من (عنایت‌ الله بابر فرهمند)، بشیراحمد تهینج، محمد عظیم قویاش سناتور و فریدون الهام معاون اداره‌ی امور با یکی از همکاران امنیتى معاونیت اول ریاست جمهوری روز پنجشنبه (18 اسد) بعد از پیگیری‌ های فراوان و تلاش‌ های زیاد بالاخره موفق شدیم به دیدن نظام‌الدین قیصاری در یکی از مهمانخانه‌های امنیت ملی در کابل برویم. مسوولین ریاست مربوط امنیت ملی که فرمانده قیصاری تحت نظارت آنها است در جریان این ملاقات همکاری لازم را انجام دادند.

فرمانده قیصاری روحیه‌ی آرام و قوی داشت اما هنگامیکه صحبت از یاوران و سربازانش به میان آمد اشک در چشمانش حلقه زد. از او خواستیم حرف بزند او صبورانه چنین آغاز کرد: یادم هست که شام روز دوشنبه رییس امنیت فاریاب بخاطر یک جلسه‌ی امنیتی تماس گرفت و از حضور مهمان مهمی که از مرکز آمده بود خبر داد. ساعت 5 عصر مرا به جلسه‌ای که با حضور مهمان کابل برگزار می‌شد خواستند.

جلسه با حضور فرمانده قول اردو، رییس امنیت، معاون والی و مهمان خاص که داکتر یاسین ضیا، معاون شوراى امنیت معرفی شد تشکیل شد. داکتر یاسین بسیار گرم احوالپرسی کرد و مرا در صندلی کنار خود نشاند جلسه تقریبا یک ساعت طول کشید. در طول جلسه هم بحث بر سر اتخاذ تدابیر لازم بخاطر راه‌اندازی عملیات بازسازی شاهراه میمنه جریان داشت من اطمینان دادم که چهارصد سرباز خیزش مردمى را آماده‌ی جنگ می‌سازم پس از ختم جلسه و صحبت در مورد مسایل امنیتی من از مهمانان کابل دعوت کردم که شب مهمان من باشند تا عزت و حرمتشان را بکنیم. داکتر یاسین خندید، افراد غیرنظامی عضو مجلس را رخصت کرد و گفت که ما نظامیان یک جلسه‌ی مهم دیگر داریم به همین دلیل از من خواست به منزل دوم بروم تا در آنجا با رییس جمهور صحبت تلفنی داشته باشد من موافقت کردم. در حالیکه از زینه‌هاى منزل دوم بالا می‌رفتیم به من گفت: «ممکن است رییس صاحب جمهور با خودت هم صحبت کنند.»

هنگامیکه به اتاقی که برای ورود ما آماده شده بود وارد می‌شدم شش تن از محافظانم نزدیک شدند تا با من وارد شوند اما چون موضوع صحبت با رییس جمهور بود به آنها گفتم بهتر است در منزل پایین اتاق منتظرم بمانند زیرا با اعتماد کامل به رفتار افراد حکومتی هیچ نگرانی‌ای در مورد احتمال بروز رفتار ناجوانمردانه‌ای را نداشتم اما برخلاف تصورم همین که وارد اتاق شدم ده سرباز مسلح کوماندو در دو طرف اتاق ایستاده بودند. از جمله‌ی آن سه نفر یعنی فرمانده قول اردو و رییس امنیت دروازه را قفل کردند و داکتر ضیا تفنگچه‌ی خود را بر دهانم گذاشت و گفت: «تفنگچه‌ات را بینداز.» من تفنگچه را در سیت موترم گذاشته و با خود نیاورده بودم در آن لحظات با آرامش کوشش کردم به آنها بفهمانم که این عمل درست نیست و عواقب بدی به بار می‌آورد که ناگهان یکی از سربازان با میل تفنگ به عقب سرم «وار» کرد آنگاه داکتر ضیا دستمالی را به بینی‌ام نزدیک کرد و من با اولین تنفس از هوش رفته و بر زمین افتادم.

وقتی به هوش آمدم از سر و صدای فراوانی که در گوش‌هایم می‌پیچید فهمیدم که درون یک هلیکوپتر در حال پرواز هستم. چشمانم بسته بود و دست‌و‌پایم را زنجیر پیچانده بودند در همان حال متوجه شدم که ضیاخان نیز با عده‌ای از بادیگاردهایش سوار همین هلیکوپتر است با وجودی که هنوز کاملا هشیار نشده بودم درد فراوانی در مچ دست‌هایم احساس کردم، فهمیدم دستان بسته‌ام به شدت آسیب دیده است و درد تا استخوان رسیده بود.

همراهان من که متوجه شدند به هوش آمده‌ام به سرعت خود را به من نزدیک کردند. چهار نفر از آنها بی‌ هیچ دلیلی بر سینه‌ام فشارهای دردناکی وارد می‌کرد در حدی که نفسم بند می‌آمد به سختی سرم را کمی بلند کردم و به ضیا گفتم: چرا مرا بسته کردی؟ چه می‌خواهی؟ دستم را باز کن من که جایی نمی‌روم.
ضیا گفت: صبر کن حالا تو را با همان دست‌های بسته به زمین پرتاب می‌کنم و می‌میری. آن وقت دست‌های باز به چه دردت می‌خورد؟
گفتم: بینداز که بمیرم، من اگر از مرگ می‌ترسیدم با طالب و داعشی که حمایت می‌شود در صف اول جنگ نمی جنگیدم.
ضیا با خشم به سربازانش دستور داد: او را ببندید و بدنش را طوری بیرون از هلیکوپتر آویزان کنید که با ترس از مرگ سکته کند.

سپس دست‌های مرا با استفاده از همان زنجیری که در اطراف بدنم پیچیده بودند در جایی در سقف طیاره، فکر می‌کنم در بست ماشین‌دار طیاره بستند و نیم بدنم را از دروازه‌ی طیاره آویزان کردند من هر لحظه منتظر سقوط به زمین بودم تمام بدنم از شدت خستگی شل شده بود فریاد کشیدم که رها کنید که به زمین بیفتم. یکى از سربازانش فریاد زد که زنجیر کنده می‌شود آنها مرا دوباره به داخل هلیکوپتر کشیدند.

پس از حدود ده دقیقه‌ای بر زمین نشستیم چشم‌هایم را بسته بودند. در بیرون موتری منتظر ما بود مرا به گروه دیگری تسلیم کردند. آنها از من خواستند سوار موتر شوم اما زنجیر در تمام بدنم پیچیده بود و من بسیار بی‌حال و بی‌رمق بودم. گفتم: نمی‌توانم سوار شوم. آنها چند نفره مرا برداشتند و داخل موتر کردند تلاش می‌کردند استوار باشم دو طرفم نشستند تا نیفتم.

حرکت موتر را در سرک اصلی که خم‌ و‌ پیچ نداشت، احساس می‌کردم. بعد موتر چند بار به سمت راست و بعد چپ چرخید و سپس ایستاد درحالیکه مرا از موتر به بیرون می‌کشیدند پرسیدم: «ساعت چند است؟»
یکی جواب داد: «دوی شب است.»

مرا در اتاقی انداختند و کوشش کردند دستم را که زخمی بود باز کنند اما هر کاری کردند دستبند نشسته در گوشت و استخوان باز نشد. آخر یکی پیچکشی آورد نوکش را در عضله‌ی دستم فرو برد و با فشار تسمه را کند. درد دستم بسیار شدید بود و با گرمی جریان خونی که از مچ دستم روی انگشتانم پایین می‌ریخت فهمیدم خونریزی دستم زیاد است داکتری آوردند که دستم را پانسمان کرد.

از آن شب به بعد «شوک» برقی و لت‌و‌کوب شروع شد. مرا می‌زدند که بگویم راز ایتلاف نجات چیست و با چه هدف تشکیل شده است به آنها به طور مکرر می‌گفتم: هدفشان را شما بهتر می‌دانید و چیز پنهانی وجود ندارد. چند تصویر طالبان را نشان می‌دادند که تو اینها را کشتى من گفتم در جنگ ما را کشتند و کشته شدند اما کسی به حرف‌هایم اعتنا نمی‌کرد.

شکنجه سه روز و سه شب ادامه داشت در روز چهارم دو شکنجه‌گر آمدند و به من خبر دادند که طرفداران جنبش در چند ولایت تظاهرات کرده‌اند آنها از من خواستند از تلفن او به مظاهره‌ چیان بگویم خاموش و متفرق شوند گفتم نمی‌توانم چنین کاری بکنم و تنها رهبر من، جنرال دوستم می‌تواند مردم معترض را خاموش کند. پس از روز پنجم مرا به امنیت ملی تسلیم کردند. آنجا جای من خوب بود شکنجه‌ای هم نبود سربازان محافظ بازداشتگاه امنیت مرا دیده، می‌گریستند اما من آنها را دل‌آسای می‌کردم و می‌گفتم: «بالای مرد چنین روزهایی می‌آید این روزها گذشتنی است.»

روزی پیش از آمدن رهبرم از انقره مرا به خانه‌ای انتقال دادند. در تمام این مدت نمی‌دانستم در بیرون چه می‌گذرد این چند روز کسی شکنجه‌ام نمی‌کرد اما حتی یک لحظه تصویر رفتارهای رقت‌بار، غیرانسانی و نابخشودنی‌ که با یاورانم که سربازان همین سرزمین بوده‌اند انجام دادند از جلوی چشمانم دور نمی‌شد. صدای فرمانده قیصاری متین اما اندوهگین بود. از او پرسیدم می‌خواهد با کسی صحبت کند؟ چشمانش درخشید و گفت: از قیصار احوال بگیرم چه گپ است.

تلفنی خدمتش دادیم. با شوق اما بی‌قرار به یکی از فرماندهانش زنگ زد و جویای حال و احوال آن مناطق شد. بعد از صحبت طولانی تلفون را قطع کرد و با چهره‌ای که نگرانی در آن موج می‌زد گفت: «خوب شد سربازها مورال گرفت. من بخاطر مردمم و خاکم می‌جنگیدم در چند روز گذشته حدود پنجاه قریه در مربوطات قیصار سقوط کرده است قیصار اگر سقوط کند حفاظت میمنه ناممکن است.»

روزنامه هشت صبح

>>>   عجب قصه یی . از یاسین ضیا باید پرست که چه می گوید اگر راست است پس قبر خود را خودش کنده است . این چنین اعمال در هر گونه شرایط غیر انسانی ، غیر قانونی و خلاف اخلاق انسان و یک مسلمان و نا جایز است و کسی که مرتکب آن شده باید در برابر وجدان خود و در برابر قانون جوابگو باشد !

>>>   این حرف های قیصاری نیست برایش ساخته شده است دوستان واقارب قیصاری متوجه باشند این برنامه ازطرف دوستم طرح ریزی گردیده وتوسط نیروهای امنیت ملی عملی گردید است
چونکه یگانه موانع معاملعه گری های دوستم همین قیصاری بود این باید ازسرراه دوستم برداشته میشد که شد این بازی دوستم است وجنبش است قیصاری واقیعاً یک مرد شجاع باغیرت باهمت ووطن دوست بود اگرزنده است خداوند حفظش نماید.
فرهمند"

>>>   گناهی نظام الدین قیصاری اینست که: باطالب وداعش دشمن بود هرجا طالب وداعش گیر میکرد فورا می گشت وقتی جنرال دوستم در منطقه ی چهل گزی فاریاب طالبان کمین زد قیصاری تمام طالب هارا دستگیر کرد واز طالب ها پرسید به شما که دستور داد جنرال دوستم کمین بزنید وطالب ها جواب داد حنیف اتمر به ما دستور دادند وقیصاری تمام طالب هارا به جهنم فرستاد ودر آن زمان ارگ پافشاری کرد تمام اسیران جنگی را به کابل بفرستید تاازپیش آنها تحقق صورت بیگرد ولی قیصاری نافرمانی کرد همه راگشت زنده باد قیصاری .
رحمتی حاضرصحنه

>>>   داکتر ضیا سابق والی تخار و یکی از مهره های اصلی شورای نظار و آشنای شخصی معلم صاحب عطا
مچم که همی سیاست چند پهلو دارد

>>>   از زور كاكا انگور ها به تاك ها.

>>>   هولوکاست اشرف غنی از کجا شروع شد
شعر معروفی است
گر به قتل ناحق بنگری لگه های دامان قصاب را
اشرف خواست مردم خاموش کند اما برخلاف تصور اوخو ناحق بس چه ها می کند قاتل بر ملا می کند

>>>   امی شعر آخره راست راست دروغ دروغ مه خو مانای شه نفامیدم.
مشتاق (ماستر ادبیات فارسی)

>>>   جناب أصل شعر اين چنين است:
خون نا حق دست از دامان ظالم بر نداشت
باورت گر نيست بنگر لكه هاي دامن قصاب را

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است