زنان افغان نسبت به هر زن دیگر در روی این کرۀ خاکی درد و رنج ناشی از جنگ و بی‌عدالتی های اجتماعی را احساس کرده و از آن آسیب دیده اند. شماری از آنان پدر، برادر و شوهر و عده‌ای هم فرزندان جوان شان را که در مبارزه با تروریسم و در راه دفاع از نوامیس ملی یونیفورم به تن کرده بودند، از دست داده اند. ایجاد شرایط بهتر آموزشی به زنان و دختران، حمایت های اقتصادی از آنان، ارائه خدمات صحی و اجتماعی برای هر بانو، وظیفه دست اندرکاران حکومتی و نهادهای فند گیرندۀ مرتبط به زنان است. البته در چند سال گذشته کارهای خوبی در عرصۀ بهبود وضعیت بانوان کشور از سوی حکومت، نهادهای واقعی حامی حقوق زنان و جامعه بین‌المللی انجام شده است که قابل تقدیر بوده، اما به هیچ وجه کافی نیست.

باید در زمینۀ آموزش بانوان کشور، برابری جنسیتی، رفع خشونت، مصئونیت آنان و همچنان حمایت‌های اقتصادی از آن عده زنانی که نان‌آور خانواده های شان اند، بیشتر از گذشته کار شود و نباید شمار اندکی از زنان و چهره های تکراری، به تنهایی امتیازات تمام بانوان تحصیل کرده، چیزفهم و فعال این سرزمین را بربایند.
به یاری خداوند متعال و به آرزوی تامین عدالت واقعی برای هر زن و مرد این سرزمین و نگاه انسانی به هر شهروند، به پیش می رویم و از هر نوع چالش ها و موانع عبور می‌کنیم.

سخن پایانی با جملۀ زیبا و الهام‌بخش از بانو ملاله یوسفزی: "نمی خواهم از من بحیث یک بانوی که به گلوله بسته شده، یادبود گردد، می خواهم از من منحیث دختری تقدیر شود که پس از افتیدن، دوباره بلند شده است."

بصیر ایوبی

>>>   واقعاً ملالی یوسفزی که با فیر مرمی از پا افتاده بوده،در اثر سعی و تلاش داکتر ها در داخل و خارج پاکستان تداوی شد و دوباره برخاست و جایزه نوبل گرفت.
اما در مورد پول جایزه نوبل چیزی ذکر نکرد که این پول ها را چه کرد؟
چقدر اًن را به پدر و مادرش داد و چقدر آن را نزد خودش نگاه کرد و چقدر آن را برای ساخت مکاتب برای دختران به مصرف رساند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است