صلح از آرمان های بزرگ مردم افغانستان است که از شانزده سال بدینسو در سر خط کار حکومت افغانستان قرار داشته است اما ما متاسفانه بر خلاف این آرمان دستاوردهای چندانی در این حوزه نداریم. از کمیسیون تحکیم صلح تا شورای صلح که بیشترین انرژی حکومت افغانستان هزینه شده پول های هنگفت هزینه شده، تشکیلات و ساختار و آنچه را که انتظار می رفت ما به این راستا گام های عملی را برنداشتیم. ما شاهد نشست های سه جانبه، چهار جانبه در کشورهای منطقه و کشورهای تاثیرگزار بودیم که این صحبت ها در قطعنامه ها خلاصه شده و هیچ اثری بر روند صلح وجود نداشته است. تا کنون جنگ افغانستان بیشترین قربانی و بیشترین هزینه را از ما می گیرد و رییس جمهور افغانستان به صراحت می گوید که ما خط نخست جنگ افغانستان هستیم.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، خلیل رومان، نویسنده و پژوهشگر در برنامه «تحول» گفت: در این شکی نیست که شورای عالی صلح دستاوردهایی هم دارد و هرازچندگاهی بر آن تمسک می کند ولی اگر ما به عنوان یک بیننده مطالعه کنیم ما دستاورد قابل لمس و قابل استناد برای شورای صلح کشور نداریم. از این نقطه نظر وقتی مطالعه می کنیم بسا کارها به شورای صلح ارتباط می گیرد که در وقت و زمانش انجام نشده است و بسا کارها به دولت افغانستان تعلق می گیرد که زمینه ها و پیش زمینه ها را برای صلح فراهم نساخته است.

وی، در خصوص ادعای شورای صلح در مورد پیوستن حکمتیار به صلح می گوید: ما وقتی با یک دید اجمالی نگاه کنیم آمدن جناب حکمتیار به پروسه صلح را صلح نمی شود گفت. با توجه به بیاناتی که حکمتیار صادر می کند و با توجه به عمل و یا رد عملی که از جانب مخالفان آنها می شود من این را جنگ آرام دیگری می دانم که احتمال دارد در دراز مدت باز هم دست به سلاح برده شود و این خیلی خطرناک است. از اینکه ما صلح می گوییم.

رومان، معتقد است ما برای صلح هیچ برنامه مشخص و هدف تعیین شده ای نداریم و افزود: اگر ما می خواهیم به صلح برسیم باید اول نشان کنیم که ما از کدام راه و چگونه به صلح می رسیم. آیا یک صلحی که ما می خواهیم یک صلح اجتماعی است. که قطعا ما در عرصه اجتماع کدام صلحی را وارد نکرده ایم. طالبی که دیروز خانه مرا خراب کرده بود و حالا قریه اش در دست مردم است نمی تواند به خانه خود بازگردد. یا اینکه دولت نمی تواند اگر برگردد آن را به دامن خود بپذیرد. این یک صلح اجتماعی نیست. ما اصلا تاریخی از صلح خود نداریم که چگونه باید صلح کنیم.

این پژوهشگر، معقتد است خارجی هایی که برای ما ادعای فراهم کردن زمینه صلح می کنند در واقع زمینه جنگ را برای ما فراهم می کنند و گفت: ما باید با فشار سیاسی، نظامی و دیپلماتیک و هر فشار گرم دیگری طرف مقابل خود را به این عقیده برسانیم که بیاید و با ما صلح کند. ما در این ما پیروز نشدیم. جهان هم آمد و یکصد و چهل هزار نیروی خارجی هم در کشور آمد میلیاردها دالر هم آمد، بهترین متخصصان و تکنوکرات های غربی و شرقی و آمریکایی و اروپایی هم آمدند. ولی ما در اینجا نتوانستیم که این روند را به نتیجه برسانیم. روند دیگر این است که ما از راه عقل به نتیجه برسیم که در درازمدت جنگ افغانستان نتیجه نمی دهد. من این را نه در دستگاه خودمان می بینم و نه در طرف مقابل می بینم یعنی هر دو مکانیزم ناکام است. ما که متاسفانه فقط پای خود را به جای پای خارجی ها می گذاریم. هر روزی که یک کنفرانس دایر می شود ما خوشحال می شویم که صلح می شود. هر روز که یک ترامپ یا یک رییس جمهور یا یک صدراعظم حرفی بزند ما خوشحال می شویم که آنها گفته اند صلح می شود.

وی ادامه داد:باید گفت کشورهای ابرقدرتی که جنگ را در اینجا ایجاد کرده اند و حالا طبل صلح را می کوبند فقط تلاش دارند ما را با این پروسه ها و نشست ها مشغول دارند. وگرنه آنها از این جنگ و ادامه آن سود می برند و با این جنگ است که به اهداف خود می رسند. آنها ما را با پروسه ها و نشست های صلح مشغول می دارند تا ما اعتراضی به این آتش جنگ نداشته باشیم و ما هم به آسانی فریب خورده و می خوریم و هفده سال است که به امید صلح هستیم اما روزبروز آتش جنگ افروخته تر می شود.

کد (30)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است