این گاهشمار به خلاصه مهم‌ترین رویدادها از «کودتای ثور» در آوریل/اپریل ۱۹۷۸ که سپس به ورود نیروهای نظامی شوروی سابق به افغانستان در دو سال بعد از آن منجر شد، تا خروج کامل این نیروها از افغانستان در ۱۵ فوریه/فبروری ۱۹۸۹ می‌پردازد.
بر رخدادهای مهم از کودتای ثور در ۲۷ اوریل که دو سال بعد آن به ورود نیروهای نظامی شوروی سابق انجامید تا خروج کامل این نیروها از افغانستان.

۲۷آوریل/اپریل ۱۹۷۸
افسران چپگرای ارتش افغانستان در یک کودتای نظامی خونین،‌ جمهوری پنج ساله محمد داوود را سرنگون کردند و رییس جمهور و اعضای خانواده‌اش،‌ از جمله کودکان را کشتند.
شوروی نخستین دولت خارجی بود که حزب دموکراتیک خلق افغانستان به رهبری نورمحمد تره‌کی را به عنوان دولت قانونی و مستقر به رسمیت شناخت و از مارس/مارچ سال ۱۹۷۹ کمک‌های نظامی خود را به دولت چپگرای افغانستان آغاز کرد.

در این مقطع،‌ آمریکا که نگران نفوذ رقیب دیرینه‌اش بود در جنوب آسیا و دست یافتن کرملین به اقیانوس هند بود،‌ آنگونه که اسناد تاریخی نشان می‌دهد، شروع به حمایت از اسلام‌گرایان مخالف رژیم کودتا (مجاهدین) کرد و همزمان برای نزدیک شدن به حفیظ‌الله امین،‌ مرد شماره دو رژیم چپگرا دست بهکار شد.
حفیظ‌الله امین با کودتا علیه نورمحمد تره‌کی،‌ مقام رییس شورای مرکزی حزب حاکم و رهبری کشور را به دست گرفت.
در این مرحله مسکو به روشنی نگران نفوذ واشنگتن در افغانستان شده و برای به‌دست گرفتن کنترل اوضاع دست به کار می‌شود.

۱۲ دسامبر ۱۹۷۹
«پولتی‌بورو» یا بیروی سیاسی اتحاد جماهیر شوروی تصمیم به «دخالت نظامی» در افغانستان می‌گیرد. برخی مورخان می‌گویند منشاء این تصمیم،‌ نگرانی از بروز انقلابی در افغانستان،‌ شبیه انقلاب اسلامی در ایران بود و عده‌ای نگرانی از نفوذ آمریکا را عامل نگرانی کرملین می‌دانند.

۲۴ دسامبر ۱۹۷۹
وزارت دفاع شوروی دستور آغاز لشکرکشی به افغانستان را صادر کرد. واحدهایی از لشکر ۴۰ ارتش سرخ از مرز شمالی وارد افغانستان شده و به سوی کابل، مزارشریف و هرات حرکت کردند.

۲۹ دسامبر ۱۹۷۹
پنج روز پس از آغاز لشکرکشی شوروی، ببرک کارمل،‌ رهبر شاخه پرچم حزب دموکراتیک خلق افغانستان به عنوان رییس شورای مرکزی حزب حاکم و رییس دولت منصوب شد.
حضور نیروهای شوروی در طول سال‌های پسین افزایش یافت و همزمان، آمریکا،‌ عربستان، پاکستان و ایران،‌ به تقویت نیروهای مجاهدین پرداختند.

مه/می ۱۹۸۵
ایتلاف هفتگانه گروه‌های مجاهدین در پیشاور پاکستان با پادرمیانی و حمایت عربستان و پاکستان اعلام وجود کرد.

۴ مه/می ۱۹۸۶
در پی تغییر سیاست شوروی در افغانستان و ابراز تمایل میخائیل گورباچف،‌ رهبر وقت شوروی به خروج از افغانستان، ببرک کارمل با فشار مسکو وادار به کناره‌گیری از مقام ریاست دولت شد تا راه برای رهبری نجیب‌الله احمدزی، معروف به «دکتر نجیب» چهره جوان‌تر و مورد اعتماد کرملین هموار شود.

۲۴ نوامبر ۱۹۸۶
در فاصله انتقال قدرت از کارمل به نجیب‌الله،‌ دولت موقت به رهبری حاجی محمد سمکنی زمام امور را به دست گرفت. در دوره رهبری ۳۷ روزه سمکنی،‌ مسکو رسماً اعلام کرد که قصد دارد شماری از نیروهایش را از افغانستان خارج کند.

۳۰ سپتامبر ۱۹۸۶
نجیب‌الله،‌ رییس پیشین خدمات امنیت دولتی افغانستان (خاد)، رییس شورای مرکزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان و رهبر جدید کشور شد.
او در راستای سیاست‌های جدید کرملین که خواهان کاهش اتکای افغانستان به مسکو بود،‌ از همان آغاز ورود به ارگ،‌ تلاش‌هایی برای آشتی با مخالفان مسلح دولت روی دست گرفت و در سال‌های بعد با تغییر قانون اساسی،‌ نظام تک‌حزبی را کنار گذاشت و قدرت قانون‌گذاری را از شورای مرکزی حزب دموکراتیک خلق افغانستان به شورای ملی (متشکل از ولسی جرگه و مشرانو جرگه) منتقل کرد.

اپریل/آوریل ۱۹۸۸
موافقتنامه‌های جداگانه پایان جنگ در افغانستان میان افغانستان، پاکستان، شوروی و آمریکا امضا شد.
بر اساس این موافقنامه‌ها، شوروی توافق کرد نیروهایش را از افغانستان خارج کند و در مقابل، آمریکا و پاکستان به حمایت تسلیحاتی از گروه های مجاهدین پایان دهند.

۱۵ مه/می ۱۹۸۸
آغاز خروج نیروهای شوروی رقم خورد.
در این تاریخ ارتش سرخ رسماً عملیات خروج نیروهایش را از افغانستان شروع کرد. جنگ ۸ ساله هزینه‌های زیادی به شوروی تحمیل کرده بود و کرملین دورنمای روشنی از ادامه حضور نظامی خود در افغانستان که برخی آن را اشغال می‌خوانند، نمی‌دید. شوروی آماری از تلفات سربازانش در افغانستان ارایه نکرد،‌ اما منابع اطلاعاتی ایالات متحده آمریکا برآورد کردند که بیش از ۱۵ هزار سرباز ارتش سرخ در افغانستان کشته و شمار بیشتری زخمی شدند.

۱۵ فوریه/فبروری ۱۹۸۹
ارتش شوروی به طور کامل از افغانستان خارج شد.
در این روز،‌ واپسین سرباز ارتش از «پل دوستی» در مرز شمالی افغانستان به ازبکستان عبور کرد و وارد قلمرو شوروی شد. آخرین نظامی روس که افغانستان را ترک کرد، بالاترین مقام ارتش سرخ در این کشور،‌ ژنرال بوریس گروموف،‌ فرمانده وقت لشکر ۴۰ شوروی بود.

سه سال و سه ماه بعد از خروج شوروی،‌ دولت تحت حمایتش در افغانستان سقوط کرد و با ورود نیروهای مجاهدین به کابل،‌ جنگ‌های داخلی شروع شد؛. این جنگ‌های مرگبار و ویرانگر به مهاجرت میلیون‌ها نفر از افغانستان و شکل‌گیری گروه طالبان و سرانجام دوره اول طالبان در افغانستان در سال ۱۹۹۶ میلادی انجامید.

بی بی سی

>>>   بی بی سی با کمال خوشی ،خبر خروج شوروی را از افغانستان پخش کرد. رهبران فاسد جهادی شیعه و سنی هم دهل زدند و یک تعداد رقص اتن کردند و یک تعداد هم رقص با خواندن قرصک پنجشیر .
در انزمان هیچ کس نمیدانست که عواقب شکست حکومت چپگرا و خدمت گذار مردم برای مردم چه عواقب خطرناک را بدنبال خواهد داشت. ما از همان روز سقوط حکومت چپگرایان تا امروز شاهد حوادث استیم. امپریالیزم طور گسترده در قالب دین و مذهب ، خواسته های سترتیژیک خود را با ریختاندن خون افغان توسط افغان در افغانستان برآورده ساخت. امپریالیزم انگلیس و امریکا در تبانی با یهودیان صهیونیست از اختلافات درونی کشورهای ضعیف استفاده ای اعظم را برده اند زیرا با مصرف پول. بزرگ‌ترین افراد را که خود را مسلمان ترین شخص و نشنلیست ترین شخص حساب میکند ، خریداری میکند. در افغانستان کاملا همین پالیسی پیاده شد.
امروز جنگ صهیونیستها را در فلسطین شاهد استیم بیشتر از 30 هزار انسان در برابر چشم جهان علنا قصابی گردیده و هنوز هم ادامه دارد ولی آب از آب تکان نمیخورد، صرف یمنی های با غیرت موسوم به گروه وطنپرستان حوثی ، دگر قدرتی در برابر اسراییل ایستاد نه شده است.
همین روزی که بر فلسطین آمده بر کشور های آفریقایی و آسیایی نیز آمده است است. جهان یک قطبی است...
امروز خانه ای خدا را در عربستان امریکاییان حمایت میکنند ، اما در افغانستان حضور قوای شوروی را خلاف شرع دانسته فتوای جهاد صادر کردند، چرا جهاد علیه عربستان سعودی نیست ؟؟؟؟بر عکس سالانه ملیونها دالر بنام حج به جیب این دلالان دین میریزند...
یک عده هم بدون آنکه به درک حقایق بپردازند ، جنگ تاجیک و پشتون را دامن میزنند این هم بخش دگری از کارنامه های استعمار است....
فخر اهنگر

>>>   پاکستان .....عامل اصلی بی ثباتی ونامنی درافغانستان است

>>>   💥🕳 مشکل خون ریزی دوامدار مردم و میهن مان، از جنگ قومیتی مردم افغانپشتون و وزارت سرحدات قبایلی-پشتونی برخاسته و همینگونه ادامه می باید و بس.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است