از کفش خروشچف تا رجزخوانی ترامپ: تداوم پوپولیسم هسته‌ای و تهدید حقوقی برای نظم جهانی؛
سازمان ملل متحد، به‌عنوان نماد نظم بین‌المللی پس از جنگ جهانی دوم، همواره شاهد رفتارها و سخنرانی‌هایی بوده است که نه‌تنها جنبه‌ی دیپلماتیک نداشته، بلکه در تاریخ به‌مثابه لحظات نمادین تنش و بحران ثبت شده‌اند. یکی از شناخته‌شده‌ترین این لحظات، ماجرای موسوم به «کفش خروشچف» در سال ۱۹۶۰ بود؛ زمانی که رهبر اتحاد جماهیر شوروی، در پاسخ به اظهارات نماینده فیلیپین مبنی بر لزوم «استعمارزدایی از اروپای شرقی»، با خشم فریاد زد و کفش خود را بر میز کوبید. این حرکت، گرچه جنجال‌آفرین بود، بازتابی از نوعی واکنش عاطفی در برابر آن چیزی به شمار می‌رفت که مسکو «نوکری فیلیپین برای امپریالیسم آمریکا» تلقی می‌کرد. وزیر خارجه وقت شوروی، آندری گرومیکو، این واقعه را اندکی متفاوت روایت کرده است، اما واقعیت این است که چنین کنش نمایشی، تصویری ماندگار از سیاست خارجی شوروی در عصر جنگ سرد بر جای گذاشت و در نهایت زمینه‌ساز تشدید بی‌اعتمادی و بروز بحران موشکی کوبا شد؛ بحرانی که جهان را تا آستانه‌ی جنگ هسته‌ای پیش برد.

شش دهه بعد، صحنه‌ای مشابه اما با مختصات تازه در هشتادمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل تکرار شد. این بار، ترامپ، رییس‌جمهور ایالات متحده، نه با کفش، بلکه با واژگان و لفاظی‌های تند خود، به شکلی آشکار یادآور همان سنت «تیاتر سیاسی» شد. او به‌جای ارایه ابتکارات سازنده برای نظام چندجانبه‌گرایی، مجموعه‌ای از حملات لفظی را نثار کشورهای مختلف و حتی خود سازمان ملل کرد؛ از تمسخر پله‌برقی‌های معیوب ساختمان تا متهم ساختن اروپا به سقوط به «سوی جهنم»، تا حمله به هند و چین به دلیل خرید انرژی از روسیه، نفی نظریه تغییرات اقلیمی به‌عنوان «کلاهبرداری»، و سرزنش بریتانیا و فرانسه به‌خاطر شناسایی فلسطین. حتی تلپرامپتر خراب در سالن نیز دستاویزی برای رجزخوانی او شد. این سطح از بی‌اعتنایی به عرف دیپلماتیک سبب شد رسانه‌های بین‌المللی سخنرانی او را «نامتعادل» توصیف کنند.

نقطه اوج سخنان ترامپ، خودستایی بی‌حد او بود؛ ادعای اینکه «هفت جنگ خونین» را تنها در «هفت ماه» متوقف کرده و «جهان را از جنگ جهانی سوم نجات داده است». چنین ادعاهایی، در پرتو حقوق بین‌الملل و تاریخ جنگ‌ها، نه‌تنها اغراق‌آمیز، بلکه به‌نوعی مصادره به مطلوب محسوب می‌شوند. او حتی این تریبون جهانی را فرصتی یافت تا گلایه کند که چرا سازمان ملل بازسازی ساختمان خود را به شرکت او نسپرده است؛ جایی که او وعده‌ی «کف‌های مرمری و دیوارهای چوب سرخ» داده بود، اما طرحی گران‌تر و بی‌کیفیت‌تر انتخاب شد. این بیان، در عین ظاهر طنزآلود، عمق فروکاستن دیپلماسی آمریکا به منافع شخصی و تجاری را آشکار ساخت.

اما خطرناک‌ترین بخش سخنان او زمانی بود که از «خطر مسابقه تسلیحاتی» سخن گفت، همزمان به بمباران ایران افتخار کرد، علیه روسیه تهدید نمود و بر تهدید سلاح‌های هسته‌ای انگشت گذاشت. در چنین لحظه‌ای، اگر او کفش بر میز می‌کوبید، تأثیرش کمتر از طنین واژگان آتشینش نمی‌بود. در پایان نیز او آشکارا اوکراین و اتحادیه اروپا را به ادامه‌ی جنگ با روسیه تا «بازپس‌گیری کامل سرزمین‌ها» تشویق کرد؛ موضعی که به‌جای ترویج صلح، ادامه‌ی خصومت‌ها و بی‌ثباتی را مشروعیت می‌بخشد.

تفاوت اصلی میان صحنه سال ۱۹۶۰ و امروز این است که خروشچف در آن دوران استثنایی در میان رهبران جهان بود؛ رفتاری که از چارچوب سیاست متعارف بین‌المللی بیرون می‌زد. اما ترامپ در سال ۲۰۲۵ تنها چهره‌ای برجسته از یک روند گسترده‌تر است؛ روندی که در آن رهبران متعدد، با بهره‌گیری از پوپولیسم، نمایش رسانه‌ای و رجزخوانی‌های ملی‌گرایانه، دیپلماسی را به صحنه‌ای از «تیاتر قدرت» بدل ساخته‌اند.

از منظر حقوقی و راهبردی، این مساله نشان‌دهنده‌ی یک خطر مضاعف برای امنیت جمعی است. تجربه بحران موشکی کوبا به روشنی ثابت کرد که بازی با نمادها و تحریکات لفظی در سطح رهبران هسته‌ای، می‌تواند جهان را به پرتگاه جنگ بکشاند. با این حال، رفتار و گفتمان ترامپ در سازمان ملل آشکار می‌سازد که «درس‌های بحران کوبا» هنوز در آن سوی اقیانوس اطلس به‌طور کامل آموخته نشده‌اند. درست همان‌گونه که خروشچف با شعار «وفاداری به صلح» در نهایت جهان را به مرز رویارویی هسته‌ای رساند، ترامپ نیز در حالی مدعی «نجات صلح» است که عملاً بذر تقابل‌های تازه را در بستر نظم بین‌المللی می‌پاشد.

در این میان، پرسش اساسی برای جامعه جهانی، نه فقط در مورد شخص ترامپ، بلکه درباره ضعف ساختاری سازمان ملل و حقوق بین‌الملل در مهار چنین کنش‌هایی است. هنگامی که رهبران قدرت‌های هسته‌ای می‌توانند آزادانه از تریبون عالی‌ترین نهاد چندجانبه‌گرایی، تهدید، تمسخر و خودستایی را به جای گفتگوی مسوولانه بنشانند، این بدان معنا است که جهان همچنان در معرض تکرار سایه‌ی بحران موشکی کوبا قرار دارد.

محمد اقبال نوری

>>>   سطح اخلاق عمومی جهانی در حدی تنزل کرده که قدرتمند ترین سیاستمدار دنیا بد اخلاق ترین و بد زبان ترین بی ادب ترین سخران در مجمع عمومی سازمان ملل تبارز میکند و هیچ فرد حاظر چه از کشور های قوی یا ضعیف جرات حد اقل ترک صحنه را ندارد چه رسد به جلو اش را گرفتن.
زمین رو به نابودی است.

>>>   رژیم رذل و آدمکش و ....امریکا در سراشیب سقوط است و ترامپ عمله هم دیوانه ای همچو اشرف غنی.
از چت جی پی تی پرسیدم:
Forecast top 5 global economic powers for 2030 and 2040 and 2050.
جواب داد که چین قدرت اول اقتصادی دنیا و هند دوم و امریکا سوم خواهند شد
این است دلیل وحشیگری های هر روزه امریکا.الغریق یتشبث به کل حشیش (شخص در حال غرق شدن به هر خس و خاشاکی چنگ می زند)
مردم دنیا بزودی از شر وحشیگری های رژیم امریکا خلاص خواهند شد.

>>>   روسای جمهور اسبق ایالات متحده امریکا کمتر به لحاظ شخصیتی کمتر خود را در رخ رسانه تباری میداند و می ستاییدند قدرت خود را در رخ جهان تظاهر نمی کردند این حالیست که ترامپ نه تنها یک خود صفت است بلکه دوست دارد مورد توجه بیشتر گرادننده گان قرار بگیرد . در وضعیت کنونی، ملل متحد آن هیبت ، اتوریته و صلابت در تصمیم گیری را از دست داده است تبدیل شده به آله دست گرداننده گان قدرت جهانی و در مهار و کنترول معضلات جهانی موثریت نداشته ، هر چند که بار بار دبیرکل کل ، از صلح و ثبات حرف های به زبان آورده اما نتیجه در پی نداشته است . ملل متحد دنباله رو سیاست دولت های شده که بیشترین سهم را در بودیجه این ساز مان دارند بخصوص امریکا .
اصل حق حاکمیت دولت در سازمان ملل یک ماده پذیرفته شده است اما هیچ گاه احترمام نشده کشور های که داری قدرت نظامی برتر نبستند وابستگی های شدید به دولت های بزرگ دارند .

>>>   Rohullah Adeeb
ترامپ قمارباز خیلی لافوک است
این شخص خیلی دورغ گواست دامن به جنگ زده هیچ جنگی را مهار نکرده
سلاح میفرستد به اسراییل تا فلسطین را بمبارد کند
برمه خیلی جالب که یک رهبر برش نمی گوید چرا جنگ فلسطین را قطع نمی کنید

>>>   Yas Zholi
ترامپ بر علاوه این رجزخوانی ها ،دوکتور هم است و یگان فتوا در زمینه طبابت میدهد. و مصرف بعضی دارو‌ها را منع میکند و هم چنان اقلیم شناس ماهر که ادعا دارد گرمایش زمین دروغ بزرگیست و زمین بر عکس بسوی منجمد شدن میرود ،😁

>>>   Abdoullah Surkhabi
واقعیت محض درود بر شما نوری گرانقدر لطف نمودید عزیز دلها سعادت همیشگی خوشبختی صحت سلامت طول عمر وموفقیت و پیروزی نصیب شما .

>>>   Academician Abdul Fatah Noorestani
خیلی عالی پسوندهای تاریخی سازمان نام نهاد (ملل متحد )را با رهبران ابر قدرت های جهان مستند توضیح وتفسیر نموده اید برای شما نوری عزیز توفیق وموفقیت های بیشتری آرزومندم. سرفراز وکامگار باشید
>>>   روسای جمهور اسبق ایالات متحده امریکا کمتر به لحاظ شخصیتی کمتر خود را در رخ رسانه تباری میداند و می ستاییدند قدرت خود را در رخ جهان تظاهر نمی کردند این حالیست که ترامپ نه تنها یک خود صفت است بلکه دوست دارد مورد توجه بیشتر گرادننده گان قرار بگیرد . در وضعیت کنونی، ملل متحد آن هیبت ، اتوریته و صلابت در تصمیم گیری را از دست داده است تبدیل شده به آله دست گرداننده گان قدرت جهانی و در مهار و کنترول معضلات جهانی موثریت نداشته ، هر چند که بار بار دبیرکل کل ، از صلح و ثبات حرف های به زبان آورده اما نتیجه در پی نداشته است . ملل متحد دنباله رو سیاست دولت های شده که بیشترین سهم را در بودیجه این ساز مان دارند بخصوص امریکا .
اصل حق حاکمیت دولت در سازمان ملل یک ماده پذیرفته شده است اما هیچ گاه احترمام نشده کشور های که داری قدرت نظامی برتر نبستند وابستگی های شدید به دولت های بزرگ دارند .

>>>   آفرین به این گزارش آقای محمد اقبال نوری، عالی و واقعی چهره ....غرب و آمریکا و سردمداران قدرت را بیان کرده است. ترامپ از نسل میمون است و فکرخوکی دارد رفتار این دیوانه به هیچ معیاری قابل توجیه نیست.