هرگاه مردم ما و بخصوص سیاسیون کشور ما به ایجاد یک ساختار دموکراتیک در آینده کشور ما باورمند هستند، اولآ باید اظهار نمود که این اولین و آخرین انتخابات در کشور ما نخواهد بود که همه تیم های انتخاباتی از نتایج آن چنین پریشان و سراسیمه اند.

انتخابات اخیر با وجود همه مشکلات سر راه آن، به هرشکلی که بود دایر شد و تعداد اندکی از مردم هم در آن اشتراک نمودند. حالا دقیقآ دو ماه است که مردم منتظر اعلان نتایج آن اند، اما اینکار عینآ مانند جنگ های چهل ساله ما بنابر عوامل داخلی و خارجی همه روزه به تعویق انداخته میشود.

به نظر این قلم مشکل اصلی همه ما و بخصوص سیاسیون داخل نظام نیمه پای کنونی ما در آن است که هنوز به اصول و اساسات اولیه یک نظام دموکراتیک معتقد نشده و یا می خواهیم بگونه یی از کنار آنها رد شویم. این تجربه شخصی خودم در مدت حداقل سی سال گذشته است، زیرا ما صرف اکت کردن و گفتن کلمه دموکراسی را بهتر از دیگران یاد گرفته ایم.

ثانیآ من نمیدانم که ناظرین یا نماینده های محترم دو تیم انتخاباتی جنجالی (دولت ساز و ثبات و همگرایی) از کجا میدانند و اینقدر مطمین هستند که مردم با اشتراک حداقل شان حتمآ بیشترین رآی را به نفع آنها بکار برده اند؟ در حالیکه هردوی آنها و سایر تیم های انتخاباتی بر مستقل بودن کمیسیون های انتخاباتی تآکید میورزند و استعمال رآی از جانب مردم هم کاملآ سری بوده است. ولی مردم بوضاحت می بینند که نماینده های آنان به صفت همه کاره های این کمیسیون ها گماشته شده و موضع جانبدارانه دارند، تا مستقلانه.

شما یکبار تصور کنید که معجزه ای صورت گیرد و کمیسیون نتیجه را برخلاف توقع هردو تیم جنجالی به نغع تیم دیگری اعلان نماید. در آنصورت حکومت ضعیفی که جدیدآ تشکیل خواهد شد مانند دوران امیر شیرعلی خان نه در بین دوابر قدرت جهانی، بلکه در بین چندین گروه مخالف و قدرت های متخاصم داخلی و خارجی که صرف برای حفظ منافع خود و کسب قدرت خواهند جنگید، دست و پا خواهد زد.

بدین لحاظ آن حکومت به زود ترین فرصت از هم پاشیده و دشمنان مردم ما بازهم در ادامه بی نظمی و بی ثباتی کشور مانند سال های اخیر دست بلندی خواهند داشت. در حالیکه هیچ فرد افغان خواستار چنین سرنوشتی برای خود و کشورش نمی باشد.
اما براساس ابتدایی ترین اصول دموکراسی هر تیمی که بازنده انتخابات اعلان میشود، بدون اینکه در میان مردم باعث ایجاد ترس و وحشت شده و همه روزه تیم مقابل را تهدید و توهین نماید، باید با تعقل و اتخاذ تصمیم تاریخی شکست را قبول نموده، برای تیم مقابل تبریکی داده و خودرا همکار ویا هم اپوزیسیون رسمی حکومت آینده اعلان نماید.

با اینکار هم انتظار بیهوده مردم به پایان میرسد و بحران انتخاباتی به طولانی نمیشود و هم کشور از رفتن به بحران و ناامنی بیشتر نجات مییابد. به نظرمن از آنجاییکه هر شکست در مبارزه سیاسی - راه پیروزی و موفقیت مطمین در آینده را میسر میسازد، باید رهبران این تیم های انتخاباتی به این نتیجه رسیده باشند که مخصوصآ در جریان پنج سال گذشته خلا ها و کمبودی هایی در کارشان موجود بوده که مردم برای شان رآی ندادند.

بدین لحاظ نباید مآیوس شده، دست به لجاجت و قانون شکنی بزنند. آنان باید بادرک سیاسی عمیق از اوضاع فعلی کشور با رهبری حزب یا هرجریان سیاسی ایکه همکار شان بوده است، به مشوره و رآی زنی پرداخته، اشتباهات و کم کاری های خود را نشانی نموده برای مبارزات عادلانه برای سالهای آینده آماده گی لازم بگیرند.

از آنجاییکه طی سی سال گذشته شیرازه وحدت ملی ما واقعآ صدمه بزرگی دیده است، تجربه ایجاد حکومت وحدت ملی در پنج سال گذشته هم به ناکامی انجامید و همه شاهد آن هستیم که رهبران هردو تیم تشکیل دهنده حکومت به اصطلاح وحدت ملی از همان روز های آغازین تا این روزهای واپسین، نه به فکر مردم و نجات وطن بودند، بلکه همیشه بالای تقسیم قدرت و جابجایی کادر های غیرمسلکی و بی تجربه طرفداران خود در مهمترین ارگانهای ملکی و نظامی کشور بودند و حتی بارها باهم جنگیدند که نتیجه آنرا امروز همه ما با چشم سر مشاهده میکنیم.

از جانبی مردم هم دیگر حوصله تحمل چنین ساختارهای تحمیلی، فرمایشی و فراقانونی را ندارندکه در مقابل مردم هیچگونه مسوولیتی نداشته باشند.
هرگاه تیم بازنده انتخابات اخیر ریاست جمهوری کشور فاقد کدام ساختار سیاسی یعنی یک حزب سیاسی باشد، آرزومندم تا هرچه عاجل در راه ایجاد یک حزب سراسری ملی به اشتراک همه اقوام ساکن کشور اقدام نموده، با انتباه گرفتن از اشتباهات و خلاهای چند سال اخیر یعنی دوران حکومتداری های غیر حزبی، برنامه های جامع و بنیادی را تدوین نموده، آنرا شامل برنامه عمل حزب سیاسی خویش ساخته و به پیشگاه مردم شریف افغانستان ارایه نموده و مطابق آن برنامه ها، مبارزات سیاسی خویش را طی پنج سال آینده بشکل منظم و در چوکات قوانین نافذه کشور پیش برده و با پیشکش نمودن طرح های جامع در همه امور وارد کارزار انتخابات های بعدی گردند. هرگاه به چنین عمل معقول دست بیابند، شخصآ باور کامل دارم که پیروزی های بیشتری در آینده ها نصیب شان خواهد بود.

ساختار جامعه دموکراتیک و مرفه و آنهم در کشوری مانند افغانستان بسیار زود هنگام نبوده، به مبارزه سیاسی طولانی و مسالمت آمیز و تقویه احزاب ملی مترقی و ایجاد یک پارلمان سیاسی قوی و نیرومند ضرورت دارد.

درست است که ما با تجارب اندکی در راه اعمار جامعه دموکراتیک و عاری از هرنوع خشونت و تآمین صلح و تحکیم قانونیت گام برمیداریم، اما برای مردم خود و همه جهانیان باید ثابت کنیم که افغانها توانایی هرگونه گذشت و همدیگر پذیری را در سخت ترین شرایط هم داشته و آرزو دارند تا با کارمشترک کشور خود را در راستای ترقی و پیشرفت بصورت درست آن رهنمون گردند.

بگذار توانایی آنرا داشته باشیم تا برای گام برداشتن های مطمین برای آینده ها، حتی اگر برای بار اول هم باشد، آغوش گرم برادری و مملو از صفا و مهربانی را برای همدیگر بگشاییم و با لبخند و همدیگر پذیری بسوی آینده های درخشان قدم برداریم تا کبوتر صلح و آرامش در فضای آبی رنگ کشور ما برای همیش در پرواز باشد.

باحرمت بی پایان به همه
دوستدار تان نجیب شمال
18 نو.امبر 2019 / مطابق 20 عقرب 1398

>>>   از ای انتخابات دست شستن بهتر است.
همه به ریاست جمهوری نفرک توافق کنند و منتظر باشند تا ۵ سال بعد این پروسه تکرار شود.

>>>   عاقلان راکافرگفته از خودراندیم۰
احمقان را مسلمان خوانده پیش انداختیم۰
وننه کبیر صدا زده پشت سر شان روان شدیم.
فعلا جز بد بختی روز افزون هیچ چیزدرانتظار مانیست.
اری- خودکرده رانه درد است نه درمان.
عاقل

>>>   Nooruddin Azar
سخن روز!!
در کشوری که سی وسه ملیون نفر جمعیت دارد کشمکش بر سر یک‌ونیم ملیون رای است و۱۶ کاندید ریاست جمهوری، آیا این انتخابات غیر معیاری که برنده آن شاید کمتر از یک ملیون رای که شفافیت آنهم معلوم نیست بیاورد می‌تواند از نگاه قانونی و حقوقی مشروعیت داشته باشد وبا لقب اولسمشر زمام را بدست گیرد؟ واقعن مضحکه است.

>>>   اقای نجیب شمال سخنان تان و نظریات ات را تا اخر خواندم کاملا درست و قانونی و اخلاقی و انسانی است اما کسانی به حرف های شما دقت لازم خواهد کرد و انرا عمی نمود که بی یشه و بی پایه و پرتاب شده از جانب یک کشور خارجی نباشد و هرگاه چنین سجایا را دارا باشد در خوشی و غم چهل سال گذشته مردمش دخیل بوده در برابر دشمن سوگند خورده اش با اهدای خونش و جانش قد راست ایستاده گی کرده شهید و زخمی داده ملت هم قدر زحمات و تکالیف انرا فراموش نکرده بخاطر کامیابی و سر فرازی ان از هیچ نوع فداکاری و جان نثاری دریغ نکرده و نمیکند اما کسی که در چهل سال چنگ های خانمان سوز و تجاوزات کشور های خارجی چون شوروی سابق و دولت و نظامیان پاکستان بنام های مختلف چون امارت اسلامی طالبانی خود ساخته و بافته ای اس ای پاکستان و اشغال قسمت زیاد از خاک کشور ما در زمان حکومت مجاهدین توسط نظامیان استخباراتی و نظامی با توپ و توپخانه و سلاح پیشرفته از راه سرحد اسپین بولدک قندهار وارد خاک ماشدند و قسمت زیادی خاک ما را اشغال کردند و حکومت دست نشانده شانرا جابجا در پایتخت ما کردند ولی مجاهدین و مقاومت گران در برابر شان قد اراستند تا ازین خاک رانده شدن و به پاکستان برگشتند پس از پینج سال حکومت جدید رویکار شده حال همان اغازاده فاشیست ظالم مردم ازار دروغگوی عهد شکن که در زمان جنگ چهل ساله کشور ما در خارج با زن و فرزند و دختراش در عیش و عشرت زندگی میکرد پس از استقرار حکومت جدید سر و کله اش بخاطر گرفتن قدرت چوکی ریاست جمهوری پیدا شد و با رای خرید تقلبی که یک دوره به اریکه قدرت تکیه زد میخواهد باز هم با چنین رای تقلبی به سرنوشت کشور ما حاکم گردد در حالیکه رای اکثریت را کسی برده که در چهل سال گذشته غم و درد با مردم و کشور اش بوده و در خدمت مردم قرار داشت و در برابر متجاوزین جان فدا کردند و هردو دشمن کشور شانرا چون شوروی سابق و پاکستان و جاسوسان انرا سبق جانانهداده اند مردم حقدارند که در مقابل شخص تقلبکار مردم ازار فرست طلب که چهل سال جوانی اش در خارج سپری کرده و یادی از وطن و وطندار نکرده بود حال میخواهد بازهم با رای های تفلبی اش حاکم بر ملت گردد به هیچ وجه کسی حاضر به قبولی رای های تقلبی انها نخواهند بود .

>>>   جناب این را واضح نساختید؛ بگفته ی خود تان این کمیسیون انتخابات که فیصله اش را خلاف راه مردم وبه نفع کسانی که ۲۸۰ سال است بر گرده مردم تحمیل شده اند؛ فیصله ناحق خود را صادر نماید؛ آیا این غاصبان تاریخ می گزارند که اپوزیسیون شان قد راست کنند، و وقت تشکیلات داشته باشند؟؟ ما بعد از عبدالرحمن الی اوایل پادشاهی ظاهر که در حقیقت دولت بدست هاشم خان ( ابتر) بود، چه بر سر نسل روشنفکر تحصیل‌کرده که نیاوردند. اصلا نسل تحصیل کرده را ختم کردند دوره ی دیگر. کمونستان بر سر نسل تحصیل کرده ها چه که نکردند. دو مثال: از (حدود) ۷۵۰ جوان فارغ التحصیل که در زمان داود دوره شش ماه عسکری را در قطعه ی اسمار سپری می‌کردند؛ ۵۲۰ نفر شانرا ترکی در ماه های اول حکومت خود کشت. وجالب است که بدانیم در آن زمان قومندان قطعه ی اسمار همین آقای تنی بود. در شب ۶ ثور ۱۳۵۸ از فاکولته پولتخنیک کابل در یک شب از یک ولایت (هرات ) ۴۲ جوان را بردند وگشتند. ‌حالا که می بینیم تمام درب و کلکین فرهنگ اصیل ما کندند ‌هرچه خواسته باشند علیه این ملت اصیل به نفع استعمار تبلیغ می کنند.اینها کی می گذراند که کسی در مقابل شان پیدا شود- نی اینکه قد عمل کند-
ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم. یکدم بی سر خر زندگی کنیم.

>>>   مشکلات و بن بست ها خیلی‌ها ساده اند که تکرار شوند.
جناب محترم رویکرد عملی را نشان دهید!
آیا در شرایط اشغال جز مبارزه برای حصول آزادی طرح و پیشنهاد دیگری منطقی به نظر میرسد؟

>>>   گرگ را چوپان نگیرید
زن ز زندان نگیرید
غنی بی بی گل را فرستاد به ترامپ و خودش هوا علم نورستانی را در کاخ ارگ به مهمانی طلبید.
پشت پرده را خداوند بهتر میداند

>>>   خدمت نظر دهنده چهارم!
انهاییکه به زعم شما در۴۰ سال با وجودامکانات کشوررا ترک نکردند٫علتش راازامن بپرسید.
-هیچکاره اند٫توان پیداکردن لقمه نانی را در خارج ندارند.
-بزدل هستند ازراه میترسند.
-تجارت ناپاک سیاسی چال وفریب شان درخارج نمی چلد.
بهترین جای چوروچپاول افغانستان است .
دروطن مااحمقان دستهای انهارا میبوسندولی درخارج مردم به روی شان تف میکنند.
خارج جای وندووندبازی نیست .
ودهها عامل دیگر.
اگراین وطن دلسوزمیداشت امروزمااینقدربدبخت نمیبودیم.
باختری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است