خيلی متاسفم به حال این دولت و رسانه‌های بی‌تفاوت و بی‌احساس!

امروز باید روز سوم عزای عمومی می‌بود. حکومت فاسد بجای اینکه در پیوند به کشته و زخمی شدن صدها انسان بی‌‌گناه در غزنی، دشت‌برچی، غورماچ و... ماتم ملی اعلام می‌کرد برعکس جشن و پایکوبی برپا کرده و شهر را از تکه‌های رنگ‌رنگه پوشانیده‌ است.

هنوز خون فرزندان مردم شهر غزنی نخشکیده و گورهایشان تازه است، هنوز سرد‌خانه‌های 400 بستر پر است از نعش فرزندان صدیق وطن که جان‌های شرینشان‌ را قربانی مردمشان کرده اند، هنوز آموزشگاه «موعود» در دشت‌برچی بوی خون می‌دهد و تکه‌ پاره‌های کودکان معصومِ هزاره بر در و دیوار نقش دارند.

شمع‌های شام غریبان هنوز خاموش نشده اما حکومتی‌ها قهقهه می‌زنند و رسانه ها جشن و اتن موکشال‌ها را راه انداخته است. نمی‌دانم چه‌وقت حسِ همدیگر پذیری و درد مشترک پیدا می‌کنیم بپذیریم که قتل عام هزاره‌ها هنوز کسی را تکان نمی‌دهد، بپذیریم که اقوام در این ماتمکده در جزیره‌های جدا افتاده زندگی می‌کنند. ملت، پرچم ملی، وحدت ملی، جغرافیای مشترک، استقلال، ارزش‌های ملی و ... ، قصه‌های مفتی بیش نیست.

من شرمنده‌ی مادران و خانواده‌‌های‌ی هستم که عزیرانشان تکه و پاره شده اند و کودکان و جوانانشان طعمه ی حملات وحشیانه ی تروریزم شده‌اند.

هارون معترف

>>>   شما هم قصد خود را بگیرید.
یک ماه بعد بخیر دهم محرم روز عاشورا است. شما هم تمام شهر کابل را سیاه پوش کنید که دولت بفهمد یک نان چند فتیر میشود.
آش مرد ها دیر پخته میشود. اما این بدان معنی نیست که مردان آشپزی را یاد ندارند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است