اگر حکومت امریکا و نمایندۀ خاص اش برای مصالحه با طالبان، آقای زلمی خلیلزاد، به باور من؛ کار خود سهل و مشکل را به زودی حل می ساخت که اگر مذاکرات با طالبان را «صلح امریکا با طالبان» اعلام می نمود و نامی از صلح افغانستان نمی برد.

صلح در افغانستان بعد از پنج سال تجربۀ عملی ملت از امارت اسلامی طالب و هفده سال حملات، تجاوزات و خود کشی های وحشیانه افراد مسلح طالب بر فرزندان این میهن و قربانی دوصد هزار مردم بی گناه افغانستان در تقابل جانبین.

صلح در افغانستان حقایق، شرایط و مقتضیات خود را دارد که راه و راز رسیدن به آن در دل همین وطن نهفته است. چشم پوشی امریکا از این واقعیت عینی و بدون درنظر گرفتن آرزو های مردم برای صلح و ادغام موضوع «صلح افغانستان» را به مذاکرات کنونی غیر مؤجه می گرداند.

اگرامریکا با طالبان متارکه می کرد و به جنگ پایان می بخشید، و تضمین قوی و عملی زیر نظر ملل متحد از پاکستان می گرفت؛ و قوای صلح ملل متحد در حاشیۀ سرحد متمرکز می شد؛ طالبان ناگزیر با افغان ها از در صلح پیش آمده و امریکا از راهی که آمده بود باز می گشت.

دویدن ها به ازبکستان، ترکمنستان، تاجکستان، هندوستان، روسیه؛ چین، جرمنی و هالند همه تلاش های نا مرتبط و بی ثمر بوده اگر از لحاظ سیاسی دلیلی داشته باشد در واقعیت مردم این کشور ها چنین مصایب و مظالم را تجربه نکرده اند به نحوی که این وطن و مردمش در آتش این جنگ تحمیلی سوخته اند. این تماس های بی جهت دسترسی به صلح واقعی افغانستان را بیشتر مغلق و بغرنح ساخته و راه را بی جهت طولانی می سازد.

محمد عارف عباسی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است