با مطالعه تاریخ دوصد سال اخیر افغانستان دیده می شود که اکثر دولت‌ها، حتی آنانیکه در ظاهر داعیه ملی گرایی داشته اند، مشروعیت خود را از خارج گرفته و با حمایت خارجی ها بر اریکه قدرت نشسته اند. ساده ترین پیامد چنین دست نشاندگی، قطع پیوند دولت-شهروندی و جزیره یی شدن ارکان مهم تشکیل دهند دولت یعنی حکومت، حاکمیت، مردم و سرزمین است. طبیعی است دولتی که در پیامد چنین روندی روی کار بیاید فاقد پیوند عاطفی، شهروندی و حقوقی لازم با مردم خودش است، چون وابستگی به خارج باعث می شود منابع داخلی مشروعیت، که از ابتدا هم بی اهمیت بود به تدریج به فراموشی سپرده شود.

علاوه بر این وقتی دولت مشروعیت خود را از خارج می گیرد، می توان انتظار وقوع چند پیامد عمده دیگر را نیز داشت:
اول. پدیداری دولت‌ های خودکامه، ناکارآمد، و فاقد توان و میل به پاسخگویی به مردم؛
دوم. مصرف توانمندی‌ های ملی برای جلب رضایت خارجی و در نتیجه عدم توجه به انکشاف داخلی؛
سوم. برجسته ساختن شکافهای قومی-زبانی و فروکاستن مشروعیت ملی و فراگیر به مشروعیت برخاسته از گروه‌های قومی-زبانی؛
چهارم. نهادینه شدن نگاه پروژه یی، مادی و کوتاه مدت به تعامل با کشورهای خارجی و در نتیجه فروکاستن « سیاست خارجی » به « روابط خارجی »؛
پنجم. فقدان مراجعه به عموم مردم برای مشورت در تصمیم گیری های کلان و در نتیجه رجوع به تعدادی اندک از نمایندگان تقلبی و خود فروخته که اکثراً از میان کسانی انتخاب می شوند که با سیاست های غلط حکومت همسو باشند؛
ششم. گسترش فرهنگ چاپلوسی و جیره خوارگی و بها دادن به «ارادت» به جای «مهارت» در انتصاب‌های دولتی به دلیل ترس از کودتا و انقلاب.

ما به مثابه شهروندان این کشور در تعامل با چنین حکومت‌هایی می توانیم چند کار انجام دهیم:
۱. شورش کنیم ( که بدترین کار است چون افغانستان ظرفیت نابسامانی جدیدی را ندارد)، ۲. بی تفاوت باشیم (که این شایسته یک شهروند دانای قرن بیست و یکمی نیست)، ۳. با بزدلی و ترس تحمل و صبوری کنیم و همانند مردم پیش از خود بخشی از مشکل افغانستان باشیم (روزگاری مارتین لوترکینگ در باب صبر گفته بود: من بارها کلمه "صبر کنيد" را شنيده‌ام، اين "صبر" تقريبا به معنای "هرگز" است! آنان که اجرای عدالت را بارها به تاخیر انداختند قصد تحقق آنرا ندارند!)
و ۴. با تدبیر، تغییرش دهیم و بخشی از « راه حل » مشکل کشور خود شویم و آن را شکوفا و پیشرفته بسازیم.
اختیار با خود ما است.

داکتر فرامرز تمنا

>>>   دانشگاهیان افغانستان
شرکت سهامی و بانك داكو سلام رحيمى
داكو سلام رحیمى برادران، دامادان، یازنه ها و خسربره ها
داكو سلام رحیمى ریس دفتر متفكر صاحب ( ريس بانك )
قیوم رحیمی والى هرات ( برادر )
نادر نادرى ريس اصلاحات ادارى ( یازنه )
کامله صدیقى مشاور وزير تجارت و صنايع ( خیشنه )
هارون چغانسوری سخنگوى متفكر صاحب ( یازنه )
هدایت الله معاون سلام رحیمی ( داماد )
ده ها ريسان و مديران مربوط به اين فاميل حكومت را غصب كردند .

نوت : هر يكى اين جناب ماشين چاپ دالر در افغانستان هستند و ريس عمومى اين بانك داكو سلام رحيمى ميباشد و خود ريس كوشش دارد كه اسم بانك خود را
(( داكو سلام فيميلى اسلاميك بانك )) نام گذارى كند .

زنده باد عوام فريبى
زنده باد ميگا پفوك
زنده باد شركتهاى لبنانى
زنده باد خويشخورى

>>>   Rahman
فاشیسم که در قدرت باشد از قدرت خود در برتری خواهی خودی ها و اعمال برتری خواهی خود به هر نوع استفاده میبرد

>>>   بدنام ترین دوره حکومت وحشت ملی وارگ نشینان بوده.....
درحکومت شان بدون هدف وبرنامه هزارهاتن از هم تباران شان را از زندان رهاکردند ودربدل اش بیشتراز( ۴۵۰۰۰) نفرفرزندان این وطن بشهادت رساندن...
هزاران نفرازمحلات بیجا وهزاران نفربه کشورهای خارج فرار که صدهانفردر مسیر راه قربانی شدند.
دست اورد جناب غنی ازدیادمشاورین بیکاره بامعاشات بلنددرارگ امتیارات فراقانونی برای کمیشنران کمیسون های انتخابات گوسفندی وانتخابات پرتقلب کنونی...
صدهاموارد دیگر....
حالت پیش امده از دست برادران ناراصی خودش می باشد...
فرزندان خودش وداردسته ارگ نیشنان درخارج مصروف عیاشی هستند
اینهاپاسپورت دارند وحتمادراخرین تحلیل فرار را برقراربه مثل گذشته مدت ۱۸ سال ترجیح میدهند
وصدهاموارد دیگر......؟
افسوس که تاوان اعمال غنی وارگ نیشنان را مردم مظلوم ما میپردازند...

>>>   كثريت كشتار در افغانستان نسل كشى است كه مركز قوماندهى آن ارگ رياست جمهورى است تا ارگيان به آتش كشيده نشوند شعله هاى نسل كشى خاموش نخواهد شد

>>>   پیشرفت یک کشور ارتباط مستقیم به کسانی دارد که او کشور را رهبری و مدیریت می کنند پس برای من بگو که در این سه صدسال اخیر کی ها براین خاک حکومت کردند که نتیجه اش افغانستان امروزی است ؟
امان الله خان را قشرروشنفکر آنزمان که مشروطه خواهان نام داشتند از قبیل محمدولی خان درازی ، محمود طرزی و غیره مشوره میدانند و امان الله خان ساختند ولی متاسفانه امان الله خان به آنها پشت کرد ، قوم و قوم بازی کرد و بالاخره فرار را ترجیح داد .
لطفا یک مرتبه نامه محمدولی خان درازی را به امان الله خان بخوانید تا بدانید که این قوم پرستی ریشه در تاریخ دارد.
داود خان هم هرچه کرد قربانی پشتون ولی اش شد و همچنین داکترنجیب که می خواست کابل را تسلیم حکمتیار کند و خودش هم یک پشتوالی متعصب بود.

>>>   درفکرکشورکسی میتواندباشد که فروخته شده وغلام کشورهای دشمن نباشد.

>>>   و تا هنوز هم ندانسته که مردم افغانستان را چه کسی به این حال و اوضاع مبتلا کرده است !
تاهنوز ندانسته که ریشه اینهمه بدبختی به دوصدسال پیش ربط دارد
و...

>>>   قبیله همه جا را به گند کشیدن، هرجای که "زی و خیل" را مامور کنید، از این بیشتر نمیشود توقع کرد،

>>>   شرف غنی ، یک فاشیست ، متعصب ،قوم گرا ، تمامیت خواه و قاتل مردم است .
زنده باد مردمانیکه ، نه خود را و نه دیگران را میکشند و میخواهند ، انسانی و صلح آمیز زندگی کنند

>>>   ملت گوسفندی! همینگونه بخوابید و در برابر جنایت مهر سکوت بر لب بکوبید، فردا نوبت هر کدام شما خواهد رسید.

>>>   ۲۵۰ سال است که حاکم و فرمان روا هستید ، از شما آموختیم ! مردم عادی تان خبر نداشتیم و از پادشاهان تان یاد گرفتیم ، کور کردن برادر را از امیر دوست می خان ، وطنفروشی را از امیر عبدالرحمن خان ، پدر کشتن را از امیر امان خان ، قسم خوردن به ورق قرآن را از نادر خان ، خواب کردن را از ظاهر خان ، مال مردم خوری را از وزیرمامد گل خان ، چال و نیرنگ مردم فریبی را از داود خان ، استاد خود توسط بالشت کشتن را از حفیظ الله امین خروتی ، گریختن شبانه را از داکتر نجیب ، آدم کشتن را از ملا عمر ، شیر شدن را از کرزی ، نان خوردن و به نمک دان شاشیدن را از غنی کوچی .

>>>   ول پرستی را غرب ها و امریکای ها به کشور مان رواج ساختند و حالا بسیاری ها را پول وجدان شان را کشته است جز فکر کردن به چوکی های پر درامد از هر طریقی که شود چه از راه ی نوکری غلامی و جاسوسی به بیگانه و غیره!
بنابرین تا زمانیکه ما صاحب یک دولت قانونمند و عدالت محور نشویم و انسان های وطن پرست و دل سوز به جامعه مان در راس ان نباشد ما هیچ گاهی به یک جامعه سالم و عاری از خشونت و تبعیض نخواهیم داشت!

>>>   Salam
طنز روز؛
غنی بابا چنین وایی ، من به امریکای ها اجازه داده ام که در غیاب من با طالبان مذاکره کنند.یک عطای لافوک کم بود که حال بابای لافوک هم پیدا شد!
از خنده گرده کفک شدم !

>>>   لام محی الدین صدیق
اشرپ گوچی احمدزی در صحبت به نظامیان ارام صحبت کرد اما نارام معلوم میشد مانند گذشته ها کدام فگاهی نگفت و نه خندید یعنی از فگاهی کفتن مانده است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است