در سوگ دهم ثور و روزهای منحوس دیگر غم‌نامه‌هایی باید نوشت تا زودتر 365 روز تکمیل شود و عطش خون‌آشامان فرونشیند.
گویا خدا این سرزمین و این مردم را برای 365 روز آتش، جنگ، وحشت، درد، سوگ و مرگ آفریده است.
مردم با آتش، مرگ و ماتم دست و گریبان اند ولی سیاسیون و دولت مردان ما در پشت دیوارهای کانکریتی آرمیده اند.
مردم در زیر آفتاب سوزان خون دلبندها و جگرگوشه‌های شان را از جاده‌ها می‌شویند ولی بزرگان (؟) از هوای سرد و گوارا در اتاق‌های سرد و پاک لذت می‌برند.
مردم هر روز فرزندی از خانه به گورستان می‌فرستند ولی آنها با فرزندان شان در انترنت چت می‌کنند.
این تفاوت‌ها و بی‌عدالتی‌ها فریاد مردم را به خشم خواهد آورد و روزی به رستاخیزی مبدل خواهد کرد وهمه رویاهای شیطانی تان را نابود خواهد کرد. مپندارید که این مردم بی‌پناه و بی‌دست و پا باید تمام سال را در سوگ باشند و شما غرق در عیش و نوش!
خدایا! دریاب مستمندانِ مظلومت را.
عزیز رفیعی

>>>   تا که زندگی با اوغان است همین حال است. بدبخت ترین جاهل ترین و وحشی ترین مردم دنیا هستند، و بدبخت تر از همه ما هستیم که قرار است با این بدوی ها سرنوشت مشترک داشته باشیم.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است