تقرر فضل‌ الدین عیار را به‌ سمت والی پروان برایشان تبریک می‌ گویم.

اما پروان در 17 سال گذشته شاهد کمترین رشد در بخش زیربنا، بازسازی، فرهنگ‌ سازی و انکشاف بوده است. از آنجایی‌ که عیار را به عنوان یک شخصیت توانا و متهعد می‌ شناسم فرصت خوبی پیش آمده تا عیار صاحب، پروان را از وضعیت موجود نجات دهد.

ناامنی در اطراف ولایت پروان بویژه در (قسمت‌های کوه صافی، دره غوربند و نقاط دیگر) و حضور افراد مسلح بی‌ مسوول در مرکز پروان از نگرانی‌ هایی است که توقع می‌ رود والی جدید به‌ آن بپردازد.

از اینکه پروان یکی از ولایات مرکزی، استراتژیک و تاثیر‌گذار بر قدرت و سیاست در کابل‌ می‌ باشد از عیار می‌ خواهیم که ولایت پروان و پروانی‌ ها را در مسایل مهم سیاسی و تصمیم‌ گیری‌ ها فرصت دهد و زمینه‌ رشد کانون‌ های فرهنگی و انجمن‌ های ترقی خواه بخصوص جوانان را ترغیب و فرصت دهد تا شاهد یک پروان امن، انکشاف‌ یافته و تاثیر‌گذار باشیم.

من شخصا حاضرم بگونه‌ ای رضاکار به عنوان یک شهروند و یک جوان با والی صاحب جدید خدمتگذار مردم ام باشم.

هارون معترف

>>>   نام من و تو ، در همه جا ، در همه سو !
باور کنید که برای روشن گشتن و بر سر زبانها افتیدن و رسانه ای شدن نام گرامی « تاجیک» سالهاست - نوزده سال - که زحمت کشیده ایم ، تلاش کرده ایم ، تپیده ایم ، خون دل خورده ایم ، خیلی ملامت شده ایم ، خیلی تمسخر و توهین دیده ایم ، صرف و فقط به خاطر همین که مردم آزاد و بدون ترس بگویند ما تاجیکیم . فقط و صرف به خاطر اینکه بر زبان آوردن نام تاجیک دیگر تابو نباشد، ممنوع نباشد ، باعث مسخره شدن کس نشود. روشنفکر و تحصیل یافته ای تاجیک را چنان شستشوی مغزی کرده بودند که شرمش می آمد که در یک جای ، در یک نوشتار ، در یک گفتار به هویت قومی خود اشاره کند و بگوید که من تاجیکم . این نام بیخی مفقود بود ، گم بود ، نا پیدا بود در تمام عرصه ها. می نوشتند که فلانی شاعر افغان ، تاریخ نویس هزاره ، شاعر اوزبک و غیره ، اما در اوغانستان و در خارج آن ، هیچ افغانستانی، هرگز در هیچ جای نمی نوشت که فلانی شاعر تاجیک از افغانستان. از این کار مطلق پرهیز می کردند. ما که می نوشتیم احمد شاه مسعود پیشوای بزرگ تاجیکان ، از چهار سو بر سر ما بلوا می شد که این چه سخن احمقانه است که میگویید؟! مسعود به جهان اسلامی تعلق دارد ، مسعود رهبر تمام ملت افغان است ، مسعود این است و آن است ، نگو که تاجیک هست . میگفتند با تاجیک خواندنش ، او را کوچک میسازی ، او را تنها متعلق به یک قوم می سازی ، او متعلق به تمام بشریت است و متعلق به تمام افغانستان است. یعنی تاجیک گفتن همه چیز را از او می ستاند ! یعنی کسی اگر تاجیک بود و تاجیک خوانده شد دیگر امکان ندارد که به همه جهان اسلامی تعلق داشته باشد ، به همه افغانستان تعلق داشته باشد. اما احمد شاه درانی افغانی ملتانی با تمام این نام ها و لقب هایش می توانست بابای شان باشد ، خوشحال خان ختک پشتون پاکستانی میتوانست شاعر ملی شان باشد. اما وقتی واژه تاجیک به نام کسی پیوند می یافت ، مثل این بود که یک فاجعه بزرگ روی داده است. وقتی نخستین بار من یک نگاره ای از واصف باختری را گرفتم و در زیر آن نوشتم : شاعر بزرگ تاجیک از بلخ گزین . کم مانده بود که خود تاجیکهای ما ، مرا سنگسار کنند که چرا واصف باختری را با تاجیک خواندن کوچک می سازی و به یک قوم محدود میگردانی . تنها و تنها اگر کسی از تاجیکستان می بود ، می توانستیم بگوییم که شاعر یا نویسنده یا شخصیت تاجیک . اما اگر از افغانستان می بود کس اجازه نمی داد که بگویی او تاجیک هست. هزاره گفتن هیچ مشکل نداشت ، پشتون گفتن هیچ مشکل نداشت ، دیگر و دیگر گفتن هیچ مشکل نداشت ، اما تاجیک گفتن منع بود. خوب ، در پانزده سال پسین آهسته آهسته این وضع دگرگون شد و سپاس خدا را که امروز « تابو » شکسته است و تاجیک خواندن کسی یک کار عجیب و غریب به نظر نمی آید. وقتی این دگرگونی بزرگ را می بینم ، حس پیروزی در من موج می زند. من از خوشی زیاد ، هیچ نمی دانم چه بگویم وقتی این همه صدا ها را می شنوم ، این همه شعار ها را میخوانم که « من تاجیکم » که « ما تاجیکیم » که صدها صفحه به نام تاجیکان در رخنامه داریم ، که برای تاجیک شعر سروده می شود ، که برای تاجیک آهنگ ساخته می شود ، که هزاران نفر تاجیک تاجیک تاجیک میگویند. اکنون دیگر نام تاجیک، نام و هویت من و تو ، در همه جا و همه سو طنین انداز است. این حاصل کار مردان و زنان بسیاری است که به یاری خدا در یادداشت های آینده از آنان نام خواهم برد. مردان و زنانی که همیشه ممنون و مدیون شان می باشیم و نام شان در تاریخ مبارزات فرهنگی و هویتی ملت مان ثبت خواهد شد. با سپاس. تاجیکم با تاجیکانم زنده ام .
عمر راوی .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است