بازی کرکیت نخستین‌بار در قرن شانزدهم، در اوج شکوه و اقتدار انگلستان، به‌عنوان یک سرگرمی روستایی شکل گرفت. در قرن هجدهم، با تدوین قوانین رسمی، این بازی به یک ورزش سازمان‌یافته تبدیل شد و از طریق استعمار بریتانیا به مستعمرات مختلف آن؛ چون هند، پاکستان، سریلانکا، استرالیا و نیوزیلند صادر گردید.

با ورود و سلطه کمپنی هند شرقی، افسران بریتانیایی نخستین کسانی بودند که در هند کرکیت بازی می‌کردند. این ورزش به‌تدریج به نمادی از حاکمیت فرهنگی بریتانیا تبدیل شد و مورد توجه نهادهای فرهنگی آن کشور قرار گرفت؛ تا جایی که وزارت خارجه بریتانیا بودجه قابل‌توجهی برای ترویج آن اختصاص داد.
پس از استقلال پاکستان در سال ۱۹۴۷، کرکیت به‌سرعت در این کشور گسترش یافت؛ زیرا از منظر سیاسی، پاکستان همچنان بخشی از منظومه فرهنگی بریتانیا تلقی می‌شد.

با آغاز مهاجرت گسترده افغانستانی ‌ها به پاکستان در دهه‌های ۱۳۶۰ و ۱۳۷۰ خورشیدی و هم‌زمان با جذب مجاهدان در اردوگاه‌های پناهندگان برای مبارزه با شوروی، کرکیت به‌عنوان یک ابزار وزرشی و فرهنگی در میان مهاجرین افغانستانی رواج یافت؛ به‌ویژه در اردوگاه‌های پیشاور و کویته.
جوانان افغانستانی، بی‌خبر از لایه‌های پنهان روایت‌سازی فرهنگی استعمارگران، با دیدن محبوبیت این ورزش در پاکستان، به آن علاقه‌مند و در باز گشت به افغانستان در دهه‌های ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰، این ورزش را به‌عنوان نمادی مردمی وارد کشور کردند.
پس از سال ۲۰۰۱ و ورود قدرت‌های غربی، سفارت بریتانیا حمایت مالی گسترده‌ای از توسعه زیرساخت‌های کرکیت در افغانستان به عمل آورد. با پشتیبانی دولت‌های کرزی و غنی، میدان‌های استاندارد کرکیت در مراکز ولایات ساخته شد.

با وجود سرمایه‌گذاری‌های کلان، این ورزش هرگز نتوانست در میان اقوام غیر افغان محبوبیت پیدا کند. بسیاری از مردم، ماهیت این بازی را می‌شناختند و آن را مختص قوم پشتون می‌دانستند؛ قومی که از دید تاریخی و سیاسی، همیشه حافظ منافع بریتانیا در منطقه شناخته شده است. به همین دلیل، کرکیت عمدتاً در مناطق پشتون‌نشین رواج یافت و سایر اقوام با دیده تردید و شک به آن نگریستند.
پس از سقوط نظام جمهوریت، دیده می‌شود که تلاش‌هایی برای گسترش کرکیت در ولایات شمالی که خاستگاه اقوام فارس‌زبان و ترک‌تبار است، در جریان است. این روند، بار دیگر وابستگی جریان‌های حاکم به سیاست‌های فرهنگی بریتانیا را آشکار می‌سازد.

این بازی هرگز در کشورهای آسیای مرکزی مانند تاجیکستان، ازبکستان، ترکمنستان و... جایگاه مردمی پیدا نکرد. دلیل آن روشن است: این مناطق تحت سلطه روسیه تزاری و سپس شوروی بودند و هیچ‌گاه تحت نفوذ استعمار بریتانیا قرار نگرفتند؛ بنابراین، کرکیت به‌عنوان نماد فرهنگی استعمار انگلیس، وارد این منطقه نشد.
تصویر یکی از میدان ها در فیض آباد بدخشان است؛ امیدواریم مردم آگاه، نجیب و فرهنگی این خطه ای سرافراز، با درک دقیق از ماهیت این ورزش، در برابر گسترش نمادهای فرهنگی استعمارگران، هوشیارانه برخورد کنند.

جلالی

>>>   در پارک نزدیک خانه ی ما چند مهاجر هندی هر روز شنبه جمع میشوند و کریکت بازی میکنند. شباهت به بازی ملی امریکا (بیسبال) و توپ دنده ی کابل دارد. صرفنظر از اینکه چه کسی این سپورت ها را خلق کرده و یا وارد کشور ها نموده اند- سپورت چه کریکت ، والیبال، فوتبال ، توپ دنده و یا بیس بال - انواع مختلف ورزش است که شما هم کوشش کنید بدور از تعصب یکی از این بازی ها را یاد بگیرید و یگان روز خود را کمی تکان بدهید تا چربی ها کم شود و شبها خواب راحت کنید.

>>>   قضاوت های یک جانبه را کنار بگزارید !
نه تنها کرکت، بلکه اکثر بازی های ورزشی دلخواه مردم مثل فوتبال، تینس و،،، در بریتانیا ایجاد شده و بعدن به توسط استعمارگران ( خاصتن انگلیس ها) به مستعمرات آنها برده شده ودر آنجاها مروج شدند!ملت های مختلف در رشته های مختلف ورزشی استعداد داشته و مطابق استعداد و علاقه مندی جوانان و پشتیبانی مردم، رشته مورد نظر در کشور مربوطه رشد لازم نموده است.در منطقه جنوب اسیا، مشتمل بر پاکستان، هند، بنگله دیش، سرلانکاوا‌قانونیسه این ورزش در بین مردم جذابیت پیدا کرد. مهاجرين افغان مقیم پاکستان شامل پشتون ها و غیر پشتون ها به آن رو اوردند، در حیات اباد و سایر نقاط پیشاور در اکثر میدان‌های ورزشی کرکت صورت می گرفت، بعد از عودت دوباره به کشور این بازی در اینجا هم طرفدارانی پیدا کرد، البته در بین ‌پشتون ها محبوبیت بیشتر داشت.امروزه تیم کرکت افغانستان در بین ۲۰۰ مملکت جهان در بین ۸ ویا ده تیم برتر جهان حساب می شود، که نام افغاستان را حد آقا در بین ۲ میلیارد نفوس جهان بلند نموده است، آیا این نکته مثبت نمیباشد ؟
ونباید ازآن خوش بود، امروز در اکثر لیگ های برتر جهان در هند، استرالیا، نیوزیلند، انگلیس، آفریقای جنوبی و ... کرکترهای مشهور ما در پهلوی سایر بازیکنان مطرح جهان شرکت نموده وبرای افغانستان افتخار کمایی می کنند، راشد خان امروز در شته بولینگ بهترین بازیکن دنیا است، نام هاي مثل محمد نبی، مجیب الرحمن، گربز،و... در دنياي كركت شناخته شده اند. تيم كركت افغانستان در كارنامه خویش برد در مقابل استراليا، نيوزيلند، انگلیس، پاکستان و .. دارند.
بدبختانه ورزش فوتبال، که شما بیشتر طرفدار آن استید، در افغانستان رشد قابل ملاحظه ای نداشته،حتی در مسابقات منطقوی چندان درخشش ندارد، شما نام چند نفر از تیم ملی فوتبال را به یاد دارید ؟
تیم فوتبال افغانستان در بین ۲۰۰ مملکت رتبه ۱۴۰ را دارد، ودر چند سال اخیر سیر نزولی را می پیماید
آخرین باخت آن ۱ در مقابل ۳ در برابر ایران دیروز ۸ سنبله ۱۴۰۴ رخ داد !
ورزش را وسیله تفرقه در بین مردم نسازید !

>>>   لالام جان اگر مسابقات بز کشی در سراسر افغانستان برگزار شود یک صد هزار بار بهتر است که نماد اجنبی و استعمار به یک امر عادی مبدل شود جلوی این نماد حقارت را بگیرید

>>>   بزكشي يك بازي جالب و هيجان انگیز است، ‌مخصوصن خارجیان به علاقه بیشتر دارند، هالیوود در دهه ۶۰ میلادی فیلمی سوارکاران به اشتراک عمر شریف، جک پالانش و ... تهیه شده بود، که اکثر صحنه های آن در افغانستان ثبت شده بود! موانع در راه ترویج بزکشی به سایر مناطق و ولایات کشور موجود است !
۱ - اسپهای بز کشی خیلی قوی وقیمت آن خیلی گزاف است، صرف باي ها و خان ها و أشخاص معمول توان تربيه و برداشت مصارف آنرا دارند، چاپ اندازی که بالای اسپ بزکشی می نماید، مالک اسپ نمیباشد.
۲ - این ورزش هزاران سال است که در سمت شمال کشور و خاصتن در بین ترکتباران مروج است، در بقیه ولایات نه این اسپ ها پیدا می شوند و نه هم مشوقان ان، صرف مارشال فهیم با امکانات فراوانی که داشت، یک تعداد اسپ را را تربیه کرده بود و یک تیم بز کشی هم داشت !
البته جلو نماد حقارت تنها با ترک کرکت نمی‌توان گرفت، بقیه ورزش‌های معمول در افغانستان مثل فوتبال، مسابقات ورزش های رزمی و ... هم گرفته شود !

>>>   کریکت خلاف فوتبال بازی کسالت آور و بی هیجان است