نزدیک به دو ماه از جنگ دوازده‌روزه ایران و اسراییل می‌گذرد، اما مهاجران افغانستان از آن روز تا امروز تحت فشارهای گوناگون قرار گرفته‌اند. توطیه‌ها، مهاجرستیزی و جاسوس خواندن مهاجران افغانستان، همه را به ستوه آورده است.

من، به‌عنوان مهاجر در معرض خطر، نه می‌توانم به افغانستان بازگردم و نه از تحقیر و توهین کشور همسایه رهایی یابم. با آن‌که در این اواخر دولت ایران حدود یک میلیون مهاجر افغانستانی را اخراج کرده و این روند هنوز ادامه دارد، اما هیچ‌کس نیست که صدای ما را بشنود.

فعالان حقوق بشر و کسانی که از ترس طالبان به ایران پناه آورده بودند، اکنون با خطر دیپورت شدن روبرو هستند. من با شماری از این زنان در تماس هستم و می‌دانم بسیاری از آنان به دلیل فشارها، تهدیدها و مهاجرستیزی، در وضعیت بد روحی و روانی به‌سر می‌برند. همه نگرانند مبادا دوباره به چنگ طالبان بیفتند. دغدغه‌ اصلی ما دیپورت شدن و مواجهه با خشونت طالبان است؛ وگرنه تا حال رخت سفر بسته و به کشور خود بازگشته بودیم. بازگشت به زادگاه، بهتر از تحمل این همه رنج و بدبختی در کشور همسایه است.

مهاجرستیزی در گوشه‌وکنار تهران به اوج رسیده است. ما شاهد چندین قتل زنجیره‌ای بوده‌ایم، اما هیچ‌کس پیگیری نکرده است. گروگان‌گیری، باج‌گیری، تهدید و خشونت‌های لفظی و فیزیکی نیز بخش دیگری از وضعیت رقت‌انگیزی است که بر مهاجران افغانستان تحمیل می‌شود. بارها در مترو و اماکن عمومی دیده‌ام که مردم بیچاره ما چگونه رفتارهای زشت و غیرانسانی را تحمل می‌کنند. این روزها بسیاری از ترس از خانه بیرون نمی‌شوند و عملاً در خانه‌ها زندانی‌اند.

این تنها بخشی از بدبختی مااست. پس از دستور اخراج اجباری، مکان برای بودوباش محدود شده است؛ کسی حاضر نیست به مهاجران خانه کرایه بدهد. دسترسی به خدمات یا ممنوع شده یا محدود، و ما حتا برای پرداخت اجاره خانه نیز درمانده‌ایم. هیچ نهادی نیست که شکایت ما را ثبت کند یا صدای ما را بشنود.

از سوی دیگر، سازمان ملل هیچ اقدام موثری برای مهاجران بی‌سرپناه و در معرض خطر انجام نداده است. اگر جنگ دوباره آغاز شود، مهاجران افغانستان نخستین قربانی این نابسامانی خواهند بود. هراس از جنگ و بی‌سرنوشتی، در نگاه تک‌تک مهاجران موج می‌زند.

این نگرانی تنها مربوط به مهاجرانی نیست که پس از سقوط به ایران آمده‌اند؛ کسانی که حتی چهل سال پیش در این کشور ساکن شده‌اند و کارت اقامت دارند، نیز با همین مشکل روبرو هستند. آنان هیچ تفاوتی با مهاجران غیرقانونی ندارند: همه به یکسان تحقیر می‌شوند، بازداشت می‌گردند و در معرض اخراج قرار دارند.

وقتی این همه ظلم و نابه‌سامانی را می‌بینم، به حال خود و دیگر مهاجران حسرت می‌خورم و از بی‌وطنی‌مان اشک می‌ریزم. ما در ایران فراموش شده‌ایم. حتی کشورهایی که وعده انتقال ما را به اروپا داده بودند، کار خود را متوقف کرده‌اند و سازمان ملل نیز روند رسیدگی را متوقف ساخته است. ما بیچاره‌ترین مهاجران جهانیم؛ رهاشده در میان بدبختی‌ها، بی‌آن‌که کسی به وعده‌های خود عمل کند.

من به‌عنوان یک زن افغانستانی و مدافع حقوق بشر، از همه‌ نهادها و سازمان‌های بین‌المللی و کشورهایی که عضو سازمان ملل هستند، می‌خواهم به وضعیت مهاجران افغانستان در ایران و پاکستان توجه جدی داشته باشند.

حکیمه مهدوی
8صبح

>>>   پس امیر المومنین کاری مردمش اجام نمی دهد؟!
کار امیر المونین طالبان چی هست

>>>   چه میشود کرد ، مردم مهاجر افغانسنانی راهی ندارند جز پناه بردن به خدا و در دل شب دعا کردن و طلب عدل الهی کردن.یا شاید هم در اسلام ایرانی و تشیع آخوندی مسلمان مهاجر و پناهنده را حقی بر صاحب خانه نیست.

>>>   با فعال شدن مکانیزم اسنپ بک و بازگشت تحریم های سازمان ملل دیگر حکومت ایران اوضاع مرگ و زندگی خواهد داشت تا همین جا هم از تامین مایحتاج مردم هم عاجز است مهاجرین باید فکر اقامت در یک کشور ثالث داشته باشند