درحالی دور چندم از چندمین دوره ی مذاکرات بی سر و ته و بی نتیجه ی صلح میان کابل اسلام آباد و طالبان در کشور دوست و همسایه و برادر خوانده شده ی افغانستان، به پایان رسید که هیات های اعزامی چیزی در چنته نداشته و نتوانستند راه به جایی ببرند.

گرچه پیش از این بارها و بارهای متوالی و پیاپی به این نتیجه ی قاطع و بی چون و چرا رسیده بودیم که شورای صلح و هیات مذاکره کننده از جانب حکومت با مخالفان مسلح نیاز به یک خانه تکانی اصولی و بازبینی اساسی دارد و این ره که می رود به ترکستان است(!) اما...

اما با چند تغییر جزیی در مهره های چینش و گزینش شده و بدون کمترین بازبینی در اساسنامه و خط مشی صلح، باز هم با امید واهی و دست نه چندان پر راهی همان چاهی شدیم که خود برای خود کنده ایم و دست از پا درازتر بازگشتیم و به تبع آن طوفان انتقادات به راه افتاد.

از آنجا که خطاب به اعضای شورای صلح و نمایندگان ارگ و دیگر دست اندرکاران جریان پر مخاطره ی مصالحه بارها تذکر و تاسف خود را اظهار داشته ایم؛ اینک نوبت می رسد به منتقدین همیشگی عملکرد حکومت در حوزه ی سیاست خارجی و امنیت که می بایست اینگونه مورد عتاب و خطاب قرار بگیرند:

واقعا چه انتظاری از مذاکرات کابل اسلام آباد دارید؟! در حالیکه بر کسی پوشیده نیست که الفبای صلح این دو کشور و نیز طالبان با یکدیگر از زمین تا آسمان فرق دارد، هرچند کانال های تغذیه کننده و آبشخورهای این دو مشترک است، اما ادبیات سیاسی ناهمگون و به دور از استانداردهای دیپلماتیک جهانی دارند و از همه مهمتر اینکه...

از همه مهمتر اینکه از یک سوراخ که همانا خلف وعده و بی اعتنایی طرف پاکستانی و طرف طالبانی به تعهدات شان می باشد بارها گزیده می شوند بدون اینکه تمهیداتی دیگر به کار ببرند و چاره ای دیگر بیاندیشند؛ اینچنین است که دست زاری و بیزاری توأمان ما دراز است و ره به جایی نمی بریم.

درحالیکه صدای انتقاد اپوزیسیون همواره بلند است و گوش حکومت همواره کر از شنیدن این نارضایتی ها، همچون کلاف سردرگم به دور خود می گردیم و بازیچه ی دست مخالفان مسلح و باداران و حامیان شان از کویته تا واشنگتن قرار می گیریم، غافل از اینکه هر دوره از مذاکرات صلح یعنی چراغ سبز اسلام آباد به جامعه جهانی برای تظاهر به مظلوم نمایی و نیز وقت کشی و فرصت سوزی به سود طالبان است و فریب مردم افغانستان.

کد (8)

>>>   Abdul Hai Khurasani
تاجیک یک هویت فرهنگی و تمدنی است، و از طرف دگر بین پشتون/ افغان که از قبایل کوه سلیمان در سرزمین های قندهار، ننگرهار و حوزه جنوبغرب متوطن شده است و پشتو زبان / افغانی زبان ، فرق بسیار است.
زیرا هر کسی ایکه امروز در استان‌های قندهار، حوزه جنوبغرب و ننگرهار و کنر به زبان افغانی / پشتو سخن می گوید، لزوماً متعلق به قبایل کوه سلیمان و پشتون ها نیست.
نود درصد کسانی که در مشرقی بزرگ، قندهار پهناور و حوزه جنوبغرب به زبان پشتو سخن می گویند، تاجیک، قریش، کرد، عرب ، مشهدی، ازبیک، ترکمن ، قزل باش، بیرجندی و جدیدی هستند.
تمام کسانیکه از والدین مختلط متولد شده اند و به زبان فارسی سخن میگویند، می نویسند، مطالعه می کنند و به آن عشق می ورزند، تاجیک و خراسانی هستند.

>>>   شورای صلح یک شورای ارتجاعی و انتهاری میباشد که به یک گاو شیری مبدل گشته و خواهان لغوی آن میباشیم .
زره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است