تنش‌های اخیر بین هند و پاکستان، با حاشیه‌هایی نیز همراه است. فضای حاکم بر شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های افغانستان، تمایل آشکار بیشتر افغانستانی‌ها به هند را نشان می‌دهد. سوال این است که پاکستان یک کشور مسلمان و مردم افغانستان هم مسلمان هستند. از بُعد اعتقادی ملت افغانستان باید از پاکستان حمایت کنند اما حقیقت، چیز دیگری می‌گوید. در عین حال اگر حق همسایگی و سایر مشترکات تاریخی، اجتماعی و فرهنگی پاکستان و افغانستان را هم در نظر بگیریم، مردم افغانستان با پاکستان باید همسو باشند اما عملاً چنین نیست.

عدم همراهی شهروندان افغانستان به دو اصل از روابط ملت‌ها که یکی کُنشی/ ایجابی و دیگری واکنشی/ سلبی است، برمی‌گردد. در بُعد کُنشی، سرزمینی که اکنون افغانستان نامیده می‌شود، هیچ‌گاه مورد تاخت‌وتاز و اشغالگری هندی‌ها واقع نشده است. اولین نشانه‌های حضور هندی‌ها در قلمرو آریانا که بعداً خراسان و سپس بخش‌هایی از آن افغانستان نامیده شد، به ۲۲۰۰ سال پیش برمی‌گردد. در آن زمان سلسله «موریا» در هند فرمانروایی می‌کرد که قلمرو خود را از قندهار فعلی تا بغلان گسترش داد. «آشوکا» شاه عدل‌گستر هند و نواسه چندراگوپتا بنیانگذار سلسله موریا، نه تنها با مردم سرزمین‌های شمالی هند به عدل رفتار می‌کرد بلکه حیوانات هم از عدالت او برخوردار بودند. کشف کتیبه‌های آشوکا از منطقه سرپوزه قندهار و سرخ کوتل بغلان گویای این حقیقت است که آشوکا هر نوع شکار حیوانات و آزار رساندن به هرجنبنده‌ای را ممنوع کرده بود. مضامین اخلاقی لوایح این شاه عادل نه تنها ثبت تاریخ است بلکه به صورت شفاهی هم مردمان قدیم از عدالت او سخن‌ها گفته‌اند.

وقتی ساختار سیاسی و اجتماعی شبه‌قاره هند پس از ظهور اسلام تغییر کرد، حاکمان شرق خراسان مانند سلطان محمود عزنوی نه تنها رفتار نیک هندی‌ها را فراموش کردند بلکه با قتل و غارت‌گری، دمار از روزگار هندیان برآوردند. تجاوز و اشغالگری حاکمان خراسانی به سرزمین هند، پس از سلطان محمود عزنوی نیز ادامه یافت که فتح دهلی توسط امیرتیمور، نادرشاه افشار و احمدخان ابدالی و سپس قتل‌عام هندی‌ها در منطقه پانی‌پت توسط افغان‌ها، نمونه‌ای از سیاست دست‌اندازی به سرزمین هندی‌ها است.
در حقیقت، کسانی که با تاریخ آشنایی دارند، هندی‌ها را مدافعان مظلومی می‌دانند که همواره قربانی اشغالگری حاکمان خراسانی/ مسلمان بوده‌اند. از آنجا که مردم خراسان و افغانستان هم همیشه قربانی حاکمان خود بوده‌اند، به نحوی اکنون بین افغانستانی‌ها و هندی‌ها همدردی و همذات‌پنداری دیده می‌شود.

جدا از بحث تاریخی، هند پس از استقلال از بریتانیا، همواره سیاست نسبتاً معقولی در قبال افغانستان در پیش گرفته است. این امر باعث شده است که شهروندان افغانستان، هند را کشوری مضر و مخرب برای خود ندانند. از بحث تاریخی و سیاسی که بگذریم، هند در ۱۵۰ سال اخیر بیشترین نفوذ فرهنگی را توسط هنر موسیقی و صنعت فیلم‌سازی در افغانستان داشته است. این موضوع را قبلاً در هشت قسمت باهم مرور کردیم. علاقمندی بخشی از مردم به موسیقی هندی و سپس ورود فیلم‌ها و سریال‌های هندی به خانه‌های مردم افغانستان، باعث شد که شهروندان افغانستان نسبت به فرهنگ هند، احساس بیگانگی نکنند.

تا اینجا از عموم مردم سخن گفتیم اما خواص و اهل ادب افغانستان نیز با فرهنگ و ادبیات هندی که زبان فارسی بخشی از آن است، بیگانه نیستند. ممکن است «بیدل» و «امیرخسرو دهلوی» از شاعران مطرح زبان فارسی در شبه‌قاره هند، نزد بسیاری از ایرانی‌ها ناشناخته باشند اما این دو شاعر نزد فرهنگیان و حتی مردم عادی افغانستان از آشناترین شاعران هستند. این هم باعث شده است که مردم افغانستان با هند احساس نزدیکی کنند.

از سویی، هرچند پس از به قدرت رسیدن هندوهای افراطی در چارچوب حزب «بهاراتیا جاناتا» به رهبری «مودی» در هند و عملکرد منفی این حزب در برابر مسلمانان هند، احساسات ملت‌های مسلمان را جریحه‌دار کرد اما هنوز هم هند در ذهن اکثر مردم افغانستان، کشوری شرور نیست. این بُعد کُنشی و ایجابی همسویی شهروندان افغانستان با هند است اما در بُعد واکنشی و سلبی قضیه، شرارت‌های پاکستان قرار دارد. در نیم قرن گذشته، هر خونی که در افغانستان ریخته شد و هر خانه‌ای که در این کشور ویران شد، رد پای پاکستان در آن دیده شده است. به عبارتی، پاکستان نه عامل اصلی بلکه یکی از عوامل بحران افغانستان در ۵۰ سال اخیر بوده و هست. در واقع، شرارت‌های پاکستان باعث شده است که مردم افغانستان ناخودآگاه از این کشور متنفر باشند و این تنفر اکنون خود را در همراهی و همسویی با هند نشان داده است.

مرادی

>>>   بله دقیقا همین طور است

>>>   در پاکستان، متأسفانه «اسلام» به ابزاری در دست سیاست‌مداران و نظامیان تبدیل شده است. شعارهای اسلامی در این کشور پوششی برای توجیه خشونت، سرکوب، صدور افراط‌گرایی و بهره‌برداری سیاسی است. در ظاهر، پاکستان کشوری مسلمان معرفی می‌شود، اما در باطن و در لایه‌های اجتماعی آن، ارزش‌های اسلامی به‌شدت آسیب دیده است.

در شهرهای پاکستان، فروش و مصرف مشروبات الکلی در محافل و باشگاه‌های رواج دارد. قمار و شرط‌بندی در محافل اشرافی و سیاسی در جریان است. فساد اخلاقی و رقصاندن زنان در جشن‌های درباری و مجلل به امری معمول بدل شده و در برخی مناطق، بی‌بندوباری فرهنگی و اخلاقی گسترش یافته است. خشونت علیه اقلیت‌های دینی، قتل‌های فرقه‌ای، تبعیض قومی و مذهبی و آزار شهروندان غیرسنی، واقعیتی است که جامعه پاکستان را دربر گرفته است.

در کنار این مسائل، گروه‌های تندرو مذهبی که نام اسلام را یدک می‌کشند، در پاکستان به ابزار ارتش و نهادهای امنیتی بدل شده‌اند؛ نه برای ترویج اخلاق و دیانت، بلکه برای سرکوب دگراندیشان، تفرقه‌افکنی در منطقه و صدور بحران به کشورهای همسایه، به‌ویژه افغانستان. در چهل سال اخیر، تقریباً هر فاجعه و خون‌ریزی در افغانستان ردّ پای مستقیم یا غیرمستقیم پاکستان را داشته است.

در چنین شرایطی، جوانان با فرهنگ افغانستان به‌حق باور دارند که اسلام حقیقی در پاکستان به گروگان سیاست و منفعت‌طلبی افتاده است. آن‌ها نمی‌توانند به صرف مسلمان بودن ظاهری، با کشوری که آتش‌افروز خانه‌هایشان بوده و اسلام را در عمل ویران کرده است، همدلی کنند.

به همین دلیل، در افکار عمومی افغانستان، هند با وجود غیرمسلمان بودن، به‌خاطر رفتار معقول دیپلماتیک، احترام متقابل و عدم مداخله آشکار، محبوبیت بیشتری دارد. گذشته از آن، فرهنگ و ادب هندی در تاریخ مشترک منطقه، جایگاهی دارد که هیچ‌گاه موجب آزار مردم افغانستان نبوده است.

احمد محمودی - تهران

>>>   علت اصلی دوستی مردم و دولت هند افغانستان بوده نمونه اش سد دوستی بین هند و افغانستان حالا اینها را بگذارید نار نقش مخرب چرکستان

>>>   واقع بینانه باید گفت که:
محور شرارت نازی منش ها و مزدور های نیابتی و اجرتیی است که در اکراین و افغانستان از دیر زمان برای اهداف غرب جنگ، خونریزی، تروریستی، قانونشکنی .... و انتحاری را راه انداخته اند.
در سرزمین بنام افغان-ستان مردمان نازیپشتونهای متعصب به عبارت دیگر افغاننازی های تبعیضگر، سرکش، مفتخور، چپاولگر و تجاوزگر محور شرارت بوده و هستند که اکنون چنین وضعیت را در این جغرافیه مشاهده دارید

>>>   حیله گری و همسویی افغانستانی ها با هند از تبلیغات قومیتی بر می آید که مدیریت این در دستان افغانپشتونهای ماکر است.
که همین مدیریت غیرمستقیم، موجب قوی شدن پشتوننازی ها برضد فارسیزبانان/ترکتباران میگردد و بس.

>>>   دوستان شعر این شاعر اینجا خوب صدق مینماید که گفته است :مکن بد که بد بینی ازیارنیک نروید زتخم بدی بارنیک
بااحترام
عبدالله

>>>   پاکستان محور شرارت. پاکستان مرکز تروریسم به سرکرده گی آمریکایی های جنایتکار.

>>>   پنجاپیهای پاکستان بیش از ۵۰ سال در افغانستان جنایت کرده است

>>>   لر و بر خاک وطن بر باد داد
هم ز لر و هم ز بر صد داد ، داد
طفل دیروز را هیولا ساختند
کی به کار این وطن پرداختند
لر بگفتند ، بر بگفتند سالها
سر کشید از لر و بر این مار ها
اژدهای هفت سر این لر و بر
میکشاند ملتم را تا سقر

>>>   این حرف های اختلافی بین ملت افغانستان که میزند این ها اون کسانی است که ملت افغانستان را قوم به قوم زبان به زبان تقسیم کرده بودن خودشان پشت پرده دست شان توی یک کاسه بودن این ها باز میخواهد که هامون نیرنگ و شیطنت شان دوباره راه بیاندازه غافل از این که کارنامه این ها برای ملت مثل آفتاب روشن و نمیان شدن ما ملت در چهار سال همه این ها را خوب شناختیم این با این حرف ها چرند قومی و زبانی باز میخواهد به لندغری شان برسانه تمام شد دوران تان اگر باز دل تان است که به لندغری برسی اون افغانستان اون طالب بروید روی ما ملت حساب نکنید جنگ میکنید هر کاری میکنید دل تان است ما ملت بعد چهل پنج سال این چهار سال طعم آرامش امنیت را دیدیم ده روز 250 یا 300 جنازه جوانان مملکت به پدر و مادر سپرده نمیشه حامیان برای ما ملت یک دنیا ارزش دارد حالا شما حی بکوبید بر تبل قوم و زبان حرف های شما برای ما ملت به اندازه ای .... یک کودک سه ساله هم برای ارزش ندارد شما با این حرف ها با احساسات جوانان مملکت بازی میکنید ولی جوانان مملکت ما الحمدالله هم را خوب شناختن از جنرال بگیر والی شان که تجارت بر سر جوانان شرع کرده بودن با این حرف شما بچه ها را هم نمی توانید به مقاصد شوم تان برده تان بیاری شما اینجا حرف قوم و زبان میزنید بزرگانتان همه از پشتون تاجیک هزاره ترکمن اوزبیک یک مقاومت درست کردین شما به کی این حرف ها میزنید شما که نظر میتی حامون دلالان استی که هیچ وقت به مراد دل تان نرسیدین شما همیشه نوکر بودین نوکر خواهد ماندین

>>>   انشالله باتجزیه کشورپاکستان دیگرملت افغانستان وایران ازشراین همسایه بد خلاص خواهند شد
هندمدتها بدنبال بهانه ای برای بازپس گیری خاک ازدست رفته اش بود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است