سیاست گام بگام بسوی ابقای طالبان در قدرت به مراحل پایانی خود میرسد.
این سیاست که همزمان با لشکرکشی بوش بعد از یازدهم سپتامبر 2001 به افغانستان و سقوط رژیم طالبان، توسط تیم تمامیت خواهان قومی افغان مقیم ایالات متحده و کشورهای غربی که از سرنگونی رژیم طالبان ناراضی بودند؛ به رهبری شخص خلیل زاد آغاز شد و بعدا توسط کرزی ادامه یافت؛ حالاهم توسط آقای احمدزی به مراحل پایانی خود میرسد.

من در این رابطه در نوشته های خود در سال 2005 و سالهای اخیر بشمول مارچ 2018 هوشدار داده ام.
صلح امر خیر است و مردم کشور به صلح نیاز دارند؛ ولی این صلح، صلح قانونمند میان طالبان و نیروهای ضد طالبانی نیست؛ بلکه به معامله یی میان طالبان در درون حاکمیت و طالبان بیرون از حاکمیت می ماند.در نهایت معامله یی میان تمامیت خواهان ترایبلیست است.
این معامله مسلمآ به توافق سازمان استخباراتی پاکستان و حلقاتی دررهبری ایالات متحده عملی میشود.

شاید به بهانه صلح طالبان مسلح را طور کتله یی و مسلح وارد کلان شهرهای کشور بشمول کابل کنند و بعدا با یک اقدام نظامی همزمان در چندین شهر و ولایت انها را به حکومت برگردانند.
چنین سیاستی مسلما به صلح نمی انجامد، بلکه جنگ را بیشتر منطقوی و داخلی می سازد و نتیجتا به تشدید جنگ داخلی، فروپاشی نظام، دولت، حاکمیت و کشور خواهد انجامید.

من بار ها گفته ام و باز یک بار دیگر تکرارآ میگویم که دلیل جنگها در افغانستان عمدتا دو مسئله است:
- سیاست غیر عادلانه و تبعیض گرایانهء داخلی.
- سیاست خارجی یی نا متوازن، غیر مستقل و وابسته.
تا این دو مشکل حل نگردند؛ افغانستان شاهد صلح، ارامش، ترقی و پیشرفت نخواهد بود.

انجنیر مجید اسکندری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است