در حالیکه رییس جمهور محمد اشرف غنی بسته خیلی سخاوتمندانه و بدون قید و شرط را بخاطر مذاکره و مصالحه برای طالبان پیشکش کرده است تا هنوز جوابی نیافته است.

از سوی دیگر جنرال جان نیکولسن فرمانده قوت های خارجی در افغانستان هفته گذشته حین سخنرانی در ولایت پروان گفته است ما با فشار آوردن بر طالبان آنها را به میز مذاکره خواهیم آورد بعد از سکوت طالبان در مقابل پیشنهاد صلح جویانه دولت افغانستان نیز گفته است طرح پیشنهادی صلح ما طرح اول و آخر نخواهد بود ولی با آن هم متاسفانه مقامات آمریکایی و افغانی از آغاز فصل جدید جنگ ها در بهار سال پیش رو هشدار می دهند و این به معنی آن است که مقامات آمریکایی فصل جدید از جنگ را می دانند و بوج و بار پر مشقت این جنگ را از همین لحظه می خواهند پیشروی حکومت و قوت های مسلح افغانستان بگذارند و یا اینکه با خودشناسی از گروه های تروریستی به اختیار و رضایت امور را طوری می دانند که ما نمی دانیم.

گاهی اوقات تعدادی از مسوولین کشور ما سخنانی را به زبان می آورند که نه صلاحیت تصمیم گیری آنها دارند و نه در حیطه اختیار آنها است بگونه مثال دو روز گذشته امین الدین مظفری منشی شورای صلح طی صحبتی گفت اگر طالبان آماده مذاکره شوند ما مساله خروج قوت های خارجی از افغانستان را مورد بحث با آنها قرار می دهیم گرچه می دانم صلاحیت تصمیم گیری بخاطر بیرون شدن قوت های خارجی از افغانستان نه در حیطه صلاحیت حکومت افغانستان است و نه در حیطه صلاحیت شورای صلح.

ای کاش مظفری بداند که تصمیم گیری در همچو مسایلی در جایی نهفته است که من و مظفری تاکنون کلید آن دروازه را ندیده ایم گرچه من می دانم مشکل ما متاسفانه در قدم اول نبود فهم و درک تاریک ما در حال حاضر در برزخ سیاست داخلی و خارجی نهفته است که بدون درک درست از همه حقایق با آن دست و پنجه نرم می کنیم چنانچه دیده می شود هیچ نوع قاطعیت و ثبات در سیاست داخلی و خارجی حکومت موجود ما وجود ندارد و ما همیشه در گزینش و باورها و شناخت دوست و دشمن دچار مشکل بوده و هستیم بدبختانه سیاست پاکستان را در قبال افغانستان از همین زاویه به تعریف و تشخیص نشسته ایم.

گاهی برادر گفته ایم گاهی همسایه دلسوز و اثرگذار در صلح و جنگ و ده ها و صد ها خوشبینی دیگر و زمانی دشمن مکار و حریص معرفی کرده ایم. حالا سوال این است که پاکستان چگونه یک هیولای ناشناخته شده در سرنوشت صلح و جنگ است که سیاستمداران حکومتی، تحلیلگران و کارشناسان امور داخلی و خارجی ما در تشخیص ماهیت این همسایه و بازی های مضحک آن همیشه دچار اشتباه اند و نمی دانند آن را چه معرفی کنند.

از سوی دیگر بعد از حادثه خونین چهاراهی صدارت می گوییم ما انتقام می گیریم و سرنوشت صلح را بعد از این در میدان جنگ جستجو می کنیم با گذشت تقریبا یک ماه 180 درجه تغییر سیاست می دهیم و همه هست و بود را در خدمت طالبان قرار می دهیم و آن گروه دهشت افکن نیز مغرورانه در مورد پیشنهاد صلح خواهانه ما خمی به ابر نمی آورند. من نویسنده این مقاله زمانیکه با خیره سری های طالبان و نیرنگ خاینانه حامیان شان نگاه می کنم به این نتیجه و باور می رسم که جنگ در افغانستان با آغاز سال 1397 وارد مرحله جدیدی خواهد شد.

بن ‌بست سیاسی در سرنوشت انتخابات و عدم تحمل پذیری یکدیگر در داخل نظام چالش ها و مشکلات دیگری اند که نمی توان به آسانی از کنار آنها گذشت همه می دانند آمریکا و ناتو طی 17 سال گذشته به رغم برتری تکنولوژی تسلیحات و منابع مالی یا نخواستند یا نتوانستند طالبان را شکست دهند و از طرف دیگر نباید تشویش داشت طالبان و حامیان دوزخی شان نیز در موقعیتی قرار ندارند که امیدوار باشند تا در مدت کوتاهی ارتش‌ های آمریکا و ناتو و افغانستان را شکست بدهند و بصورت قهرآمیز کابل را به تصرف خود درآورند و امارت اسلامی مد نظر خود را یکبار احیا نمایند که این امر خواب است و خیال است و محال است و جنون.

به عقیده من اگر بزودی گفتگو بخاطر مصالحه به ثمر نرسد سال آینده بهتر از سال 1396 که چند روز محدودی از عمرش باقی مانده بهتر نخواهد بود به باور من حرف دیگری که باید گفته شود گرچه تلخ است ولی یک حقیقت است. در چنین فضای پیچیده و بغرنج به نظر می‌ رسد آمریکا دو هدف را همزمان در کشور ما دنبال می کند؛ در قدم اول بین‌ الافغانی کردن جنگ در افغانستان و در قدم دوم گشودن باب مذاکره با طالبان.

در پشت پرده آمریکا در پیگیری راهبرد جدید خود که حالا در سرکوب طالبان بخصوص توسط قوت های هوایی خویش نقش موثری دارد آهسته آهسته توسط نیروهای خویش جنگ مسلحانه با طالبان را به تدریج کنار می‌ گذارد و وارد روندی دیپلماتیک بخاطر منافع دراز مدت خود در منطقه می‌ شود. توافق بر سر گشودن دفتر سیاسی طالبان در دوحه قطر و مذاکره با طالبان بخشی از این روند است که طالبان سخت در مذاکره با آمریکا علاقمند اند.

از طرف دیگر بعد از پیشنهادات اخیر صلح جویانه دولت با طالبان از آنجا که صحبت از واگذاری جغرافیا به طالبان و شریک‌ سازی آنها در قدرت و به رسمیت شناختن حزب سیاسی بشمول عفو عمومی آنها مطرح است. این نگرانی در کابل نزد بعضی ها وجود دارد که خدا ناخواسته افغانستان در مسیر تجزیه قومی قرار گیرد در عین حال آمریکا در معامله با طالبان انتظار دارد موافقت آنها را برای دستیابی به پایگاه‌ های نظامی دایم در افغانستان بدست آورد و با گذشت زمان آمریکا بتواند گروه طالبان را حزب الله دیگری در افغانستان بسازد که با قومنده آمریکا در منطقه عمل نماید آن زمان بدبختانه افغانستان در موقعیت دشوارتری قرار خواهد گرفت و علاوه بر خطر تجزیه با خطر تداوم اشغال خارجی بخاطر پایگاه های نظامی روبرو خواهد بود. آینده طالبان و افغانستان در چنین معادله پیچیده‌ای مطرح است که من از عواقب خطرناک آن هراس دارم.

از سوی دیگر بحران داخلی در حکومت وحدت ملی بزودی کاهش نخواهد یافت و اعتبار از دست رفته این حاکمیت بزودی احیا نخواهد شد در نگاهی خوش‌ بینانه و بدون تحلیل منطقی قابل تصور است که بالاخره رییس جمهور غنی توازن قومی قدرت را شکل‌ خواهد داد، دامن بیکاری و ناامنی ها برچیده خواهد شد، ارزش ها و معیارهای قانون اساسی رعایت خواهد گردید و جنگ ها فروکش خواهد کرد تا جایی که افغانستان بتواند تمامیت ارضی خود را حفظ کند اما این امر مشروط به آن است که طالبان تن به مصالحه دهند و دست از ادعای احیای امارت اسلامی و خیره سری های دیگر بردارند.

گروه های ترویستی دیگر مانند داعش، القاعده جمیعت الدعوه، حرکت المجادهین، جهش محمد ف حزب اسلامی ازبکستان و گروه النصر با کمک کشورهای منطقه و فرامنطقه یا در افغانستان سرکوب شوند و یا بیرون گردند از طرف دیگر اگر امیدوار کننده صحبت شود روند مصالحه با طالبان در قطر با آمریکا و ناتو یا در عربستان سعودی یا در داخل افغانستان بین طالبان و دولت افغانستان پیش برود و کشورهای منطقه و قدرت های جهانی صادقانه کمک کنند آمریکا و ناتو می‌ توانند بدون آنکه تلقی شکست نظامی وجود داشته باشد آبرومندانه از جنگ افغانستان رهایی یابند و بخش‌ هایی از نیروهایشان را در پاسخ به انتظارات داخلی از افغانستان خارج سازند ولی در قالب پایگاه‌ های نظامی توافق‌ شده به حضور خود ادامه دهند که از جمله اهداف دیرینه آمریکا است اما اگر طالبان با مصالحه و مذاکره آماده نشوند حامیان شان دست از حمایت آشکار و پنهان نکشند بهار سال آینده خیلی خونین و پرتشنج تر خواهد بود.

همکاری، وحدت و همبستگی مردم افغانستان در راه نجات کشورشان از بحران فراگیر موجود می تواند از همه چیز موثرتر و کارآمدتر باشد.

احمد سعیدی

>>>   یک شعر به یادم آمد که شاعر ی میگوید:
جنگ تو صلح و صلح تو جنگ است.
من به قربانت این چه نیرنگ است.
همین که بخاطر تآمین صلح در تعداد سربازان خارجی افزوده میشود و آنهم به تعداد ده هزار سرباز در مقابل هفتاد هزار مدرسه طالب پرور در پاکستان که در هر کدام صد ها طالب تربیه میشوند، خود نشانه ادامه جنگ است.

>>>   Ayendagan
غنی احمدزی و گلبیدین پاکستانیار هشت ولایت را به طالب ها یا واضح بگویم به پاکستان واگذاری میکند

ان هاي كه تا كراچي و كوادر ادعاي ملكيت مي كردند كجا هستند؟
اين غني كه جيغ مي زند پاكستان را منزوي كرده و سياست خارجي اش بسيار موفق بوده حالا چكونه در فكر تحويل دادن نصف افغانستان به باكستان است؟

>>>   تازمانی که ستم ملی و قبیله گرای عظمت طلبانه وجود داشته باشد هر کز روی صلح را نخواهیم دید . سال پیش روی سال رقابت های ملی - منطیقه ی و بین المللی خواهد بود و افغانستان میدان فتبال قرار خواهد داشت . زیرا که افغان بازی بسیار زیاد شده است .
زره

>>>   ....
ما هستیم و خواهیم بود!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است