خانه از پایبست ویران است
خواجه در فکر نقش ایوان است
کسی که در سنگلاخ و خارزار؛ آب را ندیده؛ موزه از پای در می‌آورد سزایش نیش خار است و زخمهای خونین تیغه‌های سنگ.
اصطلاحی است که گویند: نخست بخوان و بعد امضا کن ولی "ائتلاف بزرگ ملی"؟؟ نمی‌داند چه چیزی را امضا کرده است.

استفاده از دستگاههای انگشت نگاری بیومتریک می‌تواند به شفافیت انتخابات؛ کمک و گام بزرگی را در آسانترساختن ثبت نام رای‌دهندگان ایجاد کند همانگونه که استفاده از کامپیوتر به جای قلم و کاغذ؛ کارهای روزمره را در زندگی ما انسانها سهلتر ساخته است؛ اما با استفاده از ترفندها و شگردهایی که در کامپیوتر وجود دارد می توان هزاران نیرنگ را برای تقلب به کار برد. در عربی اصطلاحی است زیر نام: "مُهِم و أَهَمّ". استفاده از دستگاههای بیومتریک؛ مهم است ولی چگونگی استفاده و کاربرد آن أَهَم یا مهمتر از آن.

به نظر من پهن‌کردن و برچیدن خیمه‌های تحصن در برابر دفترهای کمیسیون (به‌اصطلاح) مستقل انتخابات مانند گریستن و سر و صداهای کودکی است که هنوز سخن‌گفتن را آغاز نکرده و برای به دست‌آوردن شیر مادر راه دیگری را بلد نیست ولی مادرش برای خاموش‌ساختن وی عوض پستان پرشیر؛ چوشکی ملایم ولی خالی را بر دهنش می‌گذارد.

این احزاب سیاسی ما آب را ندیده موزه از پای در آورده‌ و برای حکومت فاشیستی غنی با دست خود فرصت بیشتری را جهت طرح ترفندی جدید فراهم کرده‌اند.
ما در خفه‌کردن حرکت مردمی ولی کور سمت شمال هم قدرت مردم را دیدیم و هم برخورد دو جریان سیاسی رودررو را که چگونه تیم فاشیستی ارگ توانست با کشانیدن دوستم از ترکیه به درون افغانستان؛ او را محترمانه در چهاردیواری گوانتاناموی آرام و بی‌سر و صدای خودخواسته‌اش نظربند و زندانی کند و بر آستانۀ آن تابلوی "اقامتگاه معاون اول ریاست جمهوری" را بیاویزد.

نتیجه: چشمداشت خدمت از کسانی که قدرت را برای کسب ثروت می‌خواهند؛ مانند توقع نوشیدن آب است از سراب.

فضل الله زرکوب

>>>   خوانندگان و نویسندگان محترم اخبار ،روزنامه ها و رسانه ها!انتقاد درهرمورد بدون دلیل موجه و معقول ‌ار آسان است.اما وقتیکه از نویسنده دلیل معقول و منطقی مطالبه میشود نویسنده نه تنها دلیل معقول و منطقی ندارد بلکه از نوشتن شان هم ندامت می کشند. در شرایط فعلی وخطر ناک کشور وظیفه ایمانی ووجدانی نویسندگان و خوانندگان باسوادان محترم افغانستان اینست که چطور میتوان مردم جنگزده ویا درحال جنگ افغانستان را به طرف صلح تشویق و ترغیب کرد؟.چگونه میتوان نیروی نظامی وسیاسی مسلح درافغانستان را به صلح و ارامش دائمی قناعت دهیم؟درین جای شک نیست که اکنون تعلیم و تربیت در اکثر مناطق افغانستان رشد کرده اند و نویسندگان و خوانندگان بحمدالله زیاد شده اند اما در روزنامه ها افکار ماجراجویانه ومغرضانه زیاد می نویسند که جای نهایت تاسف وتاثر است.اگر ما نویسندگان تا ابد درین ماجراجوییها ادامه دهیم سرانجام این مملکت ومردم چه خواهد شد؟ازطرف دیگر میدانیم که سرانجام هر جنگ و جنجال های بین المللی و داخلی صلح و ارامش است.پس بیایید سر از امروز در تبلیغ و ترویج صلح پایدار درافغانستان تلاش کنیم تا ازیک طرف صلح و امنیت درکشور تامین گردد وازطرف دیگر گروه های آدم کشان جدیدالظهور درافغانستان هرچه زود تر محوونابودگردند.انشالله وتعالی.
الحاج انجنیر عبدالرشیدناصری ازآسترالیا

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است