چون میدانند بودیجه تالب از جیب امریکا واریز میشود

-دوم اینکه مخالفت دارند با حضور نظامی امریکا در نزدیکی مرز های شان چون در دراز مدت مزاحم سیاست اقتصادی روس و چین در منطقه خواهد بودند .
البته امریکا در حال چانه زنی با پاکستانی ها است برای موجودیت و عدم موجودیت امریکا در افغانستان چطور مانع گسترش سیاست های کشور های منطقه ای شوند

>>>   به ایران مربوط نمی شود

>>>   عراقچی من دوست داشتم و فکر میکردم باید این مذاکره را ما با د نیا تا شش سال
ادامه بدم تا بمب اتم بسازم ساخته بشه خوب نشد نا مردا فهمید سری ما حمله کرد
پزشکیان ما دنبال بمب اتم نیستم بمب اتم حرامه حرام
نبی جاغور ی

>>>   قصه اصلی بگرام نیست
قصه اصلی تی تی پی نیست
چرا که:
همین حالا امریکا به چند پایگاه هوایی در پاکستان که در مجاورت افغانستان و ایران قرار دارد دسترسی دارد و این پایگاه ها چندان فاصله زیادی با چین مدارند.
تی تی پی و تی تی الف هردو کره های پاکستان هستند در دو طرف سرحد بین افغانستان و پاکستان این هردو در پاکستان تولد شده اند و در همانجا بزرگ شده اند و بعد به دو طرف سرحد گسیل شده اند و هردو در کنترول مادرشان هستند.

قصه اصلی این است که پاکستان خواهان باز نشر سریال های تکراری ۴۰ سال گذشته است که دایرکتر اش خودش باشد و تمویل کننده های مالی اش کشور های خلیج و تمویل کننده های تسلیحاتی اش امریکا و اروپا
اما چرا؟؟؟
برای اینکه مهار بحران سیاسی و اقتصادی پاکستان بدون ایجاد موج هایی از این گونه در عمل کاری است نا ممکن.

در نتیجه .....های افغانستانی چه از نوع قومی و سیاسی و مذهبی و تکنوکرات و ملا و چلی و طالب و همه و همه گوسفند گونه مورد استفاده قرار میگیرند و متناسب با عملکرد شان در پیاده کردن این سریال علوفه و کنجاره دریافت میکنند.