گلبدین درچهارآسیاب، پایگاه سنتی خویش که زمانی درازی از این مکان مخوف کابل را راکت باران میکرد وشهرت « قصاب کابل » را کمایی کرد، در مسجدی به مصاف مبارز استوارقامت فدرال خواه، جناب لطیف پدرام رفت. در بیانیه ای خود باربار به گونه تحریک آمیز، دولت را به سرکوب جنبش دادخواهانه ومدنی به رهبری پدرام، تشویق نمود وحتی گلایه کرد که ما یک زعیم مقتدر ملی ویک دولت پرقدرت نداریم تا دهن « خراسان خواهان » که به 5 ویا 6 نفر در پنجشیر و بدخشان هم نمیرسند ببندد. گلبدین با این بیانیه بار دیگر نشان داد که او از سرکوب و کشتار وساقط کردن داعیه داران ملی ، هنوز دست نگرفته و تا چه حدی از مبارزات دادخواهانه و ملی جوامع محروم، خود را سرخورده و تحقیر شده احساس میکند. چون او از همان آغاز ورود به کابل ماموریت تاریخی داشت که نیروهای تبعیض گرا ، فاشیست ، انحصارگر و تمامیت خواه را به دور یک محور جمع نماید، در جریان استقبالیه شاهانه غنی در ارگ از وی ، گفت که : « من طرفدار یک دولت قوی متمرکز هستم .» وحتی به عبدالله اشاره نمود که به نفع غنی کنار برود.
اما زبان عدالتخواهانه ای پدرام در برابر گلبدین، منطق روشن خودرا داشت ونکاتی را به گلبدین یاد آورشد که اگر ذره ای همت در وجود حکمتیارمی بود باید از شرم آب میشد.

اگربه ماهیت سخنرانی گلبدین توجه گردد، دردگلبدین تنها منحصر به خراسان خواهی پدرام نمیشود، بلکه گلبدین عقده ای فسیل شده با پدرام از زمانی دارد که این عیار مرد جسور ونترس، بطورعلنی از استقرار نظام فدرالی به عنوان « استراتژی عدالت » در کشور سخن گفت وبا این اندیشه وارد عرصه مبارزه شد. گلبدین خوب میداند که با استقرار جمهوری فدرال درافغانستان، انحصار قدرت ، استبداد مطلق، خودکامگی حاکمان تباراش شکستانده میشود، منابع قدرت وثروتی که امروز دراختیار حاکمیت متمرکز تمامیت خواه، قراردارد، به ایالت های فدرال تعلق میگیرد. ایالت ها با استفاده از ظرفیت های، انسانی، طبیعی ودرآمد های مالی مناطق خویش، در استحکام پایه های حکومت های محلی وخود ارادیت سیاسی شان ، از این امکانات بهره ای لازم می گیرند. بدینسان قدرت از انحصار یک قوم خارج گردیده و به تمام اقوام افغانستان توزیع و تکثیر میگردد. برای گلبدین و گلبدین ها این یک فاجعه تاریخی است. لذا با تمام چنگ ودندان به مصاف فدرال خواهان و پیشگامان این اندیشه ای عدالت گستر میروند. ماهیت اصلی تقابل وخصومت گلبدین با پدرام، در این امر نهفته است. چون استقرار جمهوری فدرال در افغانستان، پایان عمر استبداد، انحصار، وخودگامگی حاکمیت های تک ساخت ، متمرکز وریاستی است. وهم عدالت، آزادی ، دموکراسی وحق شهروندی ازافق یک نظام فدرالی طلوع میکند.آخراینکه گلبدین باید این را بداند که پدرام در این راه بزرگ، تنها نیست و همه جوامع استبدادزده ای گذشته ، در حالت فراز کردن قامت های بلند و استوار شان برای استقرار جمهوری فدرال هستند.

علی تقوایی

>>>   بوکوحرام بیا ای مردمه بخور
از دیگر گپ های یون صاحب که بگذریم سه گپ‌اش خیلی جالب و درخور تامل است.
- انتخابات افغانستان باید بر اساس عرف و عنعنات عیار شود. مثلن،‌ اگر یک دختر یا زن خودش نمی‌تواند بیایید برادش یا پدرش حق داشته باشد به جای او رای بدهد.
- عقبه جبهه ما را طالب گرفته است. ما اونجا رفته نمی‌توانیم. یکبار طالب صلح کند باز ببینم که چه کسی به اینها (اقوام غیر افغان) تذکره می‌دهد. اینها باید کولاب و تهران بروند.
- اینها (اقوام غیر افغان) اوقدر غیرت هم ندارند یک چند مظاهره کردند و چند بمب که میان شان روان کردیم دیگر غیرت و جراات مظاهره را هم ندارند.
والصلح الخیر

>>>   این متن را باید با طلا نوشت! حتما بخوانید 😊🙏

یک مقایسه بین دو شاه؛ یکی «دیکتاتور وطن‌پرست و آبادگر» و دیگری «فاشیست قبیله گرا و بی‌کفایت و خائن ملی» بر سر نام دو کشور تا فرق بین خدمت و خیانت را درک کنید.
نام کشور همسایه غربی، هم تبار، هم تاریخ، هم فرهنگ و همزبان و هم دین ما ایران، تا سال 1935 «امپراطوری فارس» بود و در سطح بین الملل نیز با نام «پرشیا Persia» یعنی سرزمین مردم فارس شناخته میشد. در جهان عرب و اسلام نیز ایران بنام «بلاد فارس» خوانده میشد، قابل گفتن است که ایران یک نام تاریخی و کهن است اما رسمی نبود و این را هم باید گفت که از نظر تاریخی و جغرافیایی همانقدر که کشور ایران، ایران است، کشور ما يعنی خراسان هم بخشی از ایرانِ زمین تاریخی و فرهنگی و در حقیقت ایرانِ شرقی است.

اما «رضا شاه» (پهلوی) پادشاه ایران که مردی ملی‌گرا بود و ‌نه قوم‌گرا، نام کشور فارس یا پرشیا را به نام تاریخی «ایران» تغییر داد یا بنوعی نام ایران را جهانی ساخت تا تمام اقوام ایران خود را در آن نام و هویت ملی سهیم بدانند. به این دلیل که تمام ایرانیان، ایرانی هستند اما فارس نیستند و فارس یک نام قومی است. یک هویت قومی برای نام کشوری که اقلیت‌های گوناگون در آن زندگی میکنند باعث میشود که دیگر اقوام خود را بیگانه پندارند. وی در بیانیه‌ای از تمام کشورهای جهان خواست که از پرشیا استفاده نکنند و بجای آن ایران بگویند و بنویسند.

اما چیزی که در وطن ما اتفاق افتاد کاملاً بالعکس بود! خائن ملی «عبدالرحمن خان» ملعون نام حقیقی و تاریخی «خراسان» (به معنی سرزمین خورشید) که از دوران قبل از اسلام تا دو قرن پیش بر این سرزمین بود و هویت «خراسانی» که همه اقوام را شامل میشد را به افغانستان (به معنی سرزمین ناله و مصیبت) تغییر داد. درحالیکه افغان معادل پشتون‌ است و تنها حدود سی درصد از مردم خراسان (فغانستان امروزی) را تشکیل میدهند و دیگر اقوام افغان نیستند. عبدالرحمن خان این خائن خبیث نیمی از وطن را به انگلیس‌ها فروخت و استعمار بریتانیا (روباه پیر) نام فاشیستی قومی و تفرقه انگیز افغانستان را بر باقی مانده کشور تحت کنترل نوکر خود از سر فتنه انگیزی نهاد تا پشتون ها را خوشحال و دیگر اقوام را ناراضی کند. و اینگونه بود که نام مسخره «افغانستان» بر «خراسان» نهاده شد و یک قرن با سیاستهای فاشیستی پشتون‌سازی، چه‌کارها که نکردند تا هویت جعلی «افغان» را بر دیگر اقوام تحمیل کنند، اما تابحال اکثریت حاضر به پذیرفتن آن نیستند.

نتیجه این شد که امروز ایرانیان وحدت ملی دارند و پروسه ملت شدن را سالها پیش پشت سر گذاشته‌اند و اکثریت مطلق آنان یکصدا خود را «ایرانی» میدانند چرا که هویتی ملی است و نه قومی. اما در کشور ما اقوام غیر پشتون، بحران هویت ملی دارند و غیر از پشاتین اکثریت جمعیت کشور واژه افغان را به عنوان هویت ملی قبول ندارد و با نام جعلی و تحمیلی «افغانستان» مشکل دارند و هنوز در مرحله قبیله‌ای و قومی زندگی میکنیم. وحدت ملی حقیقی هیچگاه نداشته‌ایم و تابحال کار اقو‌ام غیر پشتون فقط مصلحت‌ اندیشی و «تحمل ملی» بوده و با سیاستهای فاشیستی پشاتین، امروز کشور در دو قدمی تجزیه رسیده است. در اینجا قصد ندارم به دیگر سازندگی‌های رضا خان و پسرش در ایران و دیگر خیانت‌ها و‌جنایت‌های شاهان پشتون خاصأ عبدالرحمن خان در حق مردم خراسان و کشور بپردازم، فقط خواستم بطور اختصار تنها در این موضوع تفاوت را ببینید.
Sayed Mahmood Hosseini Khorasani

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است