چنین روندی در دنیای دیپلماسی غیر معمول است. در هر سفر بین‌المللی، مسوول سیاست خارجی هر دولت‌ به طور معمول، رییس‌جمهور را همراهی می‌کند. هر چند اندک، اما هر از گاهی در بیرون از افغانستان نیز اتفاقاتی از این دست افتاده اما واکنش‌های بسیاری را در پی داشته است. عدم حضور محمدجواد ظریف در دیدار رهبر ایران با بشار اسد منجر به استعفای آقای ظریف شد. اما سپس حکومت و رهبری ایران به طور ضمنی اشتباه خود را پذیرفتند و با استعفای او مخالفت کردند. به نظر می‌رسد که عدم حضور آقای ربانی در سفرهای خارجی رییس جمهور ریشه در اختلافاتی دارد که از بدو تأسیس حکومت وحدت ملی میان ریاست جمهوری و ریاست اجرایی حکومت وجود داشته است.
شهرام

رییس‌جمهور غنی در سفرهای خارجی‌ خود، صلاح‌الدین ربانی وزیر خارجه را همراه ندارد، در سفرهایی که رییس‌جمهور غنی به کشورهای چون تاجیکستان، قطر، امارات متحده عربی، هند، آلمان، استرالیا، اندونیزیا، سنگاپور، ایالات متحده و پاکستان داشت تنها رفت و وزیر خارجه او را همراهی نمی‌کرد. مهم‌ترین تفاهم‌نامه‌ها میان دولت‌ها معمولاً در زمان سفر رییس جمهور یک کشور و پس از دیدار آن‌ها توسط وزیران خارجه امضا می‌شود. در سفری که رییس‌جمهور غنی به استرالیا داشت به دلیل عدم حضور وزیر خارجه کشور برخی از تفاهم‌نامه‌ها میان افغانستان و آسترالیا توسط وزیر اقتصاد امضا شد.

چنین روندی در دنیای دیپلماسی غیر معمول است. در هر سفر بین‌المللی، مسوول سیاست خارجی هر دولت‌ به طور معمول، رییس‌جمهور را همراهی می‌کند. هر چند اندک، اما هر از گاهی در بیرون از افغانستان نیز اتفاقاتی از این دست افتاده اما واکنش‌های بسیاری را در پی داشته است. عدم حضور محمدجواد ظریف در دیدار رهبر ایران با بشار اسد منجر به استعفای آقای ظریف شد. اما سپس حکومت و رهبری ایران به طور ضمنی اشتباه خود را پذیرفتند و با استعفای او مخالفت کردند.

به نظر می‌رسد که عدم حضور آقای ربانی در سفرهای خارجی رییس جمهور ریشه در اختلافاتی دارد که از بدو تأسیس حکومت وحدت ملی میان ریاست جمهوری و ریاست اجرایی حکومت وجود داشته است. اختلافاتی که از سال ۱۳۹۴ با عدم توافق وزارت خارجه مبنی بر معرفی یوسف نورستانی و عبدالستار سعادت به عنوان سفیران افغانستان برای دو کشور، به اوج رسید. در آن زمان خبرهایی منتشر شد که گویا رییس جمهور غنی به آقای ربانی گفته است استعفا بدهد. این اختلافات هر روز پررنگ‌تر شده و تا اکنون نیز دوام دارد، سال گذشته، رییس‌جمهور غنی به صلاح‌الدین ربانی اجازه نداد که به امریکا برود، در آخرین مورد گفته می‌شود که آقای ربانی با انتصاب ناهید ایثار، معاون پیشین اداره امور به عنوان معین وزارت خارجه مخالفت کرده است و در نهایت رییس‌جمهور غنی پس از چهار سال، روز پنج‌شنبه به اسلام‌آباد رفت و آقای ربانی در این سفر با او دیده نشد.

بی‌تردید بخشی بزرگ از انرژی دستگاه دیپلماسی کشور در سال‌های اخیر خرج چگونه‌گی برخورد با پاکستان شده است. عدم حضور وزیر خارجه در سفر رییس‌جمهور غنی به پاکستان ضمن روشن ساختن دوام این اختلافات بی‌تردید باعث رسمیت نبخشیدن به جایگاه وزارت خارجه نزد کشورهای منطقه و فرامنطقه‌ای خواهد شد. جای «انعطاف سیاسی» در موارد مهمی چون سفر رییس جمهور به پاکستان خالی به نظر می‌رسد. نمایش دو دسته‌گی در بیرون از افغانستان به حیثیت حکومت در سطح بین‌المللی آسیب‌های جدی‌ای را وارد می‌کند.

اختلافات میان احزاب سیاسی و جریان‌ها در دنیا یک امر معمول است، اما در بسیاری از موارد، حین انجام مأموریت‌های خارجی، اختلافاتی از این دست در داخل کشور کنار گذاشته می‌شود. به این معنا که دفاع مشترک از سیاست‌های خارجی با وجود اختلافات درونی یک اصل است. سیاست خارجی، منافعی که در بیرون از کشور می‌توان جست‌وجو کرد و در نهایت اهداف مشترکی که معمولاً برای دست‌یابی به آن توسط احزاب و جریان مختلف سیاسی دنبال می‌شود دلیل اصلی کنار گذاشتن اختلاف‌ها در سفرهای بیرونی توسط دولت‌ها در هر جای دنیا است.

از آن‌جایی که بررسی، برقراری، تنظیم، حفظ و توسعه روابط سیاسی کشورها بر عهده وزارت‌های خارجه است، ایجاب می‌نماید که ارگ و ریاست اجرایی در جریان جست‌وجوی منافع ملی در بیرون از افغانستان، اختلافات درونی را کنار بگذارند. دوام این اختلافات همکاری مشترک با دستگاه‌های اجرایی کشور و رعایت ملاحظات سیاسی خارجی را نیز با مشکل روبه‌رو می‌سازد و گسترش مناسبات اقتصادی، فرهنگی، علمی و غیره با دیگر کشور را نیز دچار اختلال می‌کند.

افغانستان در روزهای اخیر بیش از هر زمانی به تمرکز بر سیاست خارجی نیاز دارد. پروسه صلح در جریان است. کشورهای مهمی چون ایالات متحده، روسیه، برخی از کشورهای عربی و هم‌چنان همسایه‌های افغانستان بازیگران اصلی‌اند. وزارت خارجه مکلفیت دارد تا ریزودرشت جوانب برقراری صلح را جست‌وجو کند.

به هر روی، دو قطبی شدن قدرت در افغانستان به نفع هیچ کس نیست چون ناکارایی‌های حکومت وحدت ملی در حدی گسترش یافته که علاوه بر مردم سرخورده افغانستان، جهانیان نیز از این وضعیت و از این مدیریت راضی به نظر نمی‌رسند تنها و تنها راه حل خروج از بن‌بست سیاسی، تفاهم پذیرش یک‌دیگر با در نظر داشت منافع ملی افغانستان است.

8 صبح

>>>   اوبرادر هر کار غلط از نادانی انسان واز خود خواهاهی وغولگری انسان میشود بگزارید چی میشود مثل ان‌که یک آشپز همراهی پشت گپگییر دیگ را شور ده .

>>>   کم مانده.
چند ماه دیگر و بعداً انتخابات میشود و یک رییس جمهور مقرر میشود و دیگر در زندگی هیچ رییس جمهوری در افغانستان حاضر و آماده نخواهد بود که حکومت وحدت ملی تشکیل کند.
این اولین و آخرین حکومت وحدت ملی در تاریخ افغانستان بود.

>>>   ما اصلاٌ بنام دولت و حکومت سالم چیزی نداریم همه حرکت های حکمومت ما متمدینانه نه بلکه قلدرمابانه و دور از سیاست و فرهنگ سیاسی یک حکومت سالم است. همه اش مسخره گی . مردم دنیا مارا می بینند که برای ما اهمیت و اعتبار قایل نیستند. کدام ریُس جمهور در مقابل اشرف غنی در ملاقات رسمی نشسته و وی را ریُس جمهور کشور خود خطاب کرده غیر غنی خان که در مقابل حسن روحانی نشسته و می گوید که جناب محترم داکتر حسن روحانی ریس جمهور افغانستان؟ این حرف وی چه معنی دارد و از کجا نشٍت می کند.

>>>   به عوض ربانی صالحج حاضر استخدمت کند ،

>>>   خاک به سرو سرپرست متعصب وزارت خارجه
جمشید از هرات

>>>   علتش این است که فاشیست قبیله دنبال نوکر بی چون وچرا میگردد که از داخل قوم و قبیله خود باشد آقای ربانی تاجیک میباشد لذا حق اشتراک در مجالس خارجی را ندارد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است