تا جایی که عقل من قد می دهد و به تجربه دریافته ایم، هرگونه سخن گفتن از صلح با طالبان آشتی ناپذیر ضیاع وقت و بیهوده و برباد دادن فرصت ها است. نباید دیگر فرصت سوزی شود. طالبان اله دست پاکستان و مجری سیاست های ان کشور اند.

طالبان زبان دیگری را جز زبان زور نمی دانند. برای سر عقل اوردن طالبان باید دولت فراگیر و نیرومند مردمی با مشارکت همه لایه های جامعه تشکیل شود.
استراتیژی پاکستان در قبال افغانستان هم روشن است. اشغال کشور در دو مرحله.

پاکستان و امریکا بر سر تقسیم نعش خونین شکار مشترک با هم کشمکش دارند. از همین رو هم مذکرات مستقیم طالبان و ارگ نامحتمل است. مگر این که سخن بر سر گرفتن بخش هایی از خاک و گرفتن بخش شایان توجهی از قدرت در میان باشد. پاکستان از امریکا سهم خود را می حواهد. امریکا هم حاضر است سهم ناچیزی به پاکستان بدهد. شش ولایت و یک چهارم قدرت را در کابل. اما طالبان خواستار کنترل بر همه ۱۴ ولایت پشتون نشین و گرفتن نیمی از قدرت در کابل هستند.

اما ارگ نشینان حاضر نیستند این جام زهر را سر بکشند. البته، نیروهای شمال هم به شدت مخالف سپردن نیمی از قدرت و نیمی از ولایات به طالبان اند.
اوضاع از این رو هم پیچیده می شود که روسیه نیز حاضر است با پاکستان بر سر تقسیم حوزه های نفوذ به توافق راهبردی دست یابد. هرگاه پاکستان روابط راهبردیش را با امریکا برهم زند، و به روسیه نزدیک شود.

در نتیجه، مساله صلح با بن بست استراتیژیک برخورده است‌.
در اوضاع و احوال کنونی، با این ساختار نظام انحصارگرا و دولتمردان تنگ نگر و تبارپرست متعصب، و با این سیاست خارجی کودکانه، اصلا امکان صلح با طالبان نیست.

هرگاه کشور با تضمین شورای امنیت سازمان ملل، شانگهای و ناتو بیطرف اعلام شود و ساختار نظام اصلاح شود، با انتخابی شدن ارگان های محلی قدرت، طالبان می توانند در مناطق خود شان بگونه طبیعی در نظام مشارکت پیدا کنند.

عزیز آریانفر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است