اسراف در «اقتصاد شخصیتی»، «خود‌ ویران‌گری» و «نخبه‌کشی» به رسم مسلم سیاست و فرهنگ افغانستان، مبدل شده است.
شکل‌گیری شخصیت و رسیدن به مقام نخبگی، فرآیندی اغلب به اندازه‌ی عمر انسان‌ها است؛ اما حفظ شخصیت، همچون نگهداری کره‌ای شیشه‌ای بر نوک سوزن است که با اندک بی‌احتیاطی ممکن است، سقوط کند و در هم بشکند.

در این زمانه، ما بیش از هر چیزی به بازتولید شخصیت‌ فردی و اجتماعی پایدار و وفادار به اصول و ارزش‌های والا، نیاز داریم. چیزی‌که در اثر انحراف‌های بزرگ تاریخی و فرهنگی و آموزش نادرست، نابود گردیده است.
هزینه‌کردن شخصیت برای حصول منافع فردی کم‌ارزش، روند زوال شخصیت‌ها را شتاب بیشتری می‌بخشد.

سیاست یکی از میدان‌های اصلی زایش و مرگ شخصیت‌‌ها است. بازگشت شخصیت و وجدان بازخواست‌گر در این عرصه و اعمال نظارت‌های مردمی نیرومند بر آن، مسیرهای‌های نجات را مشخص و چشم‌انداز رویش دوباره‌ی زندگی را روشن‌تر خواهد کرد.

عزیزالله آریافر

>>>   مهم این است که دنبال چه هدفی هستیم.
کسی خدا جوید و کسی خرما و کسی هم هر دو را

>>>   ایکاش مصارف اضافی ماازدرآمد خودما میبود. بلکه درمصارف پول های گدایی اصراف کردیم.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است