مبنا، منشا و منبع هر نوع مشروعیت در واقع همان سلطه و استیلاست. انواع مشروعیت های دیگر، نظیر مشروعیت الهی، مشروعیت سنتی، مشروعیت کاریزماتیک و مشروعیت عقلانی - بروکراتیک پس از غلبه بر دشمنان و رقبا فراهم می آید. فرق نمی کند که استیلا از طریق عقل و سیاست دانی حاصل آید و یا از طریق خدعه و نیرنگ و یا هم از طریق شمشیر و تفنگ.

قانون طبیعی در تمام دنیای حیوانات و باالتبع دنیای انسان ها بر اساس چیرگی، زور و غلبه بر دیگران استوار است. با این تفاوت که استیلا در میان حیوانات اغلب برای حفظ قلمرو حیاتی و رفع نیازهای فزیولوژیک است. اما استیلا در میان انسان ها به عنوان هوشمندترین حیوانات این کره، اغلب یا با وحشتی وصف ناپذیر به دست می آید و یا از طریق ساختارها، روش ها و نهادهای مصنوعی نظیر دموکراسی، آزادی های طبیعی، حقوق بشر و... که پوشش هایی فریبنده برای دستیابی به استیلا بر جوامع و انسان های ضعیف و نا مسجم است.

از نظر بنده قانون طبیعی بر قوانین مصنوعی مسلط است. به عبارهٔ دیگر قوانین مصنوعی به عنوان ابزاری مشروعیت بخش در خدمت قانون طبیعی مبتنی بر استیلا قرار دارد.

بر همین اساس گفته می توانیم که« شر » و «ظلم» اموری ذاتی و پایدار و «خیر» و « نیکی» اموری عرضی، زود گذر و بی بنیاد است. تاریخ جهان این را ثابت کرده است؛ تاریخ جهان؛ تاریخ غلبه و تفوق قدرتمندان بر ضعفا و تاریخ تداوم ظلم و ستمگری ست. تاریخ خون و خیانت و تاریخ فریب ها و ریاکاری های بزرگ است. تاریخ جهان؛ تاریخ استیلا است.

پس برای بقا انسان فقط یک چیز لازم است؛ قوی شدن و قوی شدن و قوی شدن...
این شعر درست و بر مبنا طبیعت این جهان است:
« برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی
که در نظام طبیعت ضعیف پامال است »
اما این شعر غلط و غیر واقعبینانه است:
« چراغ ظلم ظالم تا دم محشر نمی سوزد
اگر سوزد؛ شبی سوزد، شب دیگر نمی سوزد »
اری، شب دیگر نمی سوزد، اما جایش را چراغ ظلم ظالم دیگری می گیرد و این چراغ ها تا دم محشر به گونه های متفاوتی می سوزند و سوزانند.

عزیزالله آریافر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است