وقتی انسان درد و مریضی به بالین اش می آید و به مصیبتی دچار می شود ناگزیر می شود برای آرامش درونی خویش اکثرا ناله ای بکشد و از ریختاندن اشکش استفاده کند.

قبل از همه باید یادآور شوم که این حرف و خواست من متوجه آن عده هموطنانم نمی شود که احساس و عاطفه شان بنابر هر معاذیری صدمه دیده است و نمی خواهند بقول معروف "زیرلحاف بیمار پایی خود را دراز بکنند" و چیزی به گفتن ندارند من این بخش از هموطنان را مجزا از این خواست و بحث می دانم زیرا این گروه تصمیم گرفته اند و می خواهند بگویند که اگر من در این کره زمین زندگی می کنم، آسوده بودن شعار زندگی من است و یا به عبارت دیگر "من زنده جهان زنده؛ من مرده جهان مرده".

این تعداد افراد و گروه ها اگر در اروپا هستند مصروف شب نشینی و بزم موسیقی اند و اصلا در یک دنیای دیگری زندگی می کنند و مفهوم زندگی برایش همین است ولی نمی خواهند و حاضر هم نیستند که این زندگی آسایشته و غنیمت گویا خدا داده را از دست بدهند این وضعیت متاسفانه حتی شامل یک تعداد وطن پرستان چپی دیروزی و راستی های دوآتشه که پدیده تحول و انکشاف برایش قبلا قابل پذیرش نبود نیز می شود و فکر می کنند که این آخر دنیا است و حتی یک اقلیت محدود اما اصلاح شده معلوم می شود که تارهای زیر نام لابی گری دوانده اند و کارهایی در این مورد قبلا صورت گرفته است و همین کشورهای کهنه کار برای چنین اشخاص نخست شخصیت جعلی می سازند و بعدا هم برای منافع خودشان به نام مشاور ، سخنگو و... به افغانستان دیسانت و به ادارات نصب می شوند.

این چنین افراد گروه دیگر اگر در داخل کشور اند به شکلی از اشکال خود را به اصطلاح "به کوچه حسن چپ زده اند" و تو گویی که در این کشور همه در خیر و خیریت همه در فضایی صلح، امنیت، برادری و برابری و در سایه عدالت زندگی می کنند در حالیکه زندگی این گروه را وابستگی تشکیل می دهد و بهترین بهانه شان هم ترس از دست دادن وظیفه و ترس ژاندام نظام است و بس.

ولی حرف من متوجه آنعده هموطنان باصلابت و مهین پرست است که چه در درون کشور و چه در بیرون از کشور فقط "زنده" اند و نفس می کشند البته نفسی که همراه با درد ورنج است متوجه آنانی می شود که وضعیت موجود به نام "زندگی" برایش به یک جهنم تبدیل شده است بالاخره متوجه خصوصا آنانی اند که بیرون از کشورند که جسما در بیرون ولی روح و روان شان هرگز ازاین سرزمین آبایی شان با همه تلخی های روزمره اش کنده نمی شود درحالیکه هر روز افسرده و افسرده تر می شود و اسمش را زندگی می نامند.

هموطن عزیز من!
صدایت را در گلو خفه نکن، فریاد بکش در غیر آن این بغض و درد بی فریاد شما را تباه خواهد نمود. محقیقن پزشکی روانشناسی به این نظر رسیده اند که هرگاه انسان نتواند و یا قادر به بیرون کشیدن و یا علاج درد درونی خویش با وسایل و روش ممکن نشود دقیقا می تواند ضربه غیرقابل علاج و خسارات غیر پیش بینی شده به سلامتی فیزیکی و روانی شما وارد کند که جبرانش ناممکن خواهد بود.

بنابراین همه ما می توانیم علاج این درد و فشار و بغض جمع شده در گلوی خویش را که همه را نفسگیر کرده و بخاطر درد مردم و سرزمین خویش ساخته است و هر لحظه گلوی ما را فشار می دهد و مارا را در دنیای ناامیدی غرق نموده است بفکر من تنها و تنها می توانیم ازهر طریق ممکن حتی از طریق ریختاندن اشک قلم خویش در روی صفحه کاغذ فریاد بکشیم تا وجدان مان آسوده و دردمان تسکین گردد.

دقت کنید و تجریه نشان می دهد و من معتقد هستم که هرکدام ما با این وضعیت عملا روبرو شده ایم وقتی انسان به دردی مبتلا می شود و یا غمی را می بیند انسان می تواند با ریختاندن اشک خویش درحقیقت تسکین یابد و اندک خود را راحت حس کند و این خود همان ثبوتی است که باید به آن عمل کرد و از بی تفاوتی پرهیز نمود.

مشکلات نتوانستن رهایی و یا خالی نمودن بغض گلوی جمع شده اکثر هموطنان ما را در داخل کشور مربوط که به امنیت جانی و امنیت وظیفوی شان است درک می کنم گر چه این کل مساله نیست ولی معلوم نیست مشکل آنانی که در خارج از کشور زندگی می کنند و به بی تفاوتی و سکوت رو آورده اند به چه تهدیدی روبرو هستند؟ درحالیکه اکثرشان از درون درد و رنج بخاطر میهن خویش می کشند ولی نمی توانند رنگ قلم خویش را طوریکه لازم است رسا در مقابل تجاوز و جنایت و عدالتخواهی بکار ببرند تا بتوانند اندکی راحت گردند.

تجربه اثبات نموده است هرگز ممکن نیست که اهداف انسانی خویش را از طریق سکوت و بی تفاوتی بدست آورد.

بزرگان چه زیبا گفته اند: "اگر دل بسوزد ازچشم نابینا هم اشک می ریزد".

عطا صفوی

>>>   نباید خاموش نشست وازمشکلات فرارکردبلکه بایدایستاد وتااخرین لحظه حقت رابگیری وبرای اینده خودت دراین کشوربکوشی بایدتمام نقشه دشمنان را به باخاک یکسان کنی ونگذاری انهابه اهدافشان برسن درهرجای دنیاکه هستین ازنیروهای امنیتی وخانواده های شهداحمایت کنید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است