عده‌ای چنان نازک نارنجی هستند که از نشر تصاویر جنایت‌های طالبان، روح و روان شان خط‌خطی شده و آن را همکاری با طالبان می‌دانند، این در حالی است که به گفته جامعه‌شناسان، علت عمده جرم و جنایت در جهان سوم، همین پنهانکاری‌ها است.

در کشورهای غربی، هرگاه حمله‌ی تروریستی اتفاق می‌افتد، تمام رسانه‌ها برنامه‌های عادی شان را قطع و صحنه را به صورت مستقیم پوشش می‌دهند، تا هم افکار عمومی از تروریست‌ها نفرت پیدا کنند و هم جنایت‌کاران بعدی حساب کار دست‌شان بیاید که اگر دست به جنایت بزنند، با تمام دولت و ملت و افکار عمومی طرف هستند نه با یک نفر، یک خانواده و یک محله.

در سال‌های اخیر طالبان از همین روش بسیار سود برده‌اند، آن‌ها با پخش فیلم‌ها و عکس‌های کشته‌های شان و با ملکی جلوه دادن کشته‌های شان، افکار عمومی را با خود همراه و علیه حکومت تحریک کرده‌اند، به گونه‌ای که در حمله اردوی ملی بر پایگاه طالبان در دشت‌ارچی قندوز، با پخش و نشر تصاویر چنان افکار عمومی و رسانه‌ها را علیه اردوی ملی بسیج کردند که اشرف غنی، مجبور به عذرخواهی شد.

از نظر جامعه‌شناختی، نشر تصاویر قربانیان جنایت‌های طالبان، باید نشر و پخش شوند تا افکار عمومی علیه آن‌ها تحریک گردد، به دلیل همین پنهان‌کاری‌ها است که افکار عمومی به نفع طالبان است و طالبان با خیال آسوده در بین مردم زندگی می‌کنند و مردم نیز از آن‌ها نفرت ندارند، اگر مردم و افکار عمومی، جنایت‌های آنان را با چشم ببینند، قطعا علیه آن‌ها تحریک شده و طالبان پایگاه اجتماعی شان را از دست خواهند داد.

جالب است، مردم ما در برابر تکه‌تکه‌شدن مردم در فضای واقعی و دیدن اجساد سلاخی‌شده آن‌ها، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند و به همین دلیل است که کشتار و قتل‌عام مردم در کشور ما کاملا به یک امر عادی تبدیل شده است، لذا با کشته‌شدن ده‌ها نفر در هر روز، اوضاع همچنان عادی پیش می‌رود، گویا هیچ اتفاقی نیفتاده است، اما همین مردم، با دیدن تصاویر قربانیان، روح و روان شان، چنان تخریش و خط‌خطی می‌شود که همان از کف می‌دهند.

محمد نسیم جعفری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است