افغان‌هایی در خارج از کشور کار و زندگی می‌کنند سالانه حدود ۷۰۰ میلیون دالر به خانواده‌های شان به افغانستان می‌فرستند.
این پول نقش موثری در بهبود اقتصادی افغانستان دارد.

عصمت کوهسار، سخنگوی این بانک مرکزی به خبرنگار بی‌بی‌سی گفت که سالانه حدود ۷۰۰ میلیون دالر را شهروندان افغان در کشورهای مختلف جهان از طریق بانک‌ها، صرافی‌ها و شرکت‌های خدمات پولی با حواله به افغانستان می‌فرستند.
به گفته او، افغان‌های مقیم در خارج در سال ۲۰۲۰ میلادی ۷۲۲ میلیون دالر، در سال ۲۰۱۹ میلادی ۷۵۰ و در سال ۲۰۱۸ نیز ۶۵۰ میلیون دالر به افغانستان فرستاده‌اند.

سازمان ملل متحد نیز شانزدهم ماه ژوئن/جون را روز بین‌المللی "حواله‌های خانوادگی" نام گذاشته است.
این سازمان می‌گوید، ۲۰۰ میلیون مهاجر در جهان شامل مرد و زن در جهان برای حدود ۸۰۰ میلیون نفر از اعضای خانواده‌های شان در کشورهای مبداء پول می‌فرستند.

بر اساس گزارش بانک جهانی که در ماه مه امسال نشر شده، در سال ۲۰۱۹ مهاجران کارگر ۵۴۸ میلیارد دالر به خانواده‌های خود در کشورهای با درآمد پایین و متوسط فرستاده‌اند. در این گزارش آمده که در سال ۲۰۲۰ به دلیل شیوع ویروس کرونا این رقم با ۱.۶ درصد کاهش به ۵۴۰ میلیارد دالر رسیده است.

در این گزارش آمده که هندوستان، چین، مکزیکو، فلیپین و مصر پنج کشوری است که در سال ۲۰۲۰ بیشترین پول را از مهاجرانش دریافت کرده است.
آمریکا، امارات متحده عربی، عربستان و روسیه چهار کشوری است که کارگران خارجی بیشترین پول را از آنها به کشورهای مبداء شان فرستاده‌اند.

سازمان ملل متحد می‌گوید حواله‌های فردی ممکن است ارزش نسبتاً کمی داشته باشد، اما در کل، جریان این پول‌ها سه برابر بیشتر از کمک‌های رسمی توسعه جهانی است.
سازمان ملل همچنین گفته که پرداخت‌های مهاجران کارگر به خانواده‌های شان در ۲۰ سال گذشته در سطح جهان پنج برابر افزایش یافته است.

افغانستان یکی از کشورهای است که بیشترین مهاجر را در جهان دارد. چهار دهه جنگ و ناامنی باعث شده که میلیون‌ها افغان به کشورهای مختلف منطقه و جهان مهاجر شوند.
هرچند مهاجران افغان در کشورهای مستقر شده با چالش‌های زیادی نیز مواجه هستند ولی خانواده‌های آنان در افغانستان چشم امید به کمک‌های اقتصادی آنان دارند و بخشی از درآمد خانواده‌ها نیز به آنان متکی است.

شماری از خانواده‌ها در افغانستان نیز که بعضی از اعضای خانواده آنان در خارج کار و زندگی می کنند. به دلیل نبود کار در داخل افغانستان، وابسته به کمک بستگانش در خارج هستند.

کد (9)

>>>   عالیقدرنویسنده کود۹!
یک کاپی این نوشته رابه احمدسعیدی وامثاهم بفرستید که تمام روزاصطلاح دوتابعته رانشخوارمیکنند.افغانهای داخل شامل سه کته گوری اند.
۱-پیراهن تمبان نوبپوش درسانه ها چتیات بگوودزدی کو.
۲- درکودکستان ،شفاخانه ومکتب بمب گذاری کن وپل وسرک راانفجاربتی.
۳- درفقروبدبختی وفلاکت زندگی کووبگوهمه چیزازجانب خداست.
واما افغانهای خارج.کارکن عرق بریز ولقمه نانت رابابرادروخواهرهموطن ومحتاجت درافغانستان نصف کو.قضاوت باشما.
عاقل

>>>   گپ عاقل را تایید میکنم مگر سعیدی هم بخاطر دو تابعیته گفتن اش آنقدر ملامت نیست زیرا دو تابعیتی ها آدم هایی بودند و هستند که یا به خیرات کلیسا ها زنده گی میکردند، یا میکنند و یا هم کار ثابت ندشته و در بازار سیاه مشغول اند و در واقعیت چندان تن به کار نمی دهند. همین ها آنجا برای چکه چوری آمده اند و بجای کمک بمردم از گلو گرسنه شان نان چور میکنند. مگر آنانیکه از خود کار و بار و زنده گی دارند هرگز هوس آمدن ندارند و همان های اند که کمی از درآمد خود را با هموطنان شان در داخل شریک میسازند.
"چو استاده یی دست افتاده گیر"
آتش خاوری

>>>   چند وقت پیش یک نفر در واتس اپ یک تصویر را برایم فرستاد که یک خر راهمراه بار در پشت اش نشان میدهد و در بالایش نوشته شده است،برادر بزرگ در خارج.
در تصویر دیگر یک شادی را نشان میدهد که آخرین مودل تبلفون موبایل در دست اس است و سیل میکند و در بالایش نوشته شده است،برادر کوچک در افغانستان.

>>>   افغانهای مقیم خارج اکثریت مطلق شان طی چهل سال مهاجرتها در کشور های غربی و امریکا به نحوی از انحا در امد دارند. تعدادی از سوسیال تا هنوز پول میگیرند ولی اولاد های شان دارای تحصیلات بوده و از درامد خوب بر خوردار بوده و به اقارب خویش در افغانستان نیز کمک میکنند..نسل اول مهاجران در کشور های پیشرفته با چالش هاییکه در سر راه شان بوده به کارهای مبادرت ورزیده اند که در وطن اصلی شان هرگز به ان کار ها تن در نمیدادند.اما با امدن در این کشور ها مفکوره ها تغییر و کار را کار میپندارند. مثلا پاک کاری کار کردن در رستورانها شستن ظرف و غیره...در این کشور ها همین کارر ها هیچگاهی به نظر حقارت دیده نه شده و اکثریت جوانان تازه کار همین کشور اغز کار شان از همین کافی شاپ ها و رستوران ها و غیره میباشد. متاسفانه در کشور ما و اکثرا من هم دیده ام در پارچه های تمثیلی کمیدی در تلویزیونهای کابل اشتغال به چنین کار ها را ذلیل پنداشته و به باد مسخره میگیرند...با همین طرز تفکر در تاریخ کشور ما زمانیکه صحبتها پیرامون امیر حبیب الله کلکانی صورت میگیرد همه اولتر از همه به پیشه پدر وی که سقاو بود تمسخر میکنند در حالیکه پیشه سقاوی یعنی زحمت و عرق ریختاندن و کسب روزی از طریق حلال میباشد...
امروز در وطن ما بسیاری از مردم با داشتن مدارک تحصیلی مجبور به اجرای چنین کار ها استند و شرافتمندانه پول برای خانواده ای شان کمایی میکنند و حیثیت اینها هزاران مرتبه از دزدان جهادی و مافیای دولتی از وکیل سناتور و وزیر شروع تا سرمایداران دلال بالاتر است.
بدبختانه تفاوتهای عظیم بین درامد یک کارگر رستوران و سماوار در افغانستان و یک کارگر مقیم کشور های پیشرفته وجود دارد. یک اشپز یا درایور تاکسی یک کارگر ساختمان و یا کسی که بشقاب شو است زندگی به مراتب بهتر نسبت به کارگران ما دارند ... زحمتکشان ما از نجار و گلکار تا اشپز و پادو رستوران به مشکل شکم خود و فامیل های شانرا سیر میکنند.
هفتصد ملیون دالر پول هنگفتی است که در افغانستان سرازیر میشود و به راه های مختلف مصرف میشود و در اقتصاد کشور از اهمیت زیاد برخوردار است.
نا گفته نماند که اغاز مهاجرتها از اواخر سلطنت محمد ظاهر شروع و در دوره پنجسال حکومت محمد داود به مراتب بیشتر شد . اکثریت این مهاجرین فارغین صنوف دوازدهم و سابر کسبه کاران بودند که برای فرصت بهتر به ایران میرفتند . با اغاز جنگهای داخلی دز سراسر کشور از ۱۹۸۰ تا کنون ملیونها افغان در سرتاسر جهان مهاجر شده اند. ...

>>>   افغانهای مقیم خارج اکثریت مطلق شان طی چهل سال مهاجرتها در کشور های غربی و امریکا به نحوی از انحا در امد دارند. تعدادی از سوسیال تا هنوز پول میگیرند ولی اولاد های شان دارای تحصیلات بوده و از درامد خوب بر خوردار بوده و به اقارب خویش در افغانستان نیز کمک میکنند..نسل اول مهاجران در کشور های پیشرفته با چالش هاییکه در سر راه شان بوده به کارهای مبادرت ورزیده اند که در وطن اصلی شان هرگز به ان کار ها تن در نمیدادند.اما با امدن در این کشور ها مفکوره ها تغییر و کار را کار میپندارند. مثلا پاک کاری کار کردن در رستورانها شستن ظرف و غیره...در این کشور ها همین کارر ها هیچگاهی به نظر حقارت دیده نه شده و اکثریت جوانان تازه کار همین کشور اغز کار شان از همین کافی شاپ ها و رستوران ها و غیره میباشد. متاسفانه در کشور ما و اکثرا من هم دیده ام در پارچه های تمثیلی کمیدی در تلویزیونهای کابل اشتغال به چنین کار ها را ذلیل پنداشته و به باد مسخره میگیرند...با همین طرز تفکر در تاریخ کشور ما زمانیکه صحبتها پیرامون امیر حبیب الله کلکانی صورت میگیرد همه اولتر از همه به پیشه پدر وی که سقاو بود تمسخر میکنند در حالیکه پیشه سقاوی یعنی زحمت و عرق ریختاندن و کسب روزی از طریق حلال میباشد...
امروز در وطن ما بسیاری از مردم با داشتن مدارک تحصیلی مجبور به اجرای چنین کار ها استند و شرافتمندانه پول برای خانواده ای شان کمایی میکنند و حیثیت اینها هزاران مرتبه از دزدان جهادی و مافیای دولتی از وکیل سناتور و وزیر شروع تا سرمایداران دلال بالاتر است.
بدبختانه تفاوتهای عظیم بین درامد یک کارگر رستوران و سماوار در افغانستان و یک کارگر مقیم کشور های پیشرفته وجود دارد. یک اشپز یا درایور تاکسی یک کارگر ساختمان و یا کسی که بشقاب شو است زندگی به مراتب بهتر نسبت به کارگران ما دارند ... زحمتکشان ما از نجار و گلکار تا اشپز و پادو رستوران به مشکل شکم خود و فامیل های شانرا سیر میکنند.
هفتصد ملیون دالر پول هنگفتی است که در افغانستان سرازیر میشود و به راه های مختلف مصرف میشود و در اقتصاد کشور از اهمیت زیاد برخوردار است.
نا گفته نماند که اغاز مهاجرتها از اواخر سلطنت محمد ظاهر شروع و در دوره پنجسال حکومت محمد داود به مراتب بیشتر شد . اکثریت این مهاجرین فارغین صنوف دوازدهم و سابر کسبه کاران بودند که برای فرصت بهتر به ایران میرفتند . با اغاز جنگهای داخلی دز سراسر کشور از ۱۹۸۰ تا کنون ملیونها افغان در سرتاسر جهان مهاجر شده اند. ...

>>>   نظردهنده چهارم(افغانهای مقیم خارج...)
به تووبه نوشته ات میبالم.
عاقل

>>>   ایکاش بجای مهاجرت و پول فرستادن میماندند و میجنگیدند تا نسل فعلی افغانستان شاهد جنگ نبودند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است