در باب مذاكرات صلح ٢
بايد هاي حكومت و اپوزيسيون در مذاكرات
١- اولين آجنداي مذاكره بين دولت يا اپوزيسيون با طالبان، بايد گفتمان حاكم بر نظام سياسي باشد. موضوعات نقطه اي مانند حقوق زن و حق تعليم و موارد عملي چون آتش بس در اين مرحله خيلي مهم نيستند. ابتدا بايد تكليف گفتمان امارت و جمهوريت روشن شود كه اگر توفيقي حاصل نشد، ادامه مذاكرات معني ندارد.

٢- مذاكرات صلح تا حالا، پروژه ذليل سازي دولت و نظام حاكم بوده. تركيب مذاكره گران، نابرابر هست. طرف طالبان بسيار تند و راديكال شرايطش را مطرح مي كند اما در طرف مقابل، موضع ضعف و ديپلماسي "اشتباه كردم" ديده مي شود.
در شرايطي كه هر دو طرف به مذاكره نياز دارند، بهتر است در اين نشست هاي ابتدايي، موضع كساني كه در برابر طالبان مي نشينند همسان آنان و تند باشد.

٣- روشن است كه ساختار غير رسمي مذاكرات كه از جانب اپوزيسيون و آقاي خليلزاد ايجاد شده بسيار قوي تر از ساختار رسمي و دولتي آن است. اپوزيسيون بايد بداند كه در ميز مذاكره با طالبان بحث فروپاشي حكومت،فروپاشي اردوي سياسي آقاي غني يا حتي فروپاشي نظام سياسي مطرح نيست. اگر موضع قوي نداشته باشند به سوي فروپاشي ملي مي رويم.

٤- گاهي وقت ها با مذاكره و گاهي وقت ها با فرار از مذاكره مي شود اجماع داخلي و خارجي را براي مقابله با دشمن به دست آورد. هميشه نبايد گوش به فرمان دعوت مسكو يا خليلزاد بود و فرار از مذاكره به عنوان يكي از گزينه ها بايد در دستور كار باشد.

٥- بايد مواظب بود كه در مذاكره حكومت يا اپوزيسيون با طالبان سال ها كار نظام سازي، دستاوردها و ظرفيت اجماع را ناديده نگيريم. ظهور ضعيف در مذاكرات، ظرفيت اجماع عليه طالبان را روز به روز تضعيف مي كند و اين همان چيزي است كه آنها مي خواهند.

٦- در بعد تبليغاتي و براي تنگ تر كردن عرصه براي خليلزاد و طالبان، رسانه ها، حكومت و احزاب بايد پيوسته سابقه حكومتداري و فهرست جنايات آنان در ١٨ سال پسين را ذكر كند و به خورد افكار عمومي بدهد و قبل از هر مذاكره و نشستي با يك موج رسانه اي قوي يادآوري كنند تا حفظ ارزش هاي نظام سياسي، تابوي مذاكرات گردد. طالبان با زرنگي اين كار را انجام مي دهند. قبل از هر نشستي از اشغال، دولت دست نشانده، كشتار غير نظاميان و عمليات هاي شبانه مي گويند و ذهنيت مسلط بر مذاكره را به سود خود مهندسي مي كنند.

شجاع محسنی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است